«Είδατε το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ με την ξανθιά;». «Πώς σας φάνηκε;». «Διαβάσατε την ανακοίνωση που έβγαλε και η ΕΣΗΕΑ, καταδικάζοντάς το;». «Τι λες για τις καταγγελίες;».

Ερωτήματα που συννέφιασαν το Σάββατό μου, πάνω πού ’χα κλείσει θέση στη λιακάδα, τηρουμένων των αποστάσεων. Τα ενημερωτικά δελτία της Πολιτικής Προστασίας, που τα βλέπω, τα διαβάζω και τα ακούω παντού (ή σχεδόν παντού), ήταν και παραμένουν οδηγοί μου. Δεν με προστάτευσαν όμως από την αναπάντεχη βροχή από ευρώπουλα!

Βολεύτηκα στη ξαπλώστρα, βρήκα στο κινητό μου το επίμαχο σποτ, το είδα μια, το είδα δυο, το είδα και τρεις και άρχισα τότε να το αναπλάθω και να το μελετώ καρέ-καρέ, για να απαντήσω στα ερωτήματα…

Η ξανθιά τηλεπαρουσιάστρια, όρθια σε λευκό φόντο, αρχίζει να εκφωνεί την πρώτη είδηση. «Καλησπέρα σας. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης…». Είναι, ή μάλλον μοιάζει, σοβαρή.

Μόλις ακούγεται το όνομα του Πρωθυπουργού, αρχίζουν και πέφτουν πενηντάευρα από τον «ουρανό». Και μεμιάς, αλλάζει και το ύφος της παρουσιάστριας, και το στεγνό «Κυριάκος Μητσοτάκης» γίνεται ένα τρυφερό «ο πρωθυπουργός μας», συνοδευόμενο από χαμόγελο πλατύ. Προπέτασμα λατρείας…

Στη συνέχεια, καθώς δυναμώνει η βροχή χαρτονομισμάτων, η αρχική γλυκιά έκπληξη μεταλλάσσεται σε επιτηδευμένο ενθουσιασμό. Ο «πρωθυπουργός μας» γίνεται «ο Κυριάκος» -με πολλή έμφαση στο «α»- και έπειτα «ο Κυριάκος μας», και «ο σωτήρας μας», και «ο πρωθυπουργός μας» ξανά.

Ταυτόχρονα με το ιδιοφυές script, η αφηνιασμένη anchor προσπαθεί με επιτόπου, άγαρμπα αλματάκια, να πιάσει ευρώπουλα στον αέρα, προφανώς για να απαξιωθεί και το συγκεκριμένο αξίωμα, του πρωθυπουργού, κάτι στο οποίο η συριζέϊκη κουλτούρα έχει γίνει πια σχολή.

Μικρό διάλειμμα εδώ, για στραγάλια…

(Ας θυμηθούμε, ειρήσθω εν παρόδω, τον φτηνό σαρκασμό του ευρωβουλευτή πλέον Αρβανίτη στα χρόνια που ήταν κομματικός δημοσιογράφος, που θίχτηκε όχι επειδή κάποιος ξένος «είπε τον τότε πρωθυπουργό της χώρας μου,  Αντώνη Σαμαρά, μαλάκα, αλλά επειδή είναι». Αυτό το πνεύμα, χυδαίας απαξίωσης ενός προσώπου που εκπροσωπεί έναν θεσμό, διαχέεται και σε όλο το συγκεκριμένο σποτ.)

Οπου, είχαμε μείνει στην ξανθιά άνκορ να πηδάει για πενηντάευρα, δοξάζοντας «τον Κυριάκο μας».

Οταν τελειώνει αυτό, πέφτει σε ύφος ντουντούκας πλέον το «μήνυμα» του σποτ, δηλαδή το κατηγορητήριο: Τα 20 εκατ. ευρώ που έδωσε η κυβέρνηση «σε ΜΜΕ της επιλογής της, χωρίς κριτήρια, διαφάνεια, εξηγήσεις για το πού πάνε τα λεφτά του εργαζόμενου λαού», με σκοπό «να χειραγωγήσει την ενημέρωση» και να εξυπηρετήσει «τηλεοπτικούς παρουσιαστές και μεγαλοδημοσιογράφους».

Η χαζή ξανθιά, έγινε πια επαναστάτρια, και ωρύεται… (Οι δυο τους έχουν εκπληκτικές ομοιότητες, αν το δεις και με άλλη ματιά, ως καλαμπούρι ας πούμε.)

Περίμενα λοιπόν από στιγμή σε στιγμή να της ξεφύγει αυτό που και οι δικοί της ακόμα παραδέχονται: ότι, δηλαδή, όλο αυτό το κακό γίνεται γιατί δεν δόθηκε κρατική διαφήμιση στον Βαξεβάνη. Η «Αυγή» πήρε. Το Left.gr πήρε. Ο «Ριζοσπάστης» πήρε. Η «Εφημερίδα των Συντακτών» πήρε. Όλοι πήραν.

Το πρόγραμμα ενημέρωσης για τον κορονοϊό δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι όταν ολοκληρωθεί η καμπάνια, θα κάνει απολογισμό και θα τον δημοσιοποιήσει.

Η διαφήμιση του ΣΥΡΙΖΑ, που καταλήγει με την διασκεδαστική φράση «στην εποχή που οι ειδήσεις αγοράζονται, μην καταπίνεις τον Μωυσή αμάσητο», και που μπήκα στον κόπο και στη βάσανο να αναπτύξω καρέ-καρέ, επικρίθηκε ακόμα και από την ΕΣΗΕΑ, που γενικά είχε ανέκαθεν δυσκολία να καταγγέλλει αριστερές εκτροπές.

Επειδή όμως το συγκεκριμένο σποτ δεν είναι δυνατόν να το πάρει κάποιος σοβαρός στα… σοβαρά —αφού εξάλλου ξέρουμε γιατί και για ποιον έγινε—, μόνο «καλλιτεχνικά» θα το κρίνω, έχοντας κάνει και το σχετικό γκάλοπ μου σε φίλους που εκτιμώ.

Σε μία λέξη συμφωνούν όλοι: «Φτηνό». Και έχει πλατιά εφαρμογή. Διαπερνά όλο το περιεχόμενο της «διαφήμισης». Εικόνα, λόγο, σκηνικό, μήνυμα, αποτέλεσμα.

Οι Αγγλοι, όταν σε ανάλογες περιπτώσεις περιγράφουν κάτι ως cheap, παίρνουν και ένα ύφος χειρότερο από απαξιωτικό. Παραπέμπει σε κάτι ευτελές. Κάτι με το οποίο δεν αξίζει να ασχολείσαι. Don’t bother, λένε.

Ως εκ τούτου, είναι πλεονασμός να χαρακτηρίσει κάποιος αυτό το σποτ ακόμα και ως «κακόγουστο», που ήταν άλλωστε και η δεύτερη πιο δημοφιλής απάντηση στο γκάλοπ μου ανάμεσα σε φίλους.

Από την άλλη όμως, πρέπει να παραδεχτεί κάποιος ότι εάν αυτό το σποτ έχει, επικοινωνιακά τουλάχιστον, ένα πολύ θετικό στοιχείο, αυτό είναι ότι ο φορέας του είναι άμεσα αναγνωρίσιμος. Δηλαδή, έχει brand name αλάνθαστο και βαρβάτο. Ακόμα κι αν δεν είχε από πάνω το σήμα του κόμματος, αποκλείεται να μην καταλάβαινες με την πρώτη ποιο είναι.

Κατά τα λοιπά, το καλαμπούρι του πρώτου μέρους, είναι σήμα κατατεθέν της αμφιθεατρικής παρλάτας που, με όπλο την ειρωνεία, επιστρατεύει το «χοντρό καλαμπούρι» για να πλήξει το κύρος εκείνου που έχει βάλει ως στόχο.

Στην προκειμένη περίπτωση, το ευτελές αυτού του μέρους σημάδεψε δύο στόχους: α) τον θεσμό του πρωθυπουργίας και αυτόν που τώρα τον εκπροσωπεί και β) σε μικρότερο βαθμό, το δημοσιογραφικό επάγγελμα – εξ ου και η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ.

«Επαιξε», επίσης, και το κουραστικό στερεότυπο της «χαζής ξανθιάς», που κάπως πήγαν να το διορθώσουν στο δεύτερο μέρος, το καταγγελτικό, όπου από φυτό και λιγούρι μετατράπηκε σε επαναστάτρια, αγωνίστρια και συντρόφισσα.

Για αυτά τα τρία τελευταία, δεν βρέθηκε κανένας χριστιανός να διαμαρτυρηθεί; Να βγάλει μια ανακοίνωση;

Στο δεύτερο μέρος, η ντουντούκα πέρασε στα χέρια της καθοδήγησης. Και τότε, ήταν σαν να άκουγες από αυτό το «μεγάφωνο στόματος», τα αλήστου μνήμης κείμενα που γράφονταν επί πέντε χρόνια στα υπόγεια του Μαξίμου, όπου όλοι όσοι δεν ήταν «μαζί μας», ήταν απέναντι.

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να μαθαίναμε πόσο κόστισε στον ΣΥΡΙΖΑ όλη αυτή η παραγωγή. Ασφαλώς μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με τα λεφτά του. Αλλά εάν πλήρωσε σε κάποια εταιρεία Χ για να αναδείξει το συγκεκριμένο θέμα, έτσι που να το πάρουν στα σοβαρά όλοι οι αποδέκτες του, μάλλον αυτός είναι που πέταξε χρήματα!…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News