Στο δημοψήφισμα του 1974 η Βασιλευόμενη Δημοκρατία πήρε ελάχιστα πάνω από 30%. Υπέθετα ότι μισόν αιώνα αργότερα, το ποσοστό αυτό θα έχει σμικρυνθεί αισθητά. Πολλοί από τους τότε υπέρμαχους του άνακτος έχουν πια αποδημήσει εις Κύριον, ενώ τα 50 αυτά χρόνια δεν υπήρχε η παραμικρή αιτία ή κίνητρο για κάποιον νεότερο να γίνει φιλοβασιλικός. Κι όμως, αν σήμερα κάνουμε μια καταμέτρηση και ταξινόμηση των απόψεων που επωνύμως εκφράζονται για το τελετουργικό της ταφής του έκπτωτου, ένα 50%-60% συμπαθούντες ή φίλους του νεκρού θα τους βρούμε.

Μα τι έπαθαν ξαφνικά όλοι και έγιναν ανεκτικοί, πολιτισμένοι, οπαδοί της ώριμης και ακομπλεξάριστης δημοκρατίας, διώκτες της «ιστορικής μιζέριας» και πολέμιοι της «φοβικής» οπτικής των τεκταινομένων; Κοντολογίς, τι πάθαμε και επιστρατεύσαμε όλες τις δικαιολογίες που μπορούν να εφευρεθούν για να δούμε τον νεκρό Κωνσταντίνο πάνω σε κιλλίβαντα, να περνάμε μπάντες και ταρατατζούμ από το Σύνταγμα, με τα κανόνια του Λυκαβηττού να ρίχνουν είκοσι έναν τζούφιους κανονιοβολισμούς προς τιμήν του; Τρελαθήκαμε;

Εντάξει, είπαμε τα συλλυπητήριά μας, εκφράσαμε την ανθρώπινη συμπαράστασή μας προς τους οικείους του, αλλά κάπου μπάστα. Τι κύμα συμπάθειας είναι αυτό που ξέσπασε αίφνης και μάλιστα όχι από ακραιφνείς βασιλόφρονες (που θα ήταν λογικό), αλλά από εκείνους που έτσι και υπήρχε μηχανή του χρόνου που θα τους γύριζε στο 1974, θα κράδαιναν την αφίσα με το πιτσιρίκι που κατουράει μέσα στην κορόνα;

Ας σοβαρευτούμε. Δεν χρειάζεται να τιμούμε τον Κωνσταντίνο στο όνομα δήθεν ενός θεσμού που κάποτε ήταν νόμιμος και συνταγματικός. Τον νεκρό τον σεβόμαστε, αλλά ο νεκρός δεν δεδικαίωται. Μια χαρά έζησε ο Κωνσταντίνος, βασιλικά και πλουσιοπάροχα, ακόμα και όταν δεν ήταν πια βασιλιάς, με τα δικά μας λεφτά, για να μην ξεχνιόμαστε.

Ηταν, λέει, ανώτατος άρχων κάποτε. Σιγά τον άρχοντα. Που δεν άφηνε εκλεγμένους πρωθυπουργούς να ορίσουν τους υπουργούς τους. Ηταν και αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, μας υπενθύμισε και ο Αντώνης Σαμαράς. Σιγά τον αρχιστράτηγο, που όταν οι συνταγματάρχες τον σβερκώσαν, συμπεριφέρθηκε ως τρομαγμένος υποδεκανέας, και αν.

Οπότε, αφήστε κατά μέρος τις θεσμικές τιμές, δεν του πρέπουν διόλου. Ούτε ως εκπροσώπου ενός κακομαθημένου και αυταρχικού θεσμού που ξηλώθηκε με λαϊκή ετυμηγορία, ούτε ως προσώπου που όποτε χρειάστηκε να ορθώσει ανάστημα τα έκανε μούσκεμα. Ξεπροβοδίστε τον εκεί με τη δέουσα ανθρώπινη συμπάθεια, χαζέψτε λίγο και τις καπελαδούρες των πριγκίπων και των εστεμμένων που θα τον συνοδεύσουν στο Τατόι και πάμε για άλλα. Ωχ καημένε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News