Το διαβάζω όλο και συχνότερα. «Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ίδιος ο Αλέξης». Το γράφουν και ανάποδα. «Το μεγαλύτερο ατού του Μητσοτάκη, είναι ο Τσίπρας». Η αλήθεια είναι ότι η φιλο-Συριζαϊκή ανάλυση αντιμετωπίζει πλέον με φανερή αμηχανία τις προοπτικές του πάλαι ποτέ «άχαστου», ενώ η φιλοκυβερνητική καγχάζει όλο και συχνότερα για την καταπόνηση της κάποτε turbo ατμομηχανής της Αριστεράς που έχει καταλήξει βαρύ φορτίο στις πλάτες της.

Ολα τούτα μπορεί και να σημαίνουν ότι ο Τσίπρας έχει μπει σε φάση πολιτικής αποδρομής; Η οποία θα ενεργοποιηθεί στην πολύ πιθανή περίπτωση μιας ακόμα ήττας του σε εθνικές εκλογές; Εχουν μήπως αρχίσει εκεί στην Κουμουνδούρου να ενεργοποιούνται υπόγειοι μηχανισμοί ανάδειξης μιας καινούργιας ηγεσίας στο ορατό μέλλον; Τίποτα δεν αποκλείεται, πάντως και η Ελλάδα σκέφτηκε προς στιγμήν να αγοράσει F-35, τελικά όμως προτίμησε να επισκευάσει τα παλιά της F-16. Η σιγουριά του παλιού και του γνώριμου.

Καλά τα ερωτήματα, όμως ο Τσίπρας δεν θα φύγει από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Θα χάσει τις επόμενες (διπλές) εκλογές και πάλι θα παραμείνει αρχηγός για να διεκδικήσει την επιστροφή του στην εξουσία στις μεθ-μεθεπόμενες. Αν και στην πολιτική οι βεβαιότητες είναι θανάσιμο αμάρτημα, υπάρχουν βάσιμοι λόγοι που οδηγούν σ’ αυτό το συμπέρασμα. Πρώτον, διότι η Αριστερά δεν θεωρεί δεδομένο τον δικομματικό κύκλο εναλλαγής στην εξουσία, άρα δεν βγάζει εύκολα άχρηστο τον αρχηγό που δεν καταφέρνει να τον διεκπεραιώσει.

Πάντα η νίκη σε εκλογές είχε για την Αριστερά ένα μυθολογικό περιεχόμενο. Είναι το επιστέγασμα μιας πολυπλόκαμης, μακροχρόνιας και συλλογικής ταξικής μάχης, που ανοίγει έναν νέο ιστορικό κύκλο διαρκούς (και με κάθε μέσο) κυριαρχίας της. Συνεπώς, μια πρόσκαιρη εκλογική αποτυχία είναι μέσα στις λογικά αναμενόμενες πιθανότητες και εν πάση περιπτώσει δεν εκλαμβάνεται ως καταστροφή όπως συμβαίνει στα «αστικά» κόμματα. Οι εκλογικοί κύκλοι είναι σταγόνες μέσα στον ωκεανό της ιστορικής νομοτέλειας, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν οι πολιτικοί εκφραστές του προλεταριάτου και της αποστολής του.

Δεύτερον, παρά την επίφαση εσωτερικής δημοκρατίας και τον ατέλειωτο εσωκομματικό διάλογο που κατατρύχει τα κόμματα της Αριστεράς, στην πραγματικότητα τα κόμματα αυτά είναι βαθύτατα αρχηγικά και προσωπολατρικά. Αν εξαιρέσει κανείς την πάλαι ποτέ Σοβιετία, όπου η κρατική και κομματική εξουσία είχαν γίνει ενιαίες, παντού αλλού οι αρχηγοί των αριστερών κομμάτων διαθέτουν ευρεία αποδοχή από την κομματική βάση τους και ανίκητους προσωπικούς μηχανισμούς κυριαρχίας μέσα στην κομματική δομή. Στην πραγματικότητα, δεν τους διώχνουν ποτέ, φεύγουν μόνοι τους όταν (και αν) το αποφασίσουν. Το ίδιο θα συμβεί και με τον Τσίπρα.

Το κυριότερο όμως είναι ότι πέραν της κοσμοθεωρίας και του ιδεολογικού πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας δεν θα φύγει διότι δεν έχει αντικαταστάτη. Κάποιος κακεντρεχής θα πει ότι πλέον φροντίζει ο ίδιος να μην υπάρξει, όμως (ανεξαρτήτως αιτίας) η έλλειψη αυτή είναι τόσο εμφανής που βγάζει μάτι. Βάλτε κάτω τα (νέα) ονόματα και θα το καταλάβετε. Ο Ηλιόπουλος, η Αχτσιόγλου, ο Χαρίτσης; Μήπως παλιά σαν τον Παππά, τον Τσακαλώτο ή τον Φίλη; Ισως κανέναν γεφυροποιό σαν τη Μαριλίζα ή τον Ραγκούση; Ελάτε τώρα, όλοι αυτοί μυρίζουν εκλογική κατρακύλα προς το πατροπαράδοτο 3% απ’ το οποίο ξεκίνησε ο Τσίπρας.

Ο Αλέξης δεν θα φύγει από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και μετά την πέμπτη ήττα του σε εκλογές (τρεις το 2019 και δύο συνεχόμενες όταν στηθούν οι επόμενες κάλπες). Αφενός διότι για τον χώρο του θα συνεχίσει (παρά τις ήττες) να είναι ο πιο επιτυχημένος ηγέτης των προηγούμενων εκατό χρόνων. Αφετέρου διότι μπορεί να έχει πάψει πια να είναι ο πύραυλος που θα εκτοξεύσει το κόμμα προς την εξουσία, σε σύγκριση όμως με τους υπόλοιπους παραμένει το δίχτυ ασφαλείας που το συγκρατεί στο μεγάλο γήπεδο. Παρά τη διάχυτη μουρμούρα που ενυπάρχει στην Κουμουνδούρου, ακόμα κι αν ο ίδιος  αποφασίσει να αποχωρήσει, δεν θα τον αφήσουν.

(Ακούω και το όνομα του Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Θα ήταν ίσως μια κάποια μακρινή λύση. Θα είναι όμως και η απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατικοποιήθηκε εντελώς. Το κόμμα να καλέσει έναν ανενεργό από τον περίγυρο για να το σώσει; Τα ύστερα του αριστερού κόσμου).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News