Η γυναίκα πέταξε το παιδί της από το μπαλκόνι. Οι τέντες την τυράννησαν σε ένα σωρό σκέψεις. Πώς να είναι σίγουρη, ότι όλα θα φτάσουν «τέλος»; Τόσο τραγικά άτυχο που λογάριαζε τον εαυτό της! «Φαντάσου», θα σκέφτηκε «να μην….».

Η γυναίκα πέταξε το παιδί της από το μπαλκόνι και μετά έπεσε και εκείνη στο κενό. Τέλος πράξης. Τα μαύρα των ανθρώπων. Οι μαύρες-κατράμι διαδρομές τους. Εκείνες, που όπως να τις πας καταλήγεις τοίχο. Κάθε στενό, αδιέξοδο. Και από παντού, δυσθεώρητη ευθύνη.

Οι έξω αυτόματα οχλαγωγούν: «Πού είναι το κράτος;». Εύκολη αυτή η διαδρομή αναζήτησης διεξόδου. Όντως. Αν έχεις ταξιδέψει εξωτερικό, μέσα στη ζωή όλοι και όλα. Πόσα δικά μας πλάσματα θα ζούσαν αλλιώς; Θα ζούσαν ζωή. Αλλά δεν είναι μόνο «το κράτος», είναι και τα βλέμματα των πολιτών που δεν κοντοστέκονται, που δεν κοιτάνε περίλυπα, που δεν σταυροκοπιούνται, που δεν ψιθυρίζουν πίσω από πλάτες για ανθρώπους που έχουν μάτια κυρίως στις πλάτες, που παροτρύνουν τα παιδιά τους για τέτοιες φιλίες. Δεν είναι μονοδιάστατη έννοια «Το κράτος», είναι και οι πολίτες, κράτος. Αντέχουμε αυτή την συν-ευθύνη;

Η γυναίκα πέταξε το παιδί της από το μπαλκόνι. Μετά έπεσε και εκείνη στο κενό. Οι έξω οχλαγώγησαν αυτόματα «Το κράτος!». Εκείνοι, που στη ζωή τους τρέχουν γλυκά ένα σωρό «εξυπακούεται». Θα σταθεί στα ποδαράκια του, θα αναγνωρίζει, θα χαμογελάει, θα παρατηρεί συγκεκριμένα, θα προσπαθήσει λεξούλες, «μπαμπά», «μαμά» -ΝΑΙ είπε «μαμά!»- θα περπατήσει, να και η πρώτη λέξη! Ολα στην ώρα τους! Φτου! Φτου! Θα παίξει με το άλλο παιδάκι. Θα τη ρωτήσει η άλλη μαμά «πόσο χρονών είναι;» και θα την ανεβάσει «ανεπτυγμένο είναι» και η άλλη θα ανταποδώσει «Και το δικό σας κουκλί!», «Καλό είναι αλλά τελευταία δεν τρώει», «Εντάξει. Καμιά φορά…». Όλα τα «ζόρικα» θα έχουν μια προσωρινότητα. Ενα «Λίγο ακόμα και να δεις, όλα θα είναι πιο εύκολα». «Λίγο ακόμα και να δεις, όλα θα είναι πιο ξεκούραστα στο μεγάλωμα». Σύντομα… Ολα σύντομα. Σαν ραντεβού με το επόμενο κεφάλαιο ευτυχίας σε άπειρα επεισόδια μέλλοντος.

Εδώ; Σε ετούτη την περίπτωση; Λες μόνο «το κράτος» να είναι η αναζήτηση; Δεν έχει άλλα μαύρα η ψυχή να κολυμπήσει; Να σβήσει, να χαμηλώσει, να σπάσει, να πλαντάξει, να απαυδήσει, να λιώσει, να πονέσει… Ναι! Παράλληλα θα σηκωθεί, θα θεριέψει, θα πεισμώσει, θα αντέξει, θα βρει άκρη, θα κτίσει κανονικότητα… Ναι! Φωναχτά το Ναι!… Αλλά υπάρχουν και μερικοί που δεν… Δεν… Και είναι ιερό, κι αυτό το δεν… Κι ας το πούμε έστω και ψιθυριστά.

«Η γυναίκα πέταξε το παιδί της από το μπαλκόνι. Μετά έπεσε και εκείνη στο κενό» είπαν στην τηλεόραση. Ο σύζυγός της σοκαρισμένος δήλωσε: «Ήμασταν μια χαρά. Δεν είχαμε προβλήματα. Μόνο αυτό… Δεν είχα καταλάβει κάτι». Ησασταν μια χαρά; Δεν είχατε προβλήματα; Δεν είχατε καταλάβει κάτι; Τοίχος! Ο παππούς παρουσιάστηκε επίσης. Θυμωμένος. «Γιατί μας στέρησε το παιδί;». Ακόμα ένα ανάθεμα πάνω της. Η ρεπόρτερ κατέληξε το ρεπορτάζ της με τη φράση: «Η γυναίκα δεν άφησε κάποιο σημείωμα». Και ποιος θα καταλάβαινε; Ολα ήταν μια χαρά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News