Με πονάει λέξη λέξη. Χαϊδεύω λέξη λέξη. Δεν χορταίνω λέξη λέξη. Κόμπος κόμπος συγκίνηση. Νοητά πάω να τρυπώσω στην ψυχολογία της στιγμής του. Ντρέπομαι, και που μου πέρασε από το μυαλό. Ιεροσυλία. Κανένας δεν μπορεί να νοιώσει τη στιγμή του, αν δεν την νοιώσει στο πετσί του. Τι άσκηση όμως δραματικής πειθαρχίας! Πώς τιθάσευσε τη σκέψη του, να καλύψει κάθε βαθύ νόημα, όλα της ζωής τα ιερά νοήματα ενώ η καρδιά του σπάραζε; Πώς κάλυψε τα πάντα; Πόσο καιρό να το έγραφε και να το έσβηνε ο νους ή να ήταν «μια κι έξω»; Τι γενναιόψυχη αγωνία να συμπεριλάβει όλα και όλους! Τι μαχαιριά η αίσθηση της μιας, και μόνο μιας ευκαιρίας….Για το πάντα τους! Δεν έχω διαβάσει τίποτα πιο σπαραξικάρδιο και συγχρόνως πιο δομημένο.

Αλλά παράλληλα, τι ευεργεσία να έχεις τη δυνατότητα για ένα τέτοιο μήνυμα. Πόσοι έφυγαν αμίλητα! Πόσο μεγάλη η σημασία της «Ανακουφιστικής». Πόσοι στερήθηκαν τον λόγο, πόσοι σπατάλησαν το αντίο σε ένα «Πονάω! Πονάω! Κάνε κάτι!» και δίπλα τους τραγικοί ερασιτέχνες να αγωνιούν: «Τι να κάνω;». Τι να το κάνω το τι κατόρθωσε ο σύγχρονος άνθρωπος αν δεν καταφέρουμε να κατακτήσουμε ένα φευγιό με αξιοπρέπεια; Με στοίχειωσε εκείνη τη φράση ενός Μανιάτη στο επεισόδιο για την Ανακουφιστική στην ΚΕΡΑΙΑ :

«Εδώ μέσα ήρθα άρρωστος και θα πεθάνω υγιής. Σαν Μανιάτης δεν είχα μάθει να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Είπα στην γυναίκα μου ότι την αγαπάω. Μίλησα στα παιδιά μου, όπως ποτέ άλλοτε»… Η ιερότητα της Ανακουφιστικής. Να προλάβουμε να χαιρετιστούμε. Ταξίδι, μωρέ! Να μιλήσουμε μάτι με μάτι, όχι σε μνήματα. 

Το μήνυμα του Αλέξανδρου Νικολαΐδη με συντάραξε, όπως όλη την Ελλάδα. Πελαγωμένοι στα ανούσια, υποψιασμένοι από την «ευκαιρία» που μας έδωσε ο κορονοϊός για σκέψεις, ο ακριβός μας αποθανών, μας μίλησε «επί της ουσίας». Διαβάζοντας λέξη λέξη του, χαϊδεύοντας λέξη λέξη του, συγκινημένη κόμπο κόμπο, το μυαλό μου έκανε γέφυρα… Περίεργες γέφυρες κάνει το μυαλό!… Ακου!.. Σε μια φράση του Θανάση Βέγγου. Του ηθοποιού που δεν δέχτηκε να δώσει, ούτε μια συνέντευξη στην μακριά διαδρομή του. Ωστόσο, εκεί, προς το τέλος της ζωής του, είπε το εξής:

«Επρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια. Δυο χέρια. Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου».

Ο Θανάσης Βέγγος τα είπε αυτά ενώ ήταν 83 ετών. Ετούτο εδώ το παλικαράκι… 42 ετών παλικάρι!… Πού την βρήκε τόση σοφία; 

Συλλυπητήρια στη σύζυγό του, στα παιδιά του. Σε όσα χέρια τον αγκάλιασαν και του ελάφρυναν τον πόνο.   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News