Ακούγοντας τη Ρένα Δούρου να ισχυρίζεται, με αφορμή την ποινική δίωξη σε βάρος της για την τραγωδία στο Μάτι, ότι «η αντιπολίτευση και κάποια ΜΜΕ έσπευσαν από τις πρώτες ώρες να βρουν αποδιοπομπαίο τράγο, να βρουν κατηγορούμενη, μια γυναίκα, δηλαδή εμένα», θυμήθηκα μία σκηνή που παρατήρησα τις προάλλες στο δρόμο: Ενα μικρό παιδί προσπαθούσε να πείσει την μαμά του να το σηκώσει στα χέρια. Εκείνη αρνούνταν, συνέχιζε να περπατά κρατώντας το από το χέρι, και στις επίμονες παρακλήσεις του απαντούσε «να το ζητήσεις από τον μπαμπά στο σπίτι, η μαμά δεν μπορεί να σε σηκώνει γιατί είναι γυναίκα και είναι πιο αδύναμη». Αναρωτήθηκα μήπως η πονηρή μαμά, όπως τώρα και η Ρένα Δούρου, είναι γυναίκα… όποτε τη συμφέρει;

Εύκολα το φύλο χρησιμοποιείται ως άλλοθι από τις γυναίκες και από τους άντρες, συνήθως για να πετύχουν μικρές διευκολύνσεις. Κακώς, όμως αυτό συμβαίνει από πάντα, συμβαίνει και στη σημερινή κοινωνία που κατά τα άλλα καταγγέλλει όλο και πιο έντονα τις διακρίσεις. Το αντιμετωπίζουμε καθημερινά ακόμα και όταν μιλάμε για «αντρικές» και «γυναικείες» δουλειές.

Στην περίπτωση της κυρίας Δούρου όμως τα πράγματα δεν αφορούν το ποιος πρέπει να τακτοποιεί το σπίτι και ποιος πρέπει να βγάζει έξω τα σκουπίδια το βράδυ, ποιος πρέπει να κερνάει και ποιος πρέπει να παραχωρεί από αβροφροσύνη τη θέση του στον άλλο, είναι απείρως πιο σοβαρά. Μιλάμε ότι, εκτός των άλλων, η κυρία Δούρου κατηγορείται για τον εφιαλτικό θάνατο 100 συνανθρώπων μας στις 23 Ιουλίου.

Επικαλούμενη τη γυναικεία φύση της και παίζοντας τον ρόλο του αδύναμου θηλυκού που στοχοποιείται προσπαθεί να αποποιηθεί τις ευθύνες της για τα όσα συνέβησαν στις πυρκαγιές του καλοκαιριού. Πόσο ντροπιαστικό! Πόσο αναξιοπρεπές! Πόσο προσβλητικό για τις γυναίκες! Βγαίνοντας μπροστά όχι με τη συναίσθηση του ρόλου που ανέλαβε όταν εξελέγη (πανηγυρίζοντας) Περιφερειάρχης Αττικής, αλλά με το παράπονο της εύκολα θυματοποιημένης γυναίκας –δεν έχει καν τη γενναιότητα να ζητήσει τουλάχιστον μια συγγνώμη και να παραδεχτεί ότι απέτυχε, αν όχι να παραιτηθεί– επιβεβαιώνει την ανεπάρκειά της.

Την ίδια στιγμή, και όταν επιτίθεται στη Φώφη Γεννηματά λέγοντας «ας σιωπήσει μια γυναίκα που βρίσκεται στον πολιτικό στίβο λόγω του βαριού ονόματος του πατέρα της», εκτός από την «αντίπαλο» απαξιώνει για άλλη μια φορά, το φύλο της: στον κόσμο της κυρίας Δούρου, η γυναίκα ακόμα και αν δεν είναι του ανδρός της είναι του πατρός της, σταδιοδρομεί χρησιμοποιώντας το όνομά του.

Είναι η ίδια Ρένα Δούρου που το 2015 είχε δώσει διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Princeton του Νιου Τζέρσεϊ με θέμα «Ενα νέο πρόσωπο για την Ελλάδα – Τι διαφορά μπορεί να κάνει μια γυναίκα;». Τότε είχε χαρακτηρίσει τη νίκη της στις εκλογές «ιστορικής σημασίας», λέγοντας μεταξύ άλλων: «Επρεπε να υπερκεράσουμε ένα εμπόδιο: Την στερεοτυπική, σεξιστική προεκλογική εκστρατεία των αντιπάλων μας, οι οποίοι επιχείρησαν να διαστρεβλώσουν την ατζέντα μας και να παρουσιάσουν εμένα την ίδια ως μια νεαρή γυναίκα, χωρίς πείρα και με πλήρη άγνοια των θεμάτων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ως κάποια ανεύθυνη, μη άξια να εκλεγεί. Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι το να είσαι γυναίκα, στα μάτια των αντιπάλων μας ήταν μειονέκτημα. Αποδείχθηκε όμως πλεονέκτημα».

Δεν είχε ξεσπάσει ακόμα η φωτιά στο Μάτι….

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News