Οι γυναίκες μάς κοροϊδεύουν εμάς τους άνδρες ότι δεν αντέχουμε τον πόνο. Οτι με λίγα δέκατα κάνουμε σαν να πεθαίνουμε, σε έναν πονόδοντο βλέπουμε την καταστροφή. Εχουν δίκιο. Δεν μεγαλώνουμε πονώντας τακτικά (και κάποιες φρικτά) σχεδόν μία εβδομάδα τον μήνα, δεν είμαστε προγραμματισμένοι από τη φύση να επιβιώνουμε σε τοκετό, ούτε καν παρακολουθώντας τον. Εχουμε άλλες αντοχές, αλλά ο σωματικός πόνος, που εκείνες αντιμετωπίζουν στωικά, είναι για εμάς «μανίκι».

«Φόρα κάτι ακόμη, πάρε ένα χαπάκι, δίπλα σου είναι η παρακεταμόλη», μου είπε η συμβία μου λίγο μετά τα μεσάνυχτα, καθώς ξύπνησε από τις κινήσεις «σβούρας» που έκανα κάτω από το βαρύ, χειμωνιάτικο πάπλωμα, στο μεγάλο διπλό κρεβάτι. Τουρτούριζα. Περίπου 8 ώρες πριν, είχα κάνει την πρώτη δόση του εμβολίου (της AstraZeneca) και μόλις είχαν ξεκινήσει οι παρενέργειες. Τουλάχιστον εκείνες που αντιλαμβανόμουν, γιατί νωρίτερα ένιωθα να «καίω», χωρίς να έχω πυρετό, ούτε καν δέκατα. Νόμιζα ότι ήταν από την έντονη πρωινή ποδηλατάδα στο βουνό, μπορεί κιόλας, αλλά εκείνη την ώρα δεν είχε σημασία. Και αν αυτό έχει σημασία, έως την ώρα που έπεσα στο κρεβάτι, μεσάνυχτα, το μάτι μου ήταν «γαρίδα». Δηλαδή δεν είχα νυστάξει (ενώ αυτό συνήθως συμβαίνει κατά τις 11 μ.μ…).

Φόρεσα τις ελαφριές πιτζάμες και κάλτσες, έβαλα θερμόμετρο, 36,2, παρότι δεν δικαιολογούσε να πάρω φάρμακο, κατάπια μια παρακεταμόλη 500άρα και χουχούλιασα ξανά. Αμέσως σταμάτησα να κρυώνω και σε λίγα λεπτά με είχε πάρει ο ύπνος. Μια χαρά. Και όλα σύμφωνα με όσα μου είχαν πει οι ευγενέστατες γιατρίνες και νοσηλεύτριες στο εμβολιαστικό κέντρο: «Είναι πιθανό να κάνετε δέκατα ή πυρετό, συνήθως συμβαίνει στους νεότερους. Αν δεν αντέχετε, να πάρετε παρακεταμόλη». «Και βέβαια, θα αντέξω, θα πάω και για ποδήλατο», τους απάντησα. «Ε, είστε παλικάρι», απάντησε με χιούμορ η νοσηλεύτρια.

Ξύπνησα έπειτα από τρεις ώρες, ένιωθα ζεστός, έβαλα θερμόμετρο, 37,7. Αλλά αυτά τα δέκατα (ή πυρετός) είναι διαφορετικά από όταν, π.χ., περνώ μια ίωση. Αισθάνομαι περισσότερο ζεστός, αλλά δεν είναι τόσο ενοχλητικό. Συνήθως, από 37,5 και πάνω νιώθω καταβεβλημένος, χωρίς όρεξη και δύναμη. Τώρα που γράφω, περίπου 18 ώρες μετά τον εμβολιασμό, μάλλον έχω λίγο πυρετό, αλλά –καταλαβαίνετε και εσείς, ελπίζω– από διάθεση και δυνάμεις πάμε σχετικά καλά.

Το ίδιο πρωί, αρκετές ώρες νωρίτερα, είχε εμβολιαστεί ο κολλητός μου. Οταν άνοιξα πάλι τα μάτια μου κατά τις 6, ώρα που συνήθως ξυπνάμε τις εργάσιμες, είδα ότι μου είχε στείλει SMS: «Από τις 2 έχω ρίγη, στις 3 κατέβηκα να πάρω αντιπυρετικό και παραλίγο να πέσω στα σκαλιά γιατί ζαλίστηκα».

Δεν είπα τίποτα στη συμβία μου, δεν ήταν ώρα να εκτεθούμε ως φύλο περισσότερο. «Ολα καλά, καλή δουλειά», της ευχήθηκα και έπιασα το κινητό μου για την πρωινή ενημέρωση. Το χέρι μου, όμως, πήγε πρώτα στον browser, «χτύπησα» emvolio.gov.gr και άλλαξα το ραντεβού μου για τη δεύτερη δόση. Ηταν προγραμματισμένο για τα μέσα Ιουλίου, το έφερα τρεις εβδομάδες νωρίτερα, όσο μου επέτρεπε το σύστημα.

Γιατί; Γιατί έχω πρόγραμμα, που έλεγε και μια παλαιά διαφήμιση. Γιατί έτσι θα αποκτήσω πιο σύντομα ακόμη περισσότερα αντισώματα, με ό,τι καλό αυτό σημαίνει για το μέλλον. Και γιατί, όπως είπε η νοσηλεύτρια, είμαι «παλικάρι» (…).

Θα είμαι, βεβαίως, πιο «ψυλλιασμένος» για το πρώτο βράδυ, ώστε να μην ξυπνήσω κανέναν και να μη με ξυπνήσει τίποτα. Και με την παρακεταμόλη πάντα δίπλα. Δεν λέει να γλιτώσεις από κορονοϊό (και από το 37,7…) και να «πας» από πέσιμο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News