Θα ήθελα να έχω στα πόδια μου το φρένο του χρόνου. Να το πατήσω. Να χαμηλώσω την ταχύτητά μας. Να έχουμε τη δυνατότητα να αφομοιώνουμε τα δράματα που σκάνε μπροστά στα μάτια μας, δράματα σοκαριστικά, ξεμπροστιαστικά, ανατριχιαστικά κι ωστόσο εμείς, τόσο που τρέχουμε για το επόμενο, αμφιβάλλω αν πλέον μπορούμε να αξιολογήσουμε το δράμα ως δράμα, το αίσχος ως αίσχος, την ντροπή ως ντροπή, τη διαφθορά ως διαφθορά.

Μέσα σε μια εβδομάδα, τρία χρήσιμα συνέλεξα, που τα πήρε όμως ο αέρας. Τα αντιληφθήκαμε; Σταθήκαμε; Τα εμπεδώσαμε; Το πρώτο εμπεριέχει ντελικάτο χιούμορ, που δεν «του το είχα» του Σκουρλέτη. Σύντροφός του Συριζαίος, ξεδιπλώνοντας τις αναμνήσεις του, χαριεντίστηκε: «Μας ήταν τόσο αδιανόητο, ότι θα μας δινόταν η ευκαιρία να κυβερνήσουμε, που να φανταστείτε, ο Πάνος Σκουρλέτης αστειευόμενος μας έλεγε: “Αν γίνουμε κυβέρνηση να καταγγείλουμε νοθεία”».

Παρακαλώ, συνδέστε αυτό, το γλυκά ανθρώπινο, με μια τετραετή σύμβαση που υπέγραψαν τώρα, (άρα καβατζαρισμένη η συνεργασία ακόμα κι αν δεν είναι κυβέρνηση), που αφορά τα γεύματα στο Πρωθυπουργικό αεροσκάφος. Αυτό, που διατυμπάνιζαν ότι θα ξεφορτωνόντουσαν γιατί δεν ταίριαζε με το Αριστερό ήθος τους. Δημοσίευσε τη σύμβαση η εφημερίδα Πρώτο Θέμα. Μελέτησα το βασιλικό μενού… Δεν μου περισσεύει γαμώτο θυμός… Πόσο ψηλώνει τον άνθρωπο η εξουσία! Πόσο διαφθείρει! Και σε τι χρόνους, ειδικά ετούτους! Δαπάνη 60.000 ευρώ ανά έτος ήτοι 240.000 ευρώ εις βάθος τετραετίας. Πόσος ζαμανφουτισμός για συνέπειες!

Και πάμε στο τρίτο δράμα, πατριώτη. Συνδέστε το με τα άλλα δυο και έχετε όλα τα στοιχεία, φόνου και φονιά. Η συζήτηση στη Βουλή ήταν για την εγκληματικότητα και την Παιδεία. Iσως είμαστε το μόνο κράτος στον πλανήτη, που αυτά τα δυο σετάρονται. Αρκεί μια βόλτα στα Πανεπιστήμια. Ο Πρωθυπουργός χλεύασε: «Τρίτη φορά που θέτετε το ίδιο θέμα κ. Μητσοτάκη, δεν έχετε τίποτα άλλο;». Όσο να ‘ναι, βαρέθηκε ο άνθρωπος! Ασχέτως αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης άδραξε της ευκαιρίας και καπάρωσε τις επόμενες συζητήσεις για το μεταναστευτικό και για σκάνδαλα, ασχέτως αν είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τα προγράμματα των δυο αρχηγών για τον  τομέα της Παιδείας, θα ήθελα αγαπητέ αναγνώστη, να σταθούμε στην καταγγελία που έκανε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης από βήματος Βουλής. Καθαρή, ξάστερη, ολοκληρωμένη. Για τα δικά «τους» παιδιά, τα πρωτοπαλίκαρα, τον «στρατό» τους, που τους παρέχουν το δικαίωμα να καίνε την Αθήνα και που κουρνιάζουν τις ανομίες τους σε friendly αγκαλιές, γιατί ήταν και είναι στην ουσία, η δύναμή τους και το αύριό τους. Σοκαρισμένη άκουγα τον κ. Μητσοτάκη να φτάνει στα άκρα, να σολάρει: «Μήπως γιατί θα σας είναι χρήσιμοι και την επομένη που δεν θα είστε κυβέρνηση, για να καίνε την Αθήνα;».

Oλα όσα έθεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε εκείνη τη συνεδρίαση της Βουλής πήραν Τσιπρέικες απαντήσεις, πασπαλισμένες βέβαια με έπαρση, ειρωνεία, καμποϊλίκια, «μαθητικά» Κολούμπια ή Κολάμπια, ψέματα (σιγά το νέο). Παρακάμπτοντάς τ’ ανούσια, είχαμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά την ευκαιρία να αντιληφθούμε πώς φαντάζεται και οργανώνει το μέλλον μας ο καθένας από τους δυο αρχηγούς. Ποιος έχει αίσθηση, του τι συμβαίνει στον κόσμο, στον έρμο αιώνα της 4ης Βιομηχανικής επανάστασης και ποιος κοιμάται τον ύπνο του «Κρατικοδίαιτου» δικαίου και του Πανεπιστημιακού Ασύλου, σε χρόνια Δημοκρατίας. Δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα μου είναι, ότι το μόνο που δεν άγγιξε ο Πρωθυπουργός, δεν πέρασε καν «από το σοκάκι» του, δεν εξανέστη, ρε αδελφέ, για του κόσμου τα μάτια, για τα προσχήματα, δεν, δεν, δεν, λες και δεν ακούστηκε τίποτα, ποτέ, ήταν το θέμα των δικών «τους» παιδιών. Αυτού του στρατού, των βαριά τραυματισμένων ψυχικά ενηλικοανήλικων, των καυσόξυλων που καίνε στυγνά για να ζεσταίνονται «εξουσία», είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση. Αυτοί που, δυστυχώς και τραγικώς, κυβερνούσαν και όταν δεν κυβερνούσαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News