Οσοι παίρνουν τη Μελόνι ως πακέτο και τη μεταφέρουν αυτούσια στην Ελλάδα κάνοντας ζοφερές προβλέψεις για το πολιτικό μέλλον μας –και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι– να με συμπαθούνε, αλλά λένε ανοησίες. Η Ακροδεξιά στην Ελλάδα μόνο μία φορά από το 1974 ξεπετάχτηκε από το στενό καβούκι της, μέσα στις εντελώς έκρυθμες συνθήκες της οικονομικής χρεοκοπίας. Αλλά ακόμα και τότε, δεν κατάφερε να αποκτήσει ευρύ λαϊκό έρεισμα, η Χρυσή Αυγή ήταν καταδικασμένη από τη φύση της είτε να εξαφανιστεί με τον επάνοδο της πολιτικοοικονομικής κανονικότητας ή να καταλήξει στη φυλακή. Τα έπαθε και τα δύο.

Ιστορικά στη χώρα μας, οι δυνητικοί ψηφοφόροι μιας ελληνίδας Λεπέν ή Μελόνι, ήταν εγκλωβισμένοι μέσα στα πολυσυλλεκτικά όρια της Νέας Δημοκρατίας και μάλιστα χωρίς την παραμικρή προοπτική επικράτησης τους μέσα σε αυτό τον μεγάλο πολιτικό οργανισμό. Μόνο οι σκληροί φασιστικοί και ναζιστικοί πυρήνες διατήρησαν την πολιτική αυτονομία τους, φλερτάροντας μονίμως σε αμελητέα ποσοστά του εκλογικού σώματος, ανίκανα να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις.

Αυτό για το οποίο συχνά κατηγορήθηκαν (από την Αριστερά) όλοι οι αρχηγοί της ΝΔ, ότι δηλαδή είχαν μέσα στους κόλπους τους και ακροδεξιούς, ήταν στην πραγματικότητα ευεργετικό για το εγχώριο πολιτικό σκηνικό. Η ελληνική ακροδεξιά βρισκόταν πάντοτε πολιτικά ξεδοντιασμένη, είτε εντός της ΝΔ είτε ως γκρουπούσκουλα με ανύπαρκτη πολιτική παρεμβατικότητα.

Καμιά φορά λέμε και γράφουμε ότι είναι ευτύχημα που στην Ελλάδα δεν βρέθηκε ένας χαρισματικός ακροδεξιός ηγέτης, τύπου Λεπέν, Ορμπαν ή Μελόνι. Υπάρχει και η ανάποδη ανάγνωση. Ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν επαρκείς και αξιόλογες ξέμπαρκες κοινωνικές δυνάμεις που αναζητούν έναν τέτοιο ηγέτη να τις εκφράσει, η φιγούρα του δεν εμφανίζεται στην Ελλάδα. Δεν γίνεται οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη να σκάνε μύτη τόσο «χαρισματικοί» και μόνο στην Ελλάδα να παρατηρείται έλλειψή τους.

Αλλά στη χώρα μας υπάρχει και κάτι ακόμα. Ο λαϊκισμός που αποτελεί το χωράφι μέσα στο οποίο φύονται αυτού του είδους τα κινήματα, εκφράζεται επαρκώς από την Αριστερά μας, με όλες τις μορφές της. Στην πραγματικότητα, ο αριστερός και ο δεξιός λαϊκισμός είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Ο ελληνικός αριστερός λαϊκισμός έχει καταλάβει το χωράφι του δεξιού. Είτε ο ένας θα επιβιώσει είτε ο άλλος, μόνο που και οι δύο την ίδια δουλειά κάνουν εν τέλει και τους ίδιους στόχους υπηρετούν. Κοντολογίς και για να συμπυκνώσουμε σε ένα τσιτάτο, «στην Ελλάδα, αριστερά της Κεντροδεξιάς υπάρχει η Ακροδεξιά».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News