Υπάρχουν κάτι άρθρα τα οποία γράφτηκαν για πρώτη φορά πριν καμιά τριανταριά χρόνια από δημοσιογράφους κύρους. Φήμες λένε ότι και αυτοί τα βρήκαν έτοιμα από παλαιότερους, αλλά δεν μπορώ να τις διασταυρώσω. Τα άρθρα αναφέρονται στην πόλωση που δεν επιτρέπει στο πολιτικό ακροατήριο να παρακολουθήσει έναν εποικοδομητικό διάλογο επιχειρημάτων. Αλλάζεις δύο ονόματα, προσαρμόζεις γλώσσα στα σημερινά μέτρα και σερβίρεις. Σαν να κάνεις φαγητό στα μικροκύματα.

Με την πόλωση, λένε, ανοίγουν τα στόματα μόνο για να βγάλουν αφρούς, όχι για να μιλήσουν. Και μετά προσθέτουν τα της σύγκρουσης των μεγάλων κομμάτων που συμπιέζουν τα μικρότερα και πάει λέγοντας ως τις εκλογές. Λες και υπάρχει η ποσόστωση του fair play. Τα ίδια διαβάζουμε και τώρα. Σιγά τα αβγά -που ενδέχεται και να πέσουν σε καμιά συγκέντρωση. Από τότε που θυμάμαι εκλογές, την ίδια κουβέντα κάνουμε.

Εντάξει, το ‘81 ο Ανδρέας έκανε περίπατο, όπως νωρίτερα και ο Καραμανλής. Όμως επρόκειτο για ειδικές συνθήκες. Το ‘85 είχαμε το ματς Μητσοτάκη-Ανδρέα με «Εφιάλτες», μπλε και πράσινα καφενεία. Το ‘89-90 έγινε της κακομοίρας: Κοσκωτάς, «κάθαρση», Ειδικό Δικαστήριο. Το ‘93 είχαμε λαό στον δρόμο για το Ασφαλιστικό, Μακεδονικό, πτώση κυβέρνησης, σκάνδαλο υποκλοπών. Μετά περάσαμε βέβαια καμιά δεκαπενταριά χρόνια με πολιτισμένες αναμετρήσεις, άντε και κανέναν «αρχιερέα της διαπλοκής», αλλά δεν μάτωσαν και μύτες. Είχαμε, άλλωστε, μπροστά μας την προοπτική της ΟΝΕ και των Ολυμπιακών Αγώνων. Ύστερα έφυγε ο Καραμανλής, ήρθαν τα μνημόνια και η πολιτική σκηνή θυμίζει εκείνα τα καρεδάκια του καβγά στα κινούμενα σχέδια: σκόνη από την οποία βγαίνουν πόδια και χέρια, κάτω από ένα #@$##.

Ο Μητσοτάκης είπε στη ΔΕΘ ότι η σημερινή κατάσταση του θυμίζει κάτι από το κλίμα των 80s. Λάθος. Η σημερινή κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Τότε έπρεπε να πας στο περίπτερο για να φτιαχτείς. Τώρα αρκεί να ανοίξεις τον υπολογιστή. Ωστόσο, αν καταφέρεις, έστω για λίγο, να μη δώσεις σημασία στους Πολάκηδες που αλυχτούν, αντιλαμβάνεσαι ότι μπροστά σου είναι κάτι που το έχεις ξαναδεί στο παρελθόν. Από τον Εθνικό Διχασμό μέχρι το δημοψήφισμα του Τσίπρα και την πόλωση που μαγειρεύεται σήμερα, έχει κυλήσει ένας αιώνας. Όμως η πρωταρχική ουσία παραμένει ίδια. Είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα κοινά, κυρίως ως πεδίο σύγκρουσης και δευτερευόντως ή και καθόλου ως τόπο σύνθεσης.

Βέβαια η μετατροπή του πολίτη σε χούλιγκαν βλάπτει τη χώρα αλλά, εντάξει, δεν έρχεται και η καταστροφή. Αφού δεν πιαστήκαμε στα χέρια στο δημοψήφισμα, δεν θα σφαχτούμε ποτέ. Και, μεταξύ μας, δεν έχω ιδέα κατά πόσο οι πολίτες ασχολούνται στα σοβαρά με όλα αυτά ή κάνουν, απλώς, χαβαλέ στα social media, λες και πρόκειται για ριάλιτι. Για λαογραφία πρόκειται, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Μέχρι τις εκλογές το θέαμα θα γίνει συναρπαστικό. Ας λέει η ΝΔ ότι δεν θα τσιμπήσει στο παιχνίδι της πόλωσης. Αν δείξουν τίποτα περίεργο οι δημοσκοπήσεις, θα γίνει σαν κυρία που πετάει της γόβες και μπαίνει στα λασπόνερα για να πιαστεί μαλλί με μαλλί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News