«Ετσι ξαφνικά, εκεί που δεν τον περιμένεις, εκεί που δεν τον αναζητάς, έρχεται και σου αλλάζει την ψυχοσύνθεση, την ζωή την ίδια. Δεν ξέρεις ποτέ τι εκπλήξεις σου επιφυλάσσει. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτός είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας ή ο καρκίνος. Αποφασίζω λοιπόν, με ψυχραιμία, υπομονή, αισιοδοξία και με ένα χαμόγελο, να αποδεχτώ τον καρκίνο, που τόσο φοβόμαστε να κατονομάσουμε. “Life is fantastic” έλεγε ο David Bowie και εγώ λέω “La Vie est belle!”». Είναι το κείμενο της Ολυμπίας Κραγασάκη, σπουδαίας φωτογράφου, που συνόδευσε με αυτό μια ευρηματική σύνθεση. Μια φωτογραφία του εαυτού της και δίπλα ο διάσημος πίνακας «Το κορίτσι με το μαργαριτάρι» του Βερμέερ.

Αρχικά πάγωσα. Διάβασα και ξαναδιάβασα. Και μετά… Κλωστές, ουράνιες κλωστές ήρθαν να ενώσουν… Να με ενώσουν. Είμαστε συγγενείς! Είναι δικός μου, κατάδικός μου άνθρωπος η Ολυμπία. Μας ενώνει το συναίσθημα που αναβλύζει κάθε λέξη που έγραψε. Και το θαυμαστικό μας ενώνει. «Η ζωή είναι ωραία!». Ακου! Ακου, μια στιγμή δική μου. Με ξέρεις, με ξέρετε… Εχω θέμα με τη θάλασσα, με τα λουλούδια, με τα φεγγάρια, με τα βλέμματα… Ειδικά τη θάλασσα, την έχω μέσα μου, μελετημένη, κοιταγμένη, καρακοιταγμένη. Κι ωστόσο… Ημουν στην παραλιακή. Η Λίλα οδηγούσε. Μόλις επιστρέφαμε από τον γιατρό. Δεν μου άρεσε εκείνος ο γιατρός. Θα βλέπαμε και έναν άλλον. Πάντα θα την ευγνωμονώ για τον τρόπο που με χειριζόταν. Με βοηθούσε ανάλαφρα. Με έσπρωχνε με χάδι. Ηταν ένα βήμα μπροστά, να μου ανοίγει το πεδίο ώστε όμως εγώ να παίρνω την τελικά απόφαση. Λιλάκι μου, αγαπημένο…. Ασ’ τα. Μην αρχίσω το κλάμα.

Ελεγα, λοιπόν, ότι διασχίζαμε την παραλιακή. Σιγά! Ολη μου τη ζωή την παραλιακή διασχίζω και τη θάλασσα κοιτάζω. Ωστόσο, εκείνη, εκείνη ακριβώς τη μέρα-στιγμή, λες και τα μάτια μου έγιναν φακός παλιάς φωτογραφικής μηχανής, από εκείνες που με το χέρι πηγαινοέφερνες τον φακό μέχρι να νετάρει τέλεια. Σας ορκίζομαι, έτσι έπαιξαν τα μάτια μου. Και είδα τη θάλασσα! Σαν πιο καθαρά από καθαρά. Και αυτόματα, από κάθε πόρο του σώματός μου ίδρωνε ευγνωμοσύνη. Μούσκεμα έγινα! Και είπα αυτό που έγραψε η Ολυμπία και το ξετίναξε με θαυμαστικό! «Τι ωραία ζωή έζησα!». Τι ανάσα ήταν εκείνη! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Από την επόμενη στιγμή βούτηξα. Ενας ενδιαφέρων βυθός. Είχε σκοτάδια, κάτι σκοτάδια ενδιαφέροντα που δοκίμαζαν τα άκρα μου, είχε νύχτες ταβανονύχτες… Ιερά τα ταβάνια των σπιτιών… Είχε σκέψεις. Είχε βλέμματα. Τόσο πολλά, που μπορούσα να μελετήσω ακόμα και το δικό μου βλέμμα. Με έβλεπα μέσα, καταμέσα. Πλευρές μου που τις είδα καθαρότερα. Την αλήθεια μου τεράστια! Το έχω ξαναπεί. Δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και τέτοιες βλακείες. Σου δίνει την ευκαιρία να δεις την αλήθεια σου, υπερτονισμένη. Είδα τη ζωή μου όλη και όλους… Τι όσους, όλους τους είδα. Τι βόλτα. Μια ευκαιρία ήταν ο καρκίνος, μια πληροφορία. Τον άκουσα, τον σεβάστηκα, του υποκλίθηκα. Δεν έκανα ηρωικά. Ούτε μαγκιές και μεγαλοστομίες «Θα τον φάω, θα τον νικήσω» και εννοείται κανένα «Γιατί σε μένα;» και χαζά. Ησυχα… Τόσο, που η ησυχία με ακολουθεί. Ο,τι μολύνει… Αυτόματα οι κεραίες αντιδρούν… «Φύγε».

Ο καρκίνος μου έμαθε σύνορα. Γραμμές. Μου έφερε κι άλλη δημιουργία. Εκείνο το νετάρισμα κρατάει ακόμα για πολλά. Πώς μελετάω τα λουλούδια! Είναι ασύλληπτα! Τα φρούτα. Ενα καρπούζι. Είναι αδιανόητης αισθητικής. Μελετάω ακόμα πιο πολύ βλέμματα. Δεν έχω καλύτερο ταξίδι! Και οι «φθηνοί» ακόμα. Τι αστείοι είναι στην κακία, στη μοχθηρία, στη ζηλοφθονία τους. Είπαμε, Φύγε! Δεν έχεις χρόνο για μολύνσεις. Τι τυχερό ό,τι, ζεις. Γύρω σου θαύματα. Πόσα θαύματα. Πάλεψε με φακούς. Και η εκπομπή που τόλμησα, ένας φακός. Να δούμε, να μάθουμε, να είμαστε χρήσιμοι συμπολίτες στον χρόνο που μας αναλογεί. Να μιλάμε άφοβα για θέματα. Πώς το λέει η Λίνα; «Μ’ αρέσουν κάτι βλέμματα που πάλεψαν με θέματα». Για τον αυτισμό, τον παιδικό καρκίνο, τη νέου τύπου αστεγία των νοικοκυραίων, τους νέους τύπους οικογένειας… Πόσοι και πόσοι ωραίοι άνθρωποι! Βρες θέματα. Τόσα θέματα. Οχι τα επίκαιρα. Τα διαχρονικά επίκαιρα. Να εξοικειωθούμε ώστε να μη βασανίζουμε, ούτε να χρονοτριβούμε με τη ζωή άλλων, λες και περισσεύει χρόνος από τη δική μας. Να μιλήσουμε, όχι να δείξουμε κι ας δείχνουμε.

Κάποτε, πρόσφατα κάποτε, άκουσα, ότι το πρώτο που ξεχνάς από τους ανθρώπους που έφυγαν είναι η φωνή τους. Να μπορούσα να ακούσω τη φωνή του πατέρα μου, όπως πρόφερε το όνομά μου! «Ρεάκ». Τα παιδιά, τα εγγόνια μου θα έχουν τη φωνή μου, την κίνησή μου, το βλέμμα μου, την αισθητική, την ηθική μου. Εκείνος, ο σημαντικός μου, θα έχει και μερικά ακόμα «δικά μου». Πάμε να αφήσουμε κι άλλα ίχνη! Αχ βρε Ολυμπίτσα, πολύτιμη! Τι έβγαλε από μέσα μου η κοινοποίησή σου. Σε βλέπω με το σκουφάκι σου. Ετοιμη, πανέτοιμη με τον φακό σου. Και που δεν κρατάς τη μηχανή σου, σίγουρα την κρατάς! Την ενέχει η όρασή σου. Μεγάλη ευεργεσία! Σου χαϊδεύω την πλατούλα σου ενώ περπατάς. Ολη η διαδρομή δική σου! Προχώρα, μωρό μου-γυναίκα. Θα είσαι και τα δύο από αυτή τη στιγμή, συγχρόνως. Ολες εμείς που περπατήσαμε τη διαδρομή, έτσι γινόμασταν. Και καταλήξαμε οι πιο άφοβες φοβισμένες στην ίαση. Θα έρθει και η ίαση. Σου στέλνω μια αγκαλιά. Δική μου. Και μια εκ μέρους όλων, όσων…

Είμαστε κοινότητα, Ολυμπία. Θα γνωρίσεις ανθρώπους που δεν είχες φανταστεί… Από το πουθενά! Θα σβήσεις και άλλους… Δεν χρειάζεται να βγάλουμε και όλη τη διαδρομή μαζί… Not a big deal. Διαδρομή, Ολυμπίτσα μου, προχώρα. Είμαστε πίσω σου. Γενναία, φοβισμένη μου. «La vie est belle» ή όπως συνηθίζει να λέει μια Ρέα, «Ζωή ζωένια». Πολύ σε αγαπώ, Ολυμπία.

ΥΓ. Ααα! Ξέχασα. Ο πίνακας του Βερμέερ πριν βαφτιστεί «Το κορίτσι με το μαργαριτάρι» είχε το όνομα «Το κορίτσι στο φως». Αυτό, Ολυμπίτσα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News