Τα μάτια του είναι κόκκινα. Φοράει μια μάσκα κάτω από την οποία βαριανασαίνει. Μπροστά του το μικρόφωνο και η κάμερα σε θέση μάχης. Πίσω του πύρινα μέτωπα σε απόσταση αναπνοής. Ο παρουσιαστής των ειδήσεων δίνει το σήμα και η παράσταση ξεκινάει. Ο ρεπόρτερ αρχίζει να αναμεταδίδει από τον τόπο της πυρκαγιάς. Εχει πλησιάσει τόσο, που βλέπεις δίπλα του τους πυροσβέστες με τις μάνικες. Τα υδροφόρα αεροπλάνα περνούν σχεδόν από πάνω του, νομίζεις ότι θα τον καταβρέξουν κι αυτόν. Αγχώνεσαι, κοιτάς την οθόνη και σκέφτεσαι: «μα καλά, πού πάει;»

Οι δυνάμεις της Πυροσβεστικής τού συνιστούν να απομακρυνθεί. Το λέει στη ζωντανή του σύνδεση για να υπογραμμίσει υποσυνείδητα, μάλλον, πόσο εξωφρενικά κοντά κάνει το ρεπορτάζ. Αγκομαχά να βγάλει φωνή μέσα στην κάπνα για να περιγράψει τι συμβαίνει, οι προτάσεις του ολοκληρώνονται με δυσκολία, έχει σχεδόν πνιγεί μέχρι ο παρουσιαστής από το στούντιο να τον διακόψει. «Πάρε μια ανάσα», η φράση που δίνει σήμα για το φινάλε της παράστασης. Πρόσκαιρο φινάλε, γιατί σε λίγη ώρα θα γίνει ξανά σύνδεση για μια ακόμα δραματική αναμετάδοση, από ένα άλλο, επικίνδυνα κοντινό στην πύρινη λαίλαπα, σημείο.

Σε όποιο κανάλι και να γυρίσεις αυτές τις μέρες, που δυστυχώς το έργο επαναλαμβάνεται και καίγεται το σύμπαν, θα δεις το ίδιο πράγμα. Μια κουραστικά συνεχή ενημέρωση εν είδη έκτακτης επικαιρότητας, στην οποία οι ρεπόρτερ βγαίνουν σε λούπα από τα φλεγόμενα μέτωπα. Μπαρουτοκαπνισμένοι. Ταλαίπωροι. Καταπονημένοι. Να τους λυπάσαι. Βγαίνουν και λένε τα ίδια με άλλα λόγια. Αλλά με το ίδιο ρίσκο, του κινδύνου στον οποίο βουτάνε για να φέρουν εις πέρας τη δουλειά τους.

Τι να κάνουν κι αυτά τα παιδιά, νεαροί και νεαρές συνήθως; Η βάση της πυραμίδας στις αίθουσες σύνταξης. Τα παιδιά για «τα έξω», «για τη γύρα». Μπαίνουν στο ρεπορτάζ και ακολουθούν τις τάσεις της σύγχρονης δημοσιογραφίας που δεν τα θέλει απλώς ρεπόρτερ, τα θέλει ρεπόρτερ-κασκαντέρ. Γιατί, πλέον, η εικόνα μετράει. Και για να είμαστε ακριβέστεροι, η εικόνα και η σκηνοθεσία της.

Το έχω ξαναπεί, η ενημέρωση έχει υιοθετήσει στοιχεία κινηματογραφικού γυρίσματος και αναλόγως του θέματος παίζει με το συναίσθημα. Ο ρεπόρτερ είναι το όχημα για να νιώσει ο θεατής τη δράση, το σασπένς, τη συγκίνηση. Δεν βλέπεις ειδήσεις πια, βλέπεις σκηνές από ταινία περιπέτειας.

Ρίχνει βροχή και πλημμυρίζει ο τόπος; Θα δεις τον έρμο τον ρεπόρτερ να έχει μπει μέχρι τη μέση στα νερά και με το μικρόφωνο να κάνει τη δουλειά του. Χιόνισε; Ιδού και πάλι ο ρεπόρτερ χωμένος μέσα στα χιόνια, να έχει πάθει σχεδόν κρυοπαγήματα μέχρι να έρθει η στιγμή της ζωντανής σύνδεσης, να μιλάει στο μικρόφωνο και να τον μαστιγώνουν οι ριπές παγωμένου αέρα. Είτε οι ριπές της καυτής αέριας λάβας, καθώς περιμένει κάτω από ντάλα ήλιο σε μια παραλία, σε ημέρες καύσωνα καλή ώρα, για να μεταδώσει τα νέα των λουομένων.

Κλασικό ρεπορτάζ καλοκαιριού, όπως και το ρεπορτάζ από τις πυρκαγιές, όπου κυριολεκτικά καίγεται το πετσί αυτών των ανθρώπων για να κάνουν το εργασιακό καθήκον τους. Ενα καθήκον η φόρμα του οποίου έχει οριοθετηθεί σε πολύωρες συσκέψεις, όπου σίγουρα ακούγονται φράσεις όπως «βρες ένα ωραίο σημείο για τη σύνδεση», «πήγαινε όσο πιο κοντά μπορείς στο πύρινο μέτωπο», «κινήσου περιμετρικά του σπιτιού που καίγεται», «κάνε μια θεαματική αναμετάδοση», «κόψε μας την ανάσα». Για να κόψει τη δική μας ανάσα, πρέπει να κόψει πρώτα τη δική του, με ηρωική αυταπάρνηση. Πρέπει να γίνει Τζέιμς Μποντ.

Κουράγιο, παιδιά του ρεπορτάζ. Σας βλέπουμε από την οθόνη αυτές τις μέρες και σας νιώθουμε.

ΥΓ: Κουράγιο και στους κάμεραμεν και στα συνεργεία. Ολοι τραβάνε κουπί σε αυτές τις περιπτώσεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News