Λοιπόν! Θα χαλάσω λίγο το πάρτι, έτσι για να μην κρυβόμαστε και να μη φοράμε κατά το δοκούν τη φανέλα που «πρέπει». Δεν υπάρχει φανέλα που πρέπει. Μία είναι. Και είναι μόνο της δικής σου ομάδας.

Η ομορφιά του ποδοσφαίρου, κυρίως για κάθε κανονικό οπαδό του, είναι να χαίρεσαι με την ήττα των αντιπάλων σου και να λυπάσαι για τη νίκη του. Τελεία! Χωρίς αυτό το… νομοτελειακό υπόβαθρο δεν θα υπήρχε το άθλημα αυτό. Ισως το ωραιότερο και πιο συναρπαστικό απ’ όλα στον κόσμο.

Να αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις ψευτοευγένειες, τις «εθνικές υπερηφάνειες και τραγωδίες» και τα politically correct, ιδίως στο ποδόσφαιρο. Είναι ο βασιλιάς των σπορ ΚΑΙ επειδή κουβαλάς μέσα σου (σου τα βγάζει η μπάλα αυτά) ένα εκατομμύριο αναφορές.

Στην παιδική σου ηλικία, στην κληρονομιά από γονείς και παππούδες, στα φιλαράκια και στους κολλητούς, στην καταξίωση, στην επικράτηση, στην ήττα, στο κάζο, στην ξεφτίλα, στον εχθρό που τροφοδοτεί αέναα τον δικό σου φανατισμό. «Σας σκίσαμε» λες – όχι «σας νικήσαμε». Και έτσι πρέπει. Τέλος.

Θα ήταν άλλο πράγμα το ποδόσφαιρο εάν δεν υπήρχαν τα «μισητά ζευγάρια» της μπάλας. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Η Μάντσεστερ Σίτι και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η Τότεναμ και η Αρσεναλ. Η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα. Η Ιντερ και η Μίλαν. Η Ομόνοια και το ΑΠΟΕΛ. Η Πόρτο και η Μπενφίκα. Και χιλιάδες άλλες…

Δεν μιλώ για χουλιγκανισμό και βία. Αυτά ναι, είναι άγρια, άρρωστα φαινόμενα. Που δεν τρέφονται όμως μόνο από τον ποδοσφαιρικό φανατισμό. Εχουν άλλο μέγεθος, άλλες συντεταγμένες και αναφορές. Χούλιγκαν απεχθείς π.χ. είναι εκείνοι που ξήλωσαν καθίσματα στο γήπεδο της ΑΕΚ, όπου έγινε ο προχθεσινός τελικός. Και ο πολιτικός φανατισμός που συνδέεται με ποδοσφαιρικά σωματεία είναι επίσης ανωμαλία μεγάλη. Για παράδειγμα, άμα κερδίσει η ομάδα μου που είναι αριστερή, σημαίνει ότι θριάμβευσε ο κομμουνισμός; Ή, ανάλογα, ο φασισμός, ο εθνικισμός, ο χριστιανισμός, ο καθολικισμός, κ.λπ.;

Οι νίκες και οι ήττες των «άλλων» επιδρούν με έναν περίεργο τρόπο στον ψυχισμό του πραγματικού οπαδού – αυτού δηλαδή που δεν είναι παθητικός «δέκτης», φίλαθλος του γλυκού νερού όπως λέμε, ούτε και άγριος χουλιγκάνος που, απ’ όλους, μου είναι ο πιο απεχθής.

Μιλώ με συμπάθεια και ενσυναίσθηση για τον «άρρωστο» (με την καλή έννοια!) οπαδό που σας περιέγραψα στην αρχή. Αυτόν που χαίρεται όταν χάνει ο «εχθρός» του και λυπάται όταν κερδίζει. Ξέρει ότι τα δικά του συναισθήματα για τους άλλους τα έχουν και εκείνοι για αυτόν. Ακόμα κι αν είναι φιλαράκια.

Δεν πρέπει όμως ποτέ να πηγαίνουν μαζί στο γήπεδο όταν συγκρούονται οι δυο τους ομάδες. Δεν «δουλεύει» αυτό. Ή, όταν πηγαίνουν, να κάθονται χώρια. Τα «κολλητήρια» στην εξέδρα είναι οπαδοί του γλυκού νερού, σαν ψαράκια μέσα σε ενυδρείο.

Τέλος, όταν πρόκειται για θριάμβους επί ξένων ομάδων, ο σωστός οπαδός (δηλαδή ο μη ποδοσφαιρικά correct) δεν συνδέει ποτέ την επιτυχία ή αποτυχία της ομάδας του με εθνικό θρίαμβο ή εθνική τραγωδία.

Είναι άλλο πράγμα να ενισχύεται ποδοσφαιρικά η και μπασκετικά η θέση της χώρας σου στη σχετική κατάταξη αξιολόγησης και άλλο να θεωρείς ότι επειδή κέρδισες τη Ρεάλ στο μπάσκετ ή τη Φιορεντίνα στο ποδόσφαιρο, η χώρα σου είναι μεγάλη και τρανή.

Υπάρχουν άλλες χίλιες δυο και πολύ πιο σημαντικές παράμετροι για να μπεις σε αυτήν την κατηγορία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News