Η θέση του ευρωβουλευτή είναι περιζήτητη. Πέντε χρονάκια βρέξει-χιονίσει, δίχως δυσάρεστες εκπλήξεις πρόωρης προσφυγής στην κάλπη, με κανένα δεκαπεντάρι χιλιάρικα ευρώ στην τσέπη κάθε μήνα. Το κόμμα, βέβαια, τους παίρνει ένα 15-20% ως εισφορά, αλλά και πάλι, δεν άκουσα κανέναν ευρωβουλευτή να διαμαρτύρεται για οικονομική στενότητα, ενώ βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου έχω ακούσει αρκετούς. 

Ναι, δεν βγαίνουν τελείως άκοπα αυτά τα χρήματα. Ο ευρωβουλευτής έχει τουλάχιστον δύο τετράωρα αεροπορικά ταξίδια κάθε εβδομάδα, πολλές βαρετές αναμονές στα αεροδρόμια, βαλίτσες που γεμίζουν και αδειάζουν διαρκώς, σπίτι στην Αθήνα και σπίτι στις Βρυξέλες, βαρύ βρυξελιώτικο πρόγραμμα και ανελαστικές υποχρεώσεις όσο είναι στην Ελλάδα. Είναι λίγο εξόριστος, αλλά καλοπληρωμένος εξόριστος, και στην πολύ κεντρική ευρωπαϊκή λεωφόρο. Τέλος πάντων, προσμετρώντας τα συν και τα πλην, δεν ξέρω κανέναν που δεν θα ήθελε να είναι ευρωβουλευτής. 

Κάποτε οι ευρωβουλευτές εκλέγονταν με λίστα. Οπότε οι αρχηγοί έβαζαν δικούς τους μεν αλλά κατά τεκμήριο σοβαρούς ανθρώπους να μας εκπροσωπήσουν στην Ευρώπη. Εδώ και πολύ καιρό εκλέγονται με σταυρό και με όλη τη χώρα ως ενιαία περιφέρεια. Πάει να πει ότι η πανελλαδική αναγνωρισιμότητα είναι πρωτίστως αυτή που εκλέγει ευρωβουλευτές. Παράδεισος για ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, πανελίστες, δημοσιογράφους, celebrities, άντε και για πολιτικούς με μακρά θητεία. Κόλαση για επιστήμονες, σοβαρούς, αθόρυβους ανθρώπους, τεχνοκράτες που ξέρουν την ευρωπαϊκή δουλειά, επαγγελματίες που πέτυχαν σε κάποιο χώρο δίχως να διαθέτουν πανελλαδική δικτύωση ή τηλεοπτική ατάκα. 

Οι αρχηγοί πρέπει, λοιπόν, να διαλέξουν ποιους θα βάλουν στα ψηφοδέλτιά τους. Αν βάλουν έναν σοβαρό άνθρωπο, που σίγουρα θα προσφέρει στην Ευρώπη, και δίπλα του έναν τενεκέ που τον ξέρει όλη η Ελλάδα από την τηλεόραση, ο τενεκές θα κερδίσει. Και μη μου λέτε για δημοκρατίες, για αλάνθαστα λαϊκά αισθητήρια και τα τοιαύτα, γιατί θα βάλω τα γέλια.

Από την άλλη, αν τα κόμματα φτιάξουν ψηφοδέλτια δίχως λαμπερά, πασίγνωστα πρόσωπα, κινδυνεύουν να δουν την αποχή να πηγαίνει στα ύψη. Ποιος θα πάει να ψηφίσει ένα ψηφοδέλτιο γεμάτο πυρηνικούς φυσικούς, καθηγητές Ευρωπαϊκού Δικαίου ή βυζαντινολόγους; Ναι, αλλά είναι σοβαρό και το κόμμα που θέλει να μας εκπροσωπήσει στην Ευρώπη με ένα ψηφοδέλτιο γεμάτο δημοσιογραφίσκους, μπασκετμπολίστες και μόδιστρους; 

Αρα, χρειάζεται μια ισορροπία και κάποια βασικά κριτήρια για κάθε υποψήφιο. Για παράδειγμα, γνωρίζει επαρκή αγγλικά ή άλλη ευρωπαϊκή γλώσσα; Αν δεν ξέρει, τι θα πάει να κάνει εκεί;

Δεύτερον, φέρνει καινούργιους ψήφους στο κόμμα ή απλώς (δια της αναγνωρισιμότητας) υφαρπάζει τους ήδη υπάρχοντες; Διότι αν τσιμπάει μόνο από την ήδη υπάρχουσα δεξαμενή, καλύτερα να μείνει σπίτι του.

Τρίτον, είναι αποδεκτός και από τους σοβαρούς ψηφοφόρους και από τον λαϊκό κόσμο ή μόνο από τον δεύτερο; Διότι η λεπτή κόκκινη γραμμή ανάμεσα στο λαϊκό, στο λαϊκίστικο και στο γελοίο είναι αδιόρατη και πάντα την αντιλαμβανόμαστε μετά την απομάκρυνση από το ταμείο.

Τέταρτον, η επιβολή της υποψηφιότητας είναι προϊόν πραγματικής πολιτικής ανάγκης ή αποτέλεσμα μύριων πιέσεων στο κέντρο εξουσίας που αποφασίζει; Συνήθως, αυτοί που επιβάλλονται με το ζόρι τελειώνουν την θητεία τους ως ανεξάρτητοι ευρωβουλευτές, καθώς θεωρούν ότι δεν οφείλουν σε κανέναν τίποτα. Αντιθέτως, όλοι χρωστάνε σε αυτούς.

Τέλος, πρέπει δια ροπάλου να αποφευχθούν υποψήφιοι που η ανακοίνωση του ονόματός τους χαροποιεί το 50% του εκλογικού σώματος και κάνει το άλλο 50% να πει «αίσχος». Διότι αυτοί είναι υποψήφιοι που όχι μόνο δεν φέρνουν κανέναν καινούργιο ψήφο στο κόμμα τους, αλλά διώχνουν και κάμποσους. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News