Υπάρχουν υπουργεία που χαίρεται ένας πολιτικός να τα παραλαμβάνει. Είναι συνήθως αυτά που δεν αφορούν πολύ κόσμο, που δεν έχουν να κάνουν με μεγάλα προβλήματα και σκληρούς συνδικαλιστές, που προσδίδουν κύρος και δίνουν ευκαιρίες θετικής προβολής. 

Και υπάρχουν και υπουργεία που όταν μπαίνει μέσα ο νέος Υπουργός κάνει τον σταυρό του να πάνε όλα καλά…

Για παράδειγμα, το υπουργείο Υγείας αφορά έντεκα εκατομμύρια ανθρώπους και είναι μια υπόθεση ζωής και θανάτου, το ίδιο και το Προστασίας του Πολίτη, ενώ το υπουργείο Παιδείας αφορά όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης αλλά και κάτι τριαντάρηδες ημι-πιτσιρικάδες που τα σπάνε με κέφι και μπρίο στα πανεπιστήμια. Δεν μπαίνει κανείς με χαμόγελο σε αυτά τα υπουργεία. 

Διαχρονικά ωστόσο, τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, το Υπουργείο που απορροφά τις μεγαλύτερες εντάσεις, «υποδέχεται» τις περισσότερες πορείες, έχει τις χειρότερες δομές εξυπηρέτησης των πολιτών και συχνά θίγει την αξιοπρέπεια όσων πρέπει να τιμούμε, αντί να ταπεινώνουμε, είναι το υπουργείο Εργασίας.

Και σε αυτό το υπουργείο, το πιο βαρύ κεφάλαιο που κλήθηκε να χειριστεί με την ανάληψη καθηκόντων ο Κωστής Χατζηδάκης ήταν η καθυστέρηση στην έκδοση των συντάξεων. Τέσσερα χρόνια αναμονής, φάκελοι χαμένοι σε ντουλάπια ή κάτω από σκάλες εκεί που στάζει η υδρορροή. 

Αυτή είναι η εικόνα. Την ξέρουμε όλοι.

Το πρώτο που έκανε ο Χατζηδάκης ήταν να κρατήσει τον πήχη των προσδοκιών χαμηλά και να επισκεφθεί απροειδοποίητα υποκαταστήματα του ΕΦΚΑ για να δει με τα μάτια του την κατάσταση. Και είδε αυτά που βλέπουμε όλοι: χαλασμένοι υπολογιστές, δομές της δεκαετίας του 1960, ρυθμοί χελώνας, ουρές, ταλαιπωρία κλπ. 

Αλλά ο χρόνος για τις συντάξεις πίεζε, η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί ότι θα κάνει κάτι και η υπάρχουσα δομή ήταν προφανές, όσο κι αν ξεπερνούσαν τις αντοχές τους οι έντιμοι και εργατικοί υπάλληλοι, ότι δεν μπορούσε να μειώσει γρήγορα το στοκ των συντάξεων. 

H λύση που προκρίθηκε ήταν η έκδοση συντάξεων, αντί για τρία ως πέντε χρόνια από τις υπηρεσίες του κράτους, σε δύο ως τρεις μήνες με τη συνεργασία ιδιωτών, πιστοποιημένων δικηγόρων και λογιστών. 

Οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης ήταν αυτόματες και αναμενόμενες για την «ιεροσυλία» που αποφασίστηκε, αλλά σταδιακά και οι ίδιοι οι αντιδρώντες αντιλήφθηκαν ότι όσο φώναζαν κακό στον εαυτό τους έκαναν καθώς οι δικαιούχοι αυτό που θέλουν είναι η σύνταξή τους -και δεν τους νοιάζει ποιος θα τη βγάλει.

Μετά την εφαρμογή του νέου συστήματος το υπουργείο Εργασίας κάνει λόγο για υπερδιπλασιασμό του ρυθμού έκδοσης νέων συντάξεων και ανακοινώνει: οι προ του 2019 εκκρεμότητες έχουν σχεδόν εκμηδενιστεί και ως το τέλος Αυγούστου θα έχει ολοκληρωθεί η εκκαθάριση όλων των αιτήσεων που υποβλήθηκαν μέχρι και το 2021.

Το δεύτερο πολύ δύσκολο κεφάλαιο ήταν η εργασιακή μεταρρύθμιση την οποία είχε συμφωνήσει στο πλαίσιο της ενισχυμένης εποπτείας η προηγούμενη κυβέρνηση και αποτελούσε ένα κρίσιμο σταθμό και για την εμπιστοσύνη των αγορών προς την Ελλάδα. Χειρότερη παγίδα για κεντροδεξιό Υπουργό από μεταρρύθμιση των εργασιακών με σύσσωμη την  αριστερή αντιπολίτευση απέναντι, δεν μπορεί να υπάρξει. 

Τι έκανε ο Χατζηδάκης; Εβγαλε φλας και βγήκε από αριστερά. Εδωσε έμφαση στις φιλεργατικές ρυθμίσεις και ικανοποίησε αιτήματα δεκαετιών, όπως η εξίσωση των εργατοτεχνιτών με τους υπαλλήλους για την αποζημίωση και η μετατροπή της Επιθεώρησης Εργασίας σε ανεξάρτητη αρχή. Και στο τέλος, αντί για μετωπική με τα συνδικάτα πέτυχε να ενισχύσει την κοινωνική ατζέντα της κυβέρνησης.   

Διότι την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε ότι «η κυβέρνηση αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στην εργασία και να οδηγήσει την εργατική τάξη στην κόλαση της θεσμοθετημένης πια ασυδοσίας και τους εργαζόμενους στις ερπύστριες του οδοστρωτήρα», οι οικοδόμοι ανακάλυπταν ότι καταργήθηκε η διάταξη του 1920 που τους στερούσε τις ίδιες αποζημιώσεις που δικαιούνταν οι υπάλληλοι. 

Και είναι λογικό, όταν οι πολίτες ακούν τον Τσίπρα να εξαντλεί το εγχειρίδιο των έτοιμων κλισέ για «κόλαση» κλπ. αλλά μαθαίνουν ταυτόχρονα ότι αυξάνονται πχ. οι γονικές άδειες και για τους δύο γονείς ή ψηφίζονται προστατευτικές διατάξεις για τους εργαζόμενους σε υπηρεσίες ντελίβερι, να σκέπτονται ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά, ένας από τους δύο με δουλεύει…

Σε τέτοιες αντιφάσεις, στη σύγκρουση δηλαδή των στερεοτύπων με τις θετικές μεταρρυθμίσεις, πάτησε ο Χατζηδάκης και τώρα, παράλληλα με τις «καυτές πατάτες» και τα δύσκολα (που δεν σταματάνε ποτέ στο ασφαλιστικό μας σύστημα), θα μπορεί να εισηγηθεί στον Πρωθυπουργό να ανακοινωθούν, για πρώτη φορά μετά την κρίση, αυξήσεις στις συντάξεις.

Το τελευταίο έρχεται ως θετική συγκυρία, γιατί μετά από 12 χρόνια τελείωσε πια η περίοδος του παγώματος που είχε συμφωνήσει η Ελλάδα με τους θεσμούς και επιπλέον καταργείται και η εισφορά αλληλεγγύης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News