Στα δικά μου χρόνια, λίγο πριν τα μαθητικά χρόνια του Πρωθυπουργού, είχαμε κάνει μαθητικές κινητοποιήσεις για την παγκόσμια ειρήνη. Οι δύο υπερδυνάμεις έσπερναν πυρηνικά στον πλανήτη και εμείς απλώναμε στα κάγκελα των σχολείων ζωγραφισμένα περιστέρια.

Μη φανταστείτε και τίποτα το σπουδαίο. Απλώς από το να διαμαρτύρεσαι για το σχήμα της τυρόπιτας, είναι πιο κομψό να αγωνιάς για την παγκόσμια ειρήνη. Αν υπήρχε δε και το Ιnternet, θα είχαμε δικτυωθεί με κανένα σχολείο του Βλαδιβοστόκ, να πουν οι σύντροφοι μαθητές πώς είναι να μεγαλώνεις έχοντας απέναντι τις πυρηνικές κεφαλές των καπιταλιστών. Εξ όσων θυμάμαι, σε όλα αυτά πρωταγωνιστούσαν συμμαθητές που διατηρούσαν σχέση με την ΚΝΕ ή, τέλος πάντων, είχαν γονείς με παρελθόν σε διεκδικήσεις πάσης φύσεως.

Θα μιλήσω για τον εαυτό μου, άντε και για δύο-τρεις κολλητούς. Καρφάκι δεν μας καιγόταν για την παγκόσμια ειρήνη. Ας έσβηναν και το Βλαδιβοστόκ από το χάρτη. Η κινητοποίηση εκπορεύετο από το βασικό ένστικτο του μαθητή και του φαντάρου: τη λούφα. Τα παιδιά είναι ικανά να κινητοποιηθούν για οτιδήποτε, αρκεί να ικανοποιούνται δύο προϋποθέσεις: πρώτον, το αίτημα να δείχνει σοβαρό και δεύτερον να κοστίζει σε ώρες μαθήματος. Και όσο οι καθηγητές δεν τους ταράζουν στις απουσίες, τόσο αυτοί θα κερδίζουν χώρο στα κάγκελα και, φυσικά, στα παρακείμενα καφέ.

Από τους καθηγητές ξεκινούν όλα. Οταν ο πιτσιρικάς σου λέει ότι ανησυχεί για το Μακεδονικό, του δίνεις πέντε λεπτά να σκεφτεί ότι δεν πρόκειται για ένα θέμα που τον αφορά οργανικά. Μπορεί να διαμαρτυρηθεί για τον αμίαντο στη στέγη, τις τιμές του κυλικείου και τις δύσκολες ασκήσεις στα μαθηματικά. Εκεί να το συζητήσουμε. Οχι όμως και για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Σε λίγο θα εμφανιστεί σχολείο που θα ζητεί να επιστρέψει ο Τέρενς Κουίκ από την Αφρική. Σε μία στοιχειωδώς σοβαρή σχολική κοινότητα, με καθηγητές και γονείς που συνεργάζονται και ομονοούν πάνω στην κοινή λογική, αυτά τα πράγματα τελειώνουν γρήγορα και αθόρυβα.

Υπάρχει και η ανησυχία για την αυξημένη επιρροή της Χρυσής Αυγής στα σχολεία. Σιγά το νέο, λες και δεν το ξέραμε! Δεν μιλάμε μόνο για το σχολείο, αλλά και το περιβάλλον, τη γειτονιά, τα στέκια, ειδικά σε περιοχές που βρίσκονται στα δυτικά του αστικού ιστού στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Είναι σημάδι των καιρών.

Αυτή τη στιγμή τα φασιστοειδή προσφέρουν στην αρσενική πιτσιρικαρία το πλήρες πακέτο: οργή, αμφισβήτηση, τσαμπουκά και προστασία. Μιλήστε με έναν πιτσιρικά που δηλώνει χρυσαυγίτης ή τους βλέπει με συμπάθεια και θα καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ. Αυτό που έκανε κάποτε η Αριστερά στα σχολεία, μαζικότητα και αμφισβήτηση, τώρα το πουλάνε κοντοκουρεμένα αγόρια με μπράτσα. Ετσι είναι η εποχή μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News