950
| Creative Protagon / Reuters

Στον κήπο της ΕΡΤ

Ρέα Βιτάλη Ρέα Βιτάλη 9 Σεπτεμβρίου 2022, 20:03

Στον κήπο της ΕΡΤ

Ρέα Βιτάλη Ρέα Βιτάλη 9 Σεπτεμβρίου 2022, 20:03

«Ξέρετε, εγώ δεν βλέπω τηλεόραση. Δεν μπορώ…». Είναι μια φράση που ακούω αδιανόητα συχνά. «Αδιανόητα» γιατί ανήκω στη γενιά που έσπασε το κοντέρ της ευτυχίας της ένα κουτί που άνοιξε στο σαλόνι μας και φανέρωσε μια πολυπόθητη τηλεόραση Urania με γρίλιες (ναι, είχε γρίλιες) και με τρία τεράστια κουμπιά…Σίγουρα ένας δεινόσαυρος στο σαλόνι θα μας έκανε λιγότερη εντύπωση.

Ανήκω στη γενιά που όταν η Νάκη Αγάθου έλεγε από οθόνης «Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι» η γιαγιά μου της ανταπαντούσε «Καλησπέρα, κορίτσι μου» και συμπλήρωνε σε μας «Ευγενέστατη κοπέλα!». Ανήκω στη γενιά που ενώ βλέπαμε «Άγνωστο πόλεμο» χαλούσε η εικόνα και φωνάζαμε όλοι μαζί «Χιόνια!». Ανήκω στη γενιά που θαύμαζα το χιούμορ, τη λεπτότητα, την ευστροφία του Φρέντυ Γερμανού και θυμάμαι ότι η Μαρία Αλιφέρη έκλεινε με το «Και μην ξεχνάτε…Σας αγαπώ». Ανήκω σε μια γενιά που δεν περνούσε από το μυαλό της η έννοια «οικοσκευή» χωρίς την αγορά τηλεόρασης. «Θα χρειαστείς και τηλεόραση» είπαμε στον γιο μας πρόσφατα και μας κοίταξε σαν να ήμαστε φυλή από τα βάθη του Αμαζονίου. «Τηλεόραση; Τι να την κάνω;».

«Ξέρετε κυρία Βιτάλη εγώ δεν βλέπω τηλεόραση. Δεν μπορώ….» είναι η φράση που συνεχώς ακούω, με εκείνο το ατακτοποίητο «…Δεν μπορώ» να συνοδεύεται από έναν μορφασμό μπουχτίσματος, απέχθειας, ενοχλητικής οχλαγωγίας. Και μετά; Είναι ωραίο το «μετά» καθώς αρκετές φορές συμπληρώνουν «Έχει όμως πέσει στην αντίληψή μου ότι η ΕΡΤ κάνει πολύ αξιόλογη δουλειά. Πάντα παρουσιάζει ενδιαφέροντα πράγματα. Σοβαρά». Ενδιαφέρον και το επαναλαμβανόμενο «σοβαρά».

Είμαι γελαστός άνθρωπος και αγαπώ τους γελαστούς ανθρώπους. Ωστόσο, σε αρκετές ζώνες, η ιδιωτική τηλεόραση αρχίζει και μου δημιουργεί ένα ψυχικό τραύμα με το γέλιο. Τεράστιες ολόλευκες οδοντοστοιχίες γελάνε συνεχώς, αθεράπευτα. Ακόμα και όταν λένε κάτι τραγικό, αυτόματα, σε ελάχιστο χρόνο σπεύδουν: «Φτάνει όμως με αυτά! Πάμε να αλλάξουμε το κλίμα. Να γελάσουμε!». Πάλι; Πόσο; Μπορεί η κρατική τηλεόραση να κατόρθωσε στους τηλεθεατές το χαμόγελο αντί του βεβιασμένου χάχανου. Τον πλουραλισμό. Τις συνεντεύξεις σημαντικών, μη οχλαγωγικών ανθρώπων, που δεν θα είχαμε ούτε να κλάψουμε το «φευγιό τους» χωρίς την ύπαρξη της ΕΡΤ.

Το βράδυ της Τρίτης βρεθήκαμε στους κήπους του Ραδιομεγάρου της Μεσογείων για την παρουσίαση του Νέου Προγράμματος. Μια υποδειγματική οργάνωση και χαρούμενοι άνθρωποι (ο κορονοϊός βγάζει χαρά για κάθε είδους συνάντηση). Κοιτούσα το υπερμεγέθες κτήριο, φωταγωγημένο. Τι σελίδες ιστορίας δεν έχουν ξεφυλλιστεί εδώ μέσα! Απέραντοι διάδρομοι. Και ξαφνικά βλέπεις, για παράδειγμα, σε μια φωτογραφία τη Θεία Λένα… Η Θεία Λένα του ραδιοφώνου της ΕΡΤ! Ή, βρίσκεσαι στο υπόγειο, σε εκείνον τον χώρο εθνικού πλούτου, στο Αρχείο. Και σφίγγεται η ψυχή σου ότι υπήρξε εποχή που επάνω στην «κασέτα» με συναυλία της Μαρίας Κάλλας ξεπέταξαν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Και ευγνωμονείς κάθε υπεύθυνο που ενήργησε διαχρονικά υπεύθυνα για ό,τι διασώθηκε. Και άλλο τόσο τη νέα διοίκηση που αντιλήφθηκε το χρέος στον παρελθόν και οργανώθηκε σοβαρά και μεθοδικά, ώστε σε μόλις πέντε χρόνια θα είναι ψηφιοποιημένο το όλον (ενώ τώρα μόνο το 9%). Επιτέλους και αμήν! Κάθε τι δείχνει την νεκρανάσταση του νεκροζώντανου.

Θυμάμαι σε ένα παλιό μου κείμενο είχα γράψει: «Το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι η στιγμή που το σύστημα σήκωσε τα χέρια απέναντι στο σύστημα». Τόσο άτσαλα, στενόμυαλα, μικροπολιτικά, συμφεροντολογικά που ενεργούσαν όλες οι κυβερνήσεις για χρόνια και χρόνια, ήρθε το δράμα -που οι ίδιοι δημιούργησαν- να τους πνίξει, να μην ξέρουν τι να το κάνουν.

«Οσο αιφνίδιος και ασχεδίαστος για την επόμενη μέρα ήταν ο τρόπος που έκλεισε η ΕΡΤ το 2013 ακόμα μεγαλύτερο λάθος απεδείχθη ο τρόπος που ξανάνοιξε το 2015. Διότι ακόμα και τότε που προέκυψε μια μοναδική ευκαιρία για την πλήρη αναγέννηση της δεν υπήρξε κανένας απολύτως στρατηγικός σχεδιασμός για το τι τελικά θέλουμε να είναι η ΕΡΤ και τι επιδιώκουμε να επιτύχει» είπε, ανάμεσα σε άλλα, στον χωρίς στρογγυλέματα λόγο του, ο πρόεδρος Κωνσταντίνος Ζούλας και πριν ο γενικός διευθυντής ειδήσεων Φώτης Καφαράκης αναπτύξει το νέο πρόγραμμα παρουσία του πρώην διευθύνοντος συμβούλου Γιώργου Γαμπρίτσου.

Και αυτόματα ήρθε στη μνήμη μου εκείνο το περίφημο «Μνημείο των νεκρών της ΕΡΤ» …χωρίς νεκρούς… Τι να λες; Τι να θυμάσαι; Κι αυτό, μέρος της ιστορίας. Αγκρέμιστο. Πιο αντιπροσωπευτικό… πεθαίνεις! Μα, αν μόνο θυμάσαι δεν προχωρείς. Η ΕΡΤ προχώρησε. Δεν υπάρχει καλοπροαίρετος πολίτης που να μην αναγνωρίζει την επιτυχία, δηλαδή την αντιστροφή της «μοίρας» σε δημιουργία με στόχους. Ολα υπόσχονται ζωή και μέλλον και όλα παρουσιάζονται με σεμνότητα. Κι αυτό ακόμα έχει ενδιαφέρον. Εδώ δεν περνάνε σταριλίκια. Είναι «οι παλιοί» σε ετοιμότητα να γειώσουν κάθε καλάμι. Κανένας δεν ξεχωρίζει. (Πλην μιας star-star στην εκδήλωση… Αναφέρομαι στην Καρυοφυλλιά Καραμπέτη που παρευρέθη… Η γοητεία δεν έχει ηλικία!… Τι γυναίκα!). Πολλά κατόρθωσαν…

Η Αγία ERTFLIX, για παράδειγμα… Η δυνατότητα να παρακολουθείς όποτε θες. Ποιος βλέπει πια τηλεόραση on time εκτός από τις Ειδήσεις και τα Αθλητικά; Η ERTNEWS είναι επίσης γεγονός ως νέο στοίχημα. Η διακριτή φυσιογνωμία όλων των ΕΡΤ…1-2-3. Ο ψηφιακός μετασχηματισμός με τον Βαγγέλη Λουρίδα σε ρόλο «Πιερρακάκη». Παρακολουθούσα και σημείωνα. Αυτά και άλλα.

Την επομένη «χύμηξα» στα γυρίσματα της ΚΕΡΑΙΑΣ με ακόμα μεγαλύτερη διάθεση να αφήσω αυτά που θέλω να αφήσω. Κρατάω μέσα μου με αγάπη, ένα προς ένα τα επεισόδια…Αποτέφρωση, Αναδοχή διαφορετικό της υιοθεσίας, Αυτισμός (διπλό), Παιδικός καρκίνος (διπλό), Ανακουφιστική, Η Ελλάδα στην ματιά τους, Το καλό μου διαζύγιο, Ασυνόδευτα και Μεταναστευτικό, Αστεγία νέου τύπου, Υποβοηθούμενη γονιμότητα, Brain drain….Και πόσα άλλα…Ευγνώμων για τη δυνατότητα. Ποιο ιδιωτικό κανάλι θα την έδινε σε ανάλογη θεματολογία; Αγαπημένοι μου, προχωρούμε!… (πριν οριστικά και εμμονικά, μόνο στη γραφή παραδοθούμε, όπως κάναμε από το 1986… Περνάνε τα χρόνια!). Στα 60 μου χρόνια γνωρίζω σε ποιους αξίζει να δίνω ή όχι αναφορά. Σας ευχαριστούμε για κάθε ενθαρρυντικό μήνυμα που μας χαρίσατε με κάθε τρόπο το καλοκαίρι.

ΥΓ. Και κάτι μεταξύ μας. Πάντα μου έκαναν εντύπωση οι άνθρωποι που σφίγγουν τον καλό λόγο πίσω από τα χείλη τους… Μην και τους βγει. Οι δυσκοίλιοι του καλού λόγου. Τι πλάκα έχουν! Ως μειοψηφία.

ΥΓ.2 Μακάρι η συνέχεια να μην προδώσει ποτέ τον κόπο τόσων και τόσων που συμμάχησαν σε μια Αναγέννηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...