Η επικοινωνιακή πρακτική του κ. Τσίπρα, ιδίως από το βήμα της Βουλής, είχε και έχει ακόμα έντονα στοιχεία bullying. Δεν απευθύνεται στον πολιτικό του αντίπαλο. Του επιτίθεται. Είναι γνωστή και πάγια τακτική της Αριστεράς που εκπροσωπεί ο ίδιος· και αυτήν εφαρμόζει εδώ και χρόνια.

Με την επιθετικότητα καλύπτει ένα μεγάλο έλλειμμα πολιτικών του προσόντων. Τα πιο βασικά είναι: α) ότι δεν κατέχει το αντικείμενό του καλά, και β) ότι ποτέ δεν κάνει επαρκή προετοιμασία. Συνάδελφοί του στην ΕΕ έλεγαν συχνά ότι ήταν αδιάβαστος.

Φυσικό είναι λοιπόν, ο λόγος του να βασίζεται σε ελλιπή στοιχεία και σε ελάχιστη τεκμηριωμένη γνώση. Για αυτό και δεν είναι λίγες οι φορές που χάνει την ψυχραιμία του, επιτίθεται σε συναδέλφους του, τους στιγματίζει ως «άνθη του κακού», με παρελθόν αμαρτωλό, εμμένει σε στερεότυπα ξεπερασμένα, πέφτει σε κραυγαλέα λάθη, εκστομίζει ανακρίβειες, και εν τέλει αυτοδιαψεύδεται.

Ολα αυτά, είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα και άλλων πολλών ανθρώπων που επέλεξε ως συνεργάτες του στην κυβέρνηση της οποίας ηγείτο μέχρι πρόσφατα. Κλασική περίπτωση, είναι ο Καμμένος, επάνω στον οποίο στήριξε σχεδόν όλη την κυβερνητική του θητεία. Το bullying το είχε για πλάκα, και το συνέδεε με αυτό που αντιλαμβανόταν ως αντριλίκι του. Σε συνδυασμό δε με παντελή έλλειψη καλλιέργειας, γινόταν εκρηκτικό.

Θυμηθείτε, επίσης, το πρωτοφανές bullying της Προέδρου της Βουλής, Ζωής Κωνσταντοπούλου, προς όλους. Όπως και την δηλητηριώδη και μονίμως εκδικητική γλώσσα του εξ απορρήτων του πρώην Πρωθυπουργού κ. Παππά.

Στο ίδιο γκρουπ και ο Πολάκης. Το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας κάλυπτε πάντα ως Πρωθυπουργός ακόμα και τις πιο κραυγαλέες ανοησίες του, αποδεικνύει ότι η πολιτική επιθετικότητα ήταν επιλογή του, σήμα-κατατεθέν της κυβέρνησής του. Την έφερε μαζί του από τα άγουρά του χρόνια, την διατηρεί και τώρα που θεωρητικά ωρίμασε.

Μόνο που αυτή τη φορά, με το καλημέρα, και ενώ είχε ήδη δώσει τα πρώτα δείγματα της ίδιας με πριν αντάρτικης αντιπολίτευσης που ήθελε να ακολουθήσει, βρήκε απέναντί του έναν άνθρωπο, που μάλλον δεν τον υπολόγιζε, ίσως γιατί δεν τον ήξερε καλά –έλλειψη homework και αυτό– και ήρθε σε δύσκολη θέση.

Αναφέρομαι στον Γιώργο Γεραπετρίτη (πιθανώς να βρει και πολλούς ακόμα σαν κι αυτόν μπροστά του ο κ. Τσίπρας), που όχι μόνο δεν τρομοκρατήθηκε από το bullying του, έτσι που να πέσει στην παγίδα να χάσει τη ψυχραιμία του και να του απαντήσει με την ίδια γλώσσα, αλλά τον αποδόμησε τελείως, με ήρεμο λόγο, με πολλή ευγένεια, με απόλυτη τεκμηρίωση και με αποστομωτικό βρετανικό φλέγμα.

Οταν ο αδιάβαστος βρίσκει μπροστά του έναν διαβασμένο, όποια άλλα συστήματα και εάν επιλέξει για να αντιπαρατεθεί σε αυτόν, είναι νομοτελειακά χαμένος από χέρι.

Παρακολούθησα λοιπόν, και άκουσα πολλές φορές και πολύ προσεκτικά τις δύο παρεμβάσεις-απαντήσεις του υπουργού Επικρατείας προς τον πρώην Πρωθυπουργό, κατά την συζήτηση στη Βουλή για το Επιτελικό Κράτος, αλλά και για την Ανεξάρτητη Αρχή Ανταγωνισμού και τη μη ανεξάρτητη κυρία Θάνου που είναι ακόμα ρόεδρός της, και λέει ότι δεν φεύγει με τίποτα.

Δεν τον είχα ξανακούσει ποτέ, τον κ. Γεραπετρίτη. Δεν ήξερα καν πως ήταν στην όψη – ούτε σε φωτογραφία δεν έτυχε να τον δω. Είδα και άκουσα, λοιπόν, έναν άνθρωπο σχεδόν εντελώς ξένο σε μένα.

Και ενθουσιάστηκα. Οχι επειδή «τάπωσε» τον Τσίπρα, όπως έγραψαν πολλοί στα social media. Λίγο με ενδιαφέρει αυτό, και δεν είμαι ετούτης της … μπασκετικής σχολής. Ενθουσιάστηκα, επειδή άκουσα έναν άνθρωπο:

– Που ήξερε το αντικείμενό του, και μίλησε μόνο για αυτό

– Που διόρθωσε λάθη του πρώην Πρωθυπουργού, χωρίς να τον χαρακτηρίζει ή να τον προσβάλει. Που απευθύνθηκε σε αυτόν σεβόμενος το θεσμικό του αξίωμα.

– Που δεν άφησε αναπάντητες κάποιες «επιθετικές ανακρίβειες» του κ. Τσίπρα, και τις διόρθωσε έτσι που ο κάθε λογικός ακροατής κατάλαβε πολύ καλά ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι.

– Που, όταν χρειάστηκε να αναφερθεί σε προσωπικά του στοιχεία, όπως σε αμοιβές που έλαβε όταν ως εξωτερικός δικηγόρος για την Επιτροπή Ανταγωνισμού, το έκανε με τρόπο ευθύ και μη επιδεχόμενο αμφισβητήσεων.

– Που εξέφρασε τεκμηριωμένο πολιτικό λόγο, και μάλιστα μέσα σε ελάχιστα λεπτά χρόνου. Χωρίς αοριστίες, χωρίς σεντονιάδες, χωρίς έπαρση, χωρίς θεατρινισμούς, και χωρίς επιθετικές κορώνες.

Ο κ. Μητσοτάκης, που παρακολουθούσε από δίπλα με ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπο, και που επίσης έχει μαλακώσει τους τόνους της αντιπαράθεσής του με τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ασφαλώς και πιστώνεται για την επιλογή τέτοιων συνεργατών. Όμως ίσως και τώρα ακόμα να έχει αρκετά στελέχη η Νέα Δημοκρατία που είναι της ίδιας πολιτικής σχολής με τον Τσίπρα στον επιθετικό, άδειο λόγο, για αυτό και η «πρώτη» του κ. Γεραπετρίτη στη Βουλή έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία.

Ενδεικτικά, αναφέρω μερικά αποσπάσματα:

Πρώτο: Στις αιχμές του κ. Τσίπρα για την επαγγελματική διαδρομή του κ. Γεραπετρίτη, χωρίς να αποσαφηνίζει τι ακριβώς τον ενοχλεί σε αυτήν, εκείνος απάντησε ότι δεν την έκρυψε ποτέ από κανέναν, ότι είναι γνωστή σε όλους, «και εάν θέλετε, κύριε Πρόεδρε, μπορώ να σας δώσω και περισσότερα στοιχεία (σ.σ.: για αυτήν), από τα οποία να αντλήσετε, γιατί προφανώς θα έρθουν και άλλα νομοσχέδια».

Δηλαδή, με λεπτό χιούμορ, λέει στον κ. Τσίπρα ότι μπορεί να του δώσει υλικό για να είναι καλύτερα προετοιμασμένος την επόμενη φορά που θα αποφασίσει να ρίξει πάλι κροτίδες αέρος.

Δεύτερο: «Θα ήθελα όμως να έχετε υπ’ όψιν σας μια βασική αντίφαση την οποία θα ήθελα λίγο να προσέξετε. Από τη μία πλευρά κατηγορείτε εκείνους οι οποίοι έχουν απασχοληθεί σε αυτό που λέτε “ιδιωτικά συμφέροντα”, και έρχεστε τώρα λάβρος στα μέλη της κυβερνήσεως τα οποία, στο πλαίσιο της επαγγελματικής τους απασχόλησης, είχαν μια σχέση εντολής με οποιονδήποτε ιδιώτη. Σήμερα, κύριε Πρόεδρε, ξεπεράσατε τον εαυτό σας.

Μέμφεστε έναν επαγγελματία επειδή απασχολήθηκε υπέρ του Δημοσίου. Αποφασίστε όμως. Κάποιος δουλεύει, κύριε Πρόεδρε…»

(…Χειροκροτήματα, αλλά όχι σαν εκείνα τα ενθουσιώδη, συνοδευόμενα συνήθως από έπαρση και εκδικητικές ματιές ικανοποίησης προς τα αντίπαλα έδρανα, ούτε όμως και σαν τα απαράδεκτα για μένα γελάκια και αλαζονικά επιφωνήματα τύπου «Yeahhh», προς υποστήριξη και «No/Whoo» για αποδοκιμασία στο βρετανικό κοινοβούλιο. Επίσης, αξιοσημείωτη ήταν και η στάση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την ομιλία του υπουργού Επικρατείας. Κάποιοι, κι όχι μόνο από αυτή τη πτέρυγα, το ‘χουν συνήθειο να πετάγονται, να φωνάζουν, να διακόπτουν, να υποσκάπτουν. Όχι στη συγκεκριμένη ομιλία)

… Και συνεχίζει λοιπόν, ο κ. Γεραπετρίτης, δίχως καμία εκφραστική αντίδραση στα χειροκροτήματα της δικής του πτέρυγας, αλλά με μια φαρμακερή αλλά όχι απρεπή κουβέντα, που δεν ξέρω αν και πως την εισέπραξε η άλλη πλευρά:

«… Εάν, κύριε Πρόεδρε, η δυσανεξία σας αυτή, με την προηγούμενη απασχόληση οποιουδήποτε κατέρχεται στον πολιτικό στίβο, αφορά την απασχόλησή του και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, τότε να δεχτούμε με συνταγματική αναθεώρηση να είναι μέσα σε αυτόν τον ιερό χώρο (της Βουλής) μόνο αυτοί που προέρχονται από τον κομματικό σωλήνα, κύριε Πρόεδρε».

Μια απάντηση, που δεν περιορίζεται μόνο στο ζήτημα της συγκεκριμένης απασχόλησης του κ. Γεραπετρίτη, την οποία επέκρινε με μία από τις γνωστές φούσκες του ο κ. Τσίπρας, αλλά αναδεικνύει και μια βασική διαφορά φιλοσοφίας μεταξύ δύο πολιτικών χώρων. Αυτό για μένα, είναι η πεμπτουσία του κοινοβουλευτικού ρόλου και λόγου, από τον οποίο δεν λείπει μεν το οξύ στοιχείο, αλλά σίγουρα απουσιάζει ο επιθετικός τραμπουκισμός που πολλές φορές είδαμε στην αίθουσα τα τελευταία χρόνια.

Τρίτον: Επειδή ο πρώην Πρωθυπουργός κατέθεσε στη Βουλή έγγραφο με τις αμοιβές του κ. Γεραπετρίτη, αφήνοντας πάλι να αιωρείται κάτι θαμπό, ο υπουργός διευκρίνισε κατ’ αρχάς ότι ασχολήθηκε με την Επιτροπή Ανταγωνισμού ως εξωτερικός δικηγόρος, με υποθέσεις της Επιτροπής ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας. Υποθέσεις που, όπως είπε, απαιτούν να υπάρχει πολύ συγκεκριμένη ειδίκευση στα ζητήματα Δημοσίου Δικαίου και Δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάτι το οποίο «ο παρακαθήμενός σας καθηγητής κύριος Κατρούγκαλος μπορεί να σας το επιβεβαιώσει».

Κι ακολούθως, όσον αφορά τις αμοιβές του, διευκρίνισε ότι είναι, για μία παράσταση στο ΣτΕ, €1.200 και €1.500, «εκ των οποίων μάλιστα φροντίσαμε τα τελευταία χρόνια το 80% να είναι φορολογία».

(Χειροκροτήματα πάλι. Επίσης εδώ, εμμέσως και σαφώς όπως λέμε, ο Υπουργός προτάσσει και ένα ακόμα μείζον ζήτημα διαφοράς μεταξύ δύο πολιτικών σχολών: της δικής του, που είναι εναντίον της υψηλής φορολόγησης, και του κ. Τσίπρα που είναι υπέρ της. Προσέξτε ακόμα το ρήμα «φροντίσαμε», στο οποίο βάζει μέσα και την δική του παράταξη, ενώ θα μπορούσε να πει «φροντίσατε», κάτι που σίγουρα θα έκανε ο πρώην Πρωθυπουργός.).

Και τέταρτον: «… και έχω την τιμή και την υπερηφάνεια σήμερα να λέω ότι υπηρέτησα με πολύ μεγάλη πίστη την Επιτροπή Ανταγωνισμού. Και αυτό δεν το μετανιώνω, διότι από την παρουσία μου αυτή κρίθηκε το 95% των υποθέσεων υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, κύριε πρόεδρε».

Ας μείνω σε αυτά, λοιπόν. Οχι από φόβο μην αποδειχθεί διαφορετική η συνέχεια ως προς τον κ. Γεραπετρίτη και εκτεθώ (δεν νομίζω να συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο), αλλά επειδή σε αυτόν τον τόπο, άμα πεις καλή κουβέντα για κάποιον σε ενοχοποιούν, αν τον τσακίσεις σε δοξάζουν. Ο υπουργός Επικρατείας θα κριθεί, όπως όλοι, με το έργο του. Έτσι κρίνεται και για το δικό του έργο και ο κ. Τσίπρας.

Πιστεύω όμως, και από άλλα πρώτα δείγματα που έχω «γευτεί», όπως αυτό του υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκου Πιερρακάκη, ο οποίος κατά την ανάγνωση των Προγραμματικών Δηλώσεων της νέας κυβέρνησης, ήταν και αυτός to the point, συγκεκριμένος, κατανοητός και καθόλου αλαζονικός, πομπώδης, κλπ, ότι μπορεί πράγματι το πολιτικό τοπίο στη χώρα μας να αρχίσει να αλλάζει προς το καλύτερο.

Περιμένω, και ελπίζω, να αναδειχθούν και από τα έδρανα της αντιπολίτευσης τέτοια πρόσωπα που θα μας κάνουν να νοιώσουμε ότι κάτι καλό μπορεί να αρχίσει να βγαίνει από την πολιτική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News