Ενα από τα κλασικά ποδοσφαιρικά κλισέ είναι «η κρίσιμη αναμέτρηση». Το οποίο ενίοτε ισχύει, αλλά τις περισσότερες φορές είναι μια φράση για να ξυπνήσουν οι παίκτες και να έρθει ο κόσμος στο γήπεδο. Οι ευρωεκλογές για την ΝΔ ήταν από αυτές τις «κρίσιμες» αναμετρήσεις. Ο προπονητής, δηλαδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τις χαρακτήρισε κρίσιμες, οι βουλευτές, δηλαδή οι παίκτες, βάλανε τα καλά τους και αμολήθηκαν για την μεγάλη σύγκρουση στην επαρχία, αλλά οι φίλαθλοι από τις κάλπες προτίμησαν τα σπίτια τους. Αλλωστε από τη σύνθεση μιας ομάδας φαίνεται και η σοβαρότητα ενός αγώνα. Και η σύνθεση τους ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ δεν ήταν ακριβώς galacticos.

Δεν έγινε επίσης σαφές τι θα συμβεί εάν η ΝΔ δεν πιάσει το 33% που έθεσε σαν στόχο ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Θα βρέξει βατράχια; Θα σκιστεί ο θόλος του ουρανού; Εκτός από το να θυσιαστούν 12 υφυπουργοί δεν μοιάζει να γίνεται κάτι περισσότερο. Και όπως οι μανδαρίνοι στην Κίνα που αν δεν τους ξέρεις μπορούν να πεθάνουν για να γίνεις εκατομμυριούχος και οι υφυπουργοί που επίσης δεν τους ξέρεις δεν πειράζει να θυσιαστούν για ένα καλό Σαββατοκύριακο.

Το μήνυμα της ΝΔ ήταν η σταθερότητα. Καλό για το εκλογικό κοινό της δεύτερης εκλογής του Κώστα Σημίτη αλλά όχι αρκετό για το κοινό που όταν χρειάστηκε κατέβηκε σε πλατείες, ψήφισε επανειλημμένα τα καλοκαίρια ώστε ο Κυριάκος να προχωρήσει σε αλλαγές. Αλλαγές της καθημερινής ζωής και της δημόσιας διοίκησης και όχι υφυπουργών. Ενας ανασχηματισμός ελάχιστη σχέση θα έχει με το αποτέλεσμα των εκλογών. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει και ένα άλλο κλισέ. Στις ήττες οι καλύτεροι παίκτες είναι αυτοί που δεν έπαιξαν.

Μόνο που για να υπάρχει ήττα πρέπει να υπάρχει και νικητής. Οι ευρωεκλογές ήταν σαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης να έχασε το πορτοφόλι του, αλλά να μην το βρήκε κανένας.

Ξεκινώντας από τον Στέφανο Κασσελάκη που έκαψε το φύλλο της πρώτης εντύπωσης. Οπως ξέρουμε κανείς δεν έχει δεύτερη ευκαιρία να κάνει μια πρώτη εντύπωση και ο Κασσελάκης μπορεί να επαναλαμβάνει τον εαυτό του αλλά όχι να αρθρώνει πολιτικό λόγο. Το «Προσκαλώ την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ να συνεργαστούμε σε προτάσεις νόμου, στις οποίες συμφωνούμε. Νομίζω ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ξέρει πώς να επικοινωνήσει με το γραφείο μου», που είπε στα «Παραπολιτικά FM», από τη διατύπωση δεν είναι πρόσκληση συνεργασίας αλλά αφ υψηλού συμπεριφορά σε κατώτερο. Ο Στέφανος Κασσελάκης θα μπορούσε να πουλάει ομόλογα ή σκάφη, να είναι εκδότης life style περιοδικού την δεκαετία του ’90, αλλά από πολιτική θα πρέπει να βράσει το σώμα της «Αυγής» για να πάρει μυρωδιά.

Αντίθετα ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι πολιτικός. Παλιότερης τεχνολογίας, αλλά είναι. Είναι ο άνθρωπος που όταν ο πατέρας του του είπε «ζήτησε μου όποια χάρη θέλεις», όταν μπήκε στο Πολυτεχνείο, του ζήτησε να τον πάει στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Επίσης ούτε πέτυχε, ούτε απέτυχε στις ευρωεκλογές. Με τέτοιους ρυθμούς όμως γίνεσαι Πρωθυπουργός αν το προσδόκιμο ζωής πάει στα 130. Οπότε οι δελφίνοι (δελφίνες, δελφίνια) δεν πρόκειται να περιμένουν. Αν ο Χάρης Δούκας συγκαταλέγει τον εαυτό του στην κατηγορία, ανήκει σε αυτούς που μια εβδομάδα πιάνουν το λόττο και νομίζουν ότι θα το ξαναπιάσουν και την επόμενη.

Οι υφυπουργοί είναι κάτι σαν τις χήρες των μαχαραγιάδων στις Ινδίες. Αφού ο Μητσοτάκης, σε ένα νεοδημοκρατικό σάτι, κάψει μερικούς στην πυρά των ευρωεκλογών μπορεί να ασχοληθεί με σοβαρότερα πράγματα. Διότι μόνο με θυσίες υφυπουργών τρία χρόνια δεν περνάνε εύκολα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News