Οι «προπονητές της εξέδρας» ήταν το Σάββατο με το Ιράν. Οπαδικά. Το διαπιστώσαμε στον κύκλο μας, το είδαμε στα social media. Την ώρα που εκτοξεύονταν drones και πύραυλοι από το Ιράν με στόχο το Ισραήλ, οι ίδιοι άνθρωποι που στην Ελλάδα ήθελαν «αγάπες και λουλούδια» στον Εβρο το 2020 και ειρωνεύονταν στη συνέχεια τους εξοπλισμούς με Rafale, Belharra και F-35 (και φυσικά τις αμυντικές συμμαχίες με ΗΠΑ και Γαλλία), μιλούσαν και έγραφαν στο Διαδίκτυο για την τεχνολογία των υπερηχητικών πυραύλων των μουλάδων.

Δεν τους βγήκε όμως. Κέρδισε η τεχνολογία της Δύσης. Οι πανηγυρισμοί κόπασαν όταν έγινε γνωστό ότι ΗΠΑ, Γαλλία και Βρετανία και στη συνέχεια τα αντιαεροπορικά συστήματα του Ισραήλ αντιμετώπισαν τα drones και τους πυραύλους της Τεχεράνης. Τι μας έδειξε η άνευ προηγουμένου επιτυχία της συντονισμένης δράσης και εν τέλει η επίδειξη δύναμης της Δύσης; Τη σημασία των εξοπλισμών και των συμμαχιών σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο απρόβλεπτος, όλο και πιο επικίνδυνος. Διότι, είναι βέβαιο, πως αν ο κίνδυνος και ο φόβος χτυπήσουν και τη δική μας πόρτα, οι «προπονητές της εξέδρας» που λένε ότι τα Rafale και τα F-35 (που έριξαν τα drones του Ιράν) είναι περιττά θα εγκαλούν την κυβέρνηση γιατί δεν έχουμε περισσότερα.

Ας θυμηθούμε για μια στιγμή το 2020. Η Ευρώπη στήριξε στην Ελλάδα στον Εβρο με την επίσκεψη της ηγεσίας της λίγα εικοσιτετράωρα μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Στη συνέχεια, το καλοκαίρι του 2020, όταν οι στόλοι Ελλάδας – Τουρκίας βρίσκονταν ο ένας απέναντι στον άλλο, ο ανεκδιήγητος Μπορέλ έκανε τα γλυκά μάτια στον Ερντογάν εκ μέρους της ΕΕ —θυμηθείτε ότι η «φίλη» των Πούτιν και Ερντογάν, Ανγκελα Μέρκελ, ήταν ακόμη στα πράγματα. Και τότε όμως, πάλι οι σύμμαχοι μας στήριξαν. Η Γαλλία του Μακρόν συνδιοργάνωσε με την Ελλάδα κοινή άσκηση μέσα στην τουρκική Navtex. Είχε προηγηθεί ελληνοαμερικανική άσκηση με τη συμμετοχή του αεροπλανοφόρου «Αϊζενχάουερ».

Είναι προφανές ότι για τους «προπονητές της εξέδρας» η συμμαχία Ιράν-Ρωσίας-Κίνας-Βόρειας Κορέας είναι πολύ πιο ελκυστική από τη Δύση. Μάλιστα οι ίδιοι άνθρωποι που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που θεωρούν τα Rafale «άχρηστα» και λένε ότι τα μαχητικά F-35 «δεν στρίβουν», βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά για τους άλλους. Πρώτον, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επιβάλλουν τα καθεστώτα της Τεχεράνης, της Μόσχας, του Πεκίνου και της Πιονγκγιάνγκ στους πολίτες τους (αν υπάρχει καν αυτή η έννοια εκεί), και, δεύτερον, θεωρούν βεβαίως τα δικά τους όπλα πολύ πιο αποτελεσματικά από τα δυτικά.

Οι ίδιοι διατυμπανίζουν εδώ και δύο χρόνια ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να κάνει τα στραβά μάτια για την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία και να μη βοηθήσει με όπλα τον αμυνόμενο. Δήθεν για να μην αποδυναμωθούμε, στην ουσία επειδή λατρεύουν τον Πούτιν. Και όλα αυτά υπό το μανδύα μιας δήθεν περισπούδαστης και εμβριθούς προσέγγισης περί «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» με την απαραίτητη προσθήκη των φράσεων κλισέ όπως «να μην μας θεωρούν δεδομένους» και «να μην είμαστε προβλέψιμοι».

Τα διαβάζει κανείς στον Τύπο, τα ακούει από διεθνολόγους με ενδιαφέρον «φιζίκ» στο TikTok και σε πρωινές ενημερωτικές εκπομπές μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών — οι ίδιες που παρουσίαζαν τον Σώρρα την περίοδο των μνημονίων. Η γοητεία όσων αριστερών και ακροδεξιών (πολιτικών, δημοσιογράφων και αναλυτών) πουλάνε την εν λόγω πραμάτεια στους «προπονητές της εξέδρας» στηρίζεται φυσικά στο παραμύθι και στις θεωρίες συνωμοσίας. Οπως πχ. στη βεβαιότητα ότι ο Πούτιν θα παρενέβαινε να μας σώσει το 2015 —που την είχε και ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας και τελικά διαπίστωσε πικρά, μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο, ότι ο Πούτιν καμία όρεξη δεν είχε…

Τι δεν είναι όμως θεωρία συνωμοσίας αφού ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας; Η γεωπολιτική αστάθεια που βιώνουμε. Για παράδειγμα, δεν αποτελεί θεωρία συνωμοσίας αλλά νηφάλια ανάλυση (σχεδόν αυτονόητο συμπέρασμα) αυτό που δημοσίευσε η Washington Post την Τετάρτη, 10 Απριλίου, μόλις τρία εικοσιτετράωρα πριν από την επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ.

«Η Τεχεράνη συσσωρεύει με ταχείς ρυθμούς εμπλουτισμένο ουράνιο. Οι ειδικοί φοβούνται ότι μια βόμβα θα μπορούσε να είναι πολύ κοντά» έγραψε η έγκυρη αμερικανική εφημερίδα. «Το φάσμα ενός Ιράν με πυρηνικές δυνατότητες θα μπορούσε να ωθήσει άλλες χώρες της περιοχής —συμπεριλαμβανομένων της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας— να επανεξετάσουν τις επιλογές ασφαλείας τους» πρόσθεσε.

Θα αντιληφθήκατε φαντάζομαι την προσπάθεια της Τουρκίας να μην εμπλακεί το βράδυ του Σαββάτου σε αντιπαράθεση με το Ιράν με το οποίο ο Ερντογάν διατηρεί μια σχέση «αγάπης-μίσους» και ασφαλώς ανταγωνισμού στο επίπεδο των περιφερειακών δυνάμεων. Θα είδατε φαντάζομαι στους χάρτες που έδειχναν όλα τα κανάλια ότι η Τουρκία συνορεύει με το Ιράν. Τι θα γίνει άραγε αν το Ιράν αποκτήσει τη «βόμβα»; Τι θα κάνει ο Ερντογάν; Και, κυρίως, πού μας αφήνει εμάς ένα τέτοιο εφιαλτικό και ευτυχώς όχι (ακόμη) πιθανό σενάριο;

Ή, καλύτερα, τι είναι πιο ασφαλές για εμάς σε ένα τέτοιο ασταθές περιβάλλον; Μήπως να είμαστε κι εμείς ασταθείς και επαμφοτερίζοντες; Μας εξυπηρετεί η οικοδόμηση συμμαχιών; Χρειαζόμαστε τα σύγχρονα όπλα; Ή μήπως είναι προτιμότερο να μένουμε με απαρχαιωμένα συστήματα και μια πολιτική που θα φλερτάρει με τους κατά φαντασίαν συμμάχους των «προπονητών της εξέδρας»;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News