Εδώ και δέκα ημέρες, από τότε που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε την υποψηφιότητα της Κατερίνας Σακελλαροπούλου για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ακούω και διαβάζω κρίσεις, σχόλια, απόψεις, επισημάνσεις. Τι σηματοδοτεί η επιλογή μίας γυναίκας στο ύπατο αξίωμα; Όλοι μιλούν για μία καινούργια εποχή αλλά, κατά κοινή παραδοχή, το φύλο της έχει μόνο επικοινωνιακό συμβολισμό. Τα προσόντα της, η «ιστορία» της, το προφίλ της την καθιστούν, ούτως ή άλλως, ιδανική γι’ αυτήν τη θέση. Θα αλλάξει λοιπόν κάτι;

Οι μετασχηματισμοί στην κοινωνία, ή σε ό,τι αφορά το συλλογικό ασυνείδητο, δεν έχουν γραμμική εξέλιξη. Σπάνια ξεκινούν από εκεί που νομίζουμε ότι ξεκινούν. Και οπωσδήποτε όχι με νόμους ή με ψηφοφορίες. Ακόμη περισσότερο με κραυγές και χορούς στο Σύνταγμα. Πολύ πριν από την εκλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου έχει υπάρξει η πρώτη γυναίκα βουλευτής, η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Βουλής, η πρώτη γυναίκα δήμαρχος στην Αθήνα. Αλλωστε και η ίδια ήταν ήδη η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Και όμως, κάτι άλλαξε. Οχι στις κεντρικές λεωφόρους της δημόσιας ζωής. Εκεί ακούγεται, εδώ και χρόνια, εξάλλου το τάκα–τούκα από τα τακούνια των κυριών σε θέσεις πολιτικής ή κοινωνικής εξουσίας. Λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω τι σημασία έχει;… Σε κάτι δρόμους με σκασμένη άσφαλτο άλλαξε. Σε χωματόδρομους με λακκούβες.

Το είδα στις ειδήσεις, την ημέρα της ψηφοφορίας για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σε ανταποκρίσεις από την επαρχία, αυτή που «όλα τα σφάζει, λυσσά και ράβει και κεντά κι όλο σπαράζει» όπως έχει γράψει ο Μάνος Ελευθερίου. Συγκεκριμένα από τη Σταυρούπολη Ξάνθης, την ιδιαίτερη πατρίδα της νέας Προέδρου. Στα καφενεία με τις τζαμαρίες, τη σόμπα και την plasma στον τοίχο. Σε αυτά που πέρυσι τέτοιες ημέρες έβλεπα τους ηλικιωμένους, με την τραγιάσκα και τη μαγκούρα, τον ελληνικό και τη μπλε πορτοκαλάδα στο τραπέζι, να παρακολουθούν καθηλωμένοι τον Στέφανο Τσιτσιπά σε ένα άθλημα που ούτε ποτέ είχαν ξαναδεί ούτε γνώριζαν τους κανόνες του. Υπήρχε τόση ποιητικότητα σε αυτήν τη σκηνή.

Τώρα, στα καφενεία της Σταυρούπολης πήγαν και τα «κορίτσια». Γυναίκες άνω των εβδομήντα που σπάνια πηγαίνουν σε αυτά. Οχι ότι τους το απαγορεύει κανείς αλλά πάντα έχουν δουλειές. Και να μην είχαν δηλαδή, τι να πάνε να κάνουν; Από μπάλα δεν ξέρουν, τα πολιτικά δεν τις ενδιαφέρουν, τι να πουν; Τώρα όμως πήγαν. «Εχουμε γυναίκα Πρόεδρο και δεν θα έρθουμε να δούμε που θα την ψηφίσουν;» είπε κάποια.

Φορούσαν τα «καλά» τους. Εκείνη τη μπλούζα με τα έντονα χρώματα που τους έχει φέρει ο γιος από τη Θεσσαλονίκη και δεν την πολυπροτιμούν, ένα μαντήλι «σαν μεταξωτό» που τους έχει δείξει η νύφη πώς να το δένουν στον λαιμό. Το ταίριαξαν με τις ψευτοπέρλες. Εβαλαν και το ρολόι με το λουράκι. Μπορεί και δώρο από τον αρραβώνα, στα 1968. (Μόνο που παραμορφώθηκε από τις δουλειές και τα αρθριτικά το χέρι και τις στενεύει στον καρπό). Είχαν πάει και στο κομμωτήριο ή φώναξαν την κομμώτρια να τους φτιάξει τα μαλλιά αφού μπορεί να «τις έδειχνε η τηλεόραση». Μπαμ έκανε το ρόλεϊ και το ξάσιμο. Κάποιες φόρεσαν και κραγιόν. Στην απόχρωση που μοιάζει να παίρνουν όλα τα κραγιόν στα χείλη αυτών των γυναικών. Σάπιο μήλο.

Αυτά τα «κορίτσια» δεν ξέρουν από συμβολισμούς. Μόνο την είδηση αντιλαμβάνονται. Δεν τις ενδιαφέρουν οι παράμετροι. «Εχουμε γυναίκα Πρόεδρο και δεν θα έρθουμε να δούμε που θα την ψηφίσουν;». Αυτό. Αλλά αυτό είναι ποίηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News