Φόβος. Αυτό είναι το στοιχείο που χαρακτηρίζει σήμερα τα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας, ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται ιδρύματα κύρους, ακόμη και σε διεθνές επίπεδο, τα οποία προσφέρουν υψηλού επιπέδου σπουδές (όταν είναι ανοιχτά).

Φόβος να μη σε δείρουν επειδή προτιμάς το μάθημα από την κατάληψη (αν είσαι φοιτητής), φόβος να μη σου κρεμάσουν ταμπέλα στον λαιμό και απειλήσουν εσένα και την οικογένειά σου (αν είσαι ο πρύτανης). Και ο φόβος είναι λογικός γιατί εκτός από τις οργανώσεις των φοιτητών, στα πανεπιστήμια μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι όποιοι θέλουν, πουλώντας ακόμη και ναρκωτικά.

Από την άλλη πλευρά, εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς την ακτινοβολία που θα είχαν τα καλά πανεπιστημιακά μας ιδρύματα αν είχαν τη στοιχειώδη οργάνωση σε ό,τι αφορά τον τρόπο λειτουργίας και την ασφάλεια φοιτητών και καθηγητών που έχει ένα μέσο (ούτε καν καλό) πανεπιστήμιο της Ευρώπης ή της Αμερικής.

Φανταστείτε: Χωρίς η οικογένεια ενός παιδιού από ένα ορεινό χωριό να πληρώσει ούτε ένα ευρώ για δίδακτρα, το παιδί της να φοιτά σε ένα ίδρυμα εφάμιλλο αυτών της ΕΕ και των ΗΠΑ. Να μαθαίνει από καθηγητές που έχουν αποκτήσει γνώσεις και εμπειρίες σπουδάζοντας και διδάσκοντας σε μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού, σε ένα περιβάλλον καθαρό, οργανωμένο, ασφαλές και αξιόπιστο. Οπου ξέρεις ότι τα μαθήματα και οι εξετάσεις θα γίνουν και κανένας δεν μπορεί να σε εκφοβίσει, να σε απειλήσει ή να σε δείρει, αν διαφωνήσεις μαζί του.

Αν ίσχυε και το δεύτερο αυτό σκέλος, διότι το πρώτο, οι καθηγητές υψηλού επιπέδου υπάρχουν, τότε το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο θα ήταν ο ορισμός του «κοινωνικού ανελκυστήρα», των ίσων ευκαιριών και της καταπολέμησης των ανισοτήτων.

«Δράσαμε κινηματικά» είπαν οι συνδικαλιστές που τράβηξαν την Δευτέρα το καλώδιο του σέρβερ στο ΕΚΠΑ, στο παλαιότερο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Ελλάδας, για να μην γίνουν εξ αποστάσεως οι εξετάσεις των φοιτητών (αναλυτικά εδώ). Δεν κατάλαβαν, βέβαια, ότι τραβώντας το καλώδιο έβλαπταν αυτό που (υποτίθεται) ότι ήθελαν να υπερασπιστούν. Το κύρος του δημόσιου πανεπιστημίου στα μάτια της μέσης ελληνικής οικογένειας.

Ενας από τους παριστάμενους, ο Δημήτρης Αντωνίου, κατά δήλωσή του συμβασιούχος διοικητικός και συνδικαλιστής, είπε ότι «το νομοσχέδιο καταστρέφει τις υποδομές των δημόσιων πανεπιστημίων» και πως η κίνησή τους, να σαμποτάρουν δηλαδή της εξετάσεις, «ήταν το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε». 

Στη συνέχεια, οι πρυτανικές Αρχές του ΕΚΠΑ έδωσαν εντολή (εδώ) για τη διενέργεια Ενορκης Διοικητικής Εξέτασης και η διοίκηση σύμφωνα με ανακοίνωσή της (εδώ) «έθεσε σε αναστολή καθηκόντων, μόλις πληροφορήθηκε τις δημόσιες δηλώσεις του, υπάλληλο ο οποίος ο ίδιος δήλωσε ότι είχε καθοριστική εμπλοκή στο συμβάν».

Οι φοιτητές που είχαν προετοιμαστεί για να δώσουν εξετάσεις πώς θα είδαν άραγε αυτή την κίνηση των συνδικαλιστών; Ο δικός τους χρόνος, η δική τους προσπάθεια, δεν μετράνε καθόλου; Διότι αυτό που συνέβη είναι δολιοφθορά εις βάρος τους (στο όνομα δήθεν των συμφερόντων τους). Ναι, λοιπόν, μετράνε ή καλύτερα θα μετρούσαν οι φοιτητές, βάσει νόμου, σχεδόν σε οποιοδήποτε άλλο μέρος στον πολιτισμένο κόσμο, πέρα από το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο.

Προφανώς οι διοικητικοί-συνδικαλιστές έβλαψαν τους φοιτητές. Ας δούμε, ωστόσο, ποιους ωφέλησαν:

-Τα Κολέγια και κάθε είδους σχολή που λειτουργεί με βάση τους νόμους του κράτους και στην οποία αν ένας διοικητικός υπάλληλος προβεί σε δολιοφθορά θα αντιμετωπίσει συνέπειες.

-Οσους είχαν τα χρήματα να στείλουν τα παιδιά τους για σπουδές στην Ολλανδία (ή όπου αλλού) και τώρα λένε «θεέ μου, να τι γλιτώσαμε, άξιζε τον κόπο». 

-Οσους λένε «να γίνουν όλα ιδιωτικά να ησυχάσουμε».

Η κυβέρνηση; Η κυβέρνηση περιμένει και παρακολουθεί πιστεύοντας ίσως ότι οι συμμορίες, το μπάχαλο και η ανομία στα πανεπιστήμια δικαιώνουν όσα έλεγε η ΝΔ ως αντιπολίτευση: τις διαπιστώσεις δηλαδή που έκανε δείχνοντας παράλληλα ως υπεύθυνους τους κομματικούς υποκινητές της άλλης πλευράς (που πρόθυμα συμβάλλουν και σήμερα). Θεωρεί ωστόσο η κυβέρνηση ότι αποτελούν ελαφρυντικά για την αδυναμία ανάληψης της δράσης που είχε υποσχεθεί (πανεπιστημιακή αστυνομία κλπ.);

Επομένως, είναι εμφανές πως οι κυβερνώντες αναζητούν σε αυτή τη φάση στήριξη δια του μηδενισμού από την κοινή γνώμη, χρεώνοντας το μπάχαλο σε αυτούς που παραδοσιακά, εδώ και μισό αιώνα, κινούνται υπεράνω του νόμου με τα γαλόνια του συνδικαλισμού και της «κινηματικής» δράσης, όπως ανέφεραν την Δευτέρα αυτοί που κατέστρεψαν δημόσια περιουσία και μετά έκαναν από πάνω περιχαρείς και δηλώσεις.

Χαμένοι όμως από όλα αυτά, εκτός από τους φοιτητές και τους γονείς τους, είναι ασφαλώς και όσοι μάταια περιμένουν την κανονικότητα. Τα μη κρατικά πανεπιστήμια, που σωστά ιδρύονται, δεν απαλλάσσουν την κυβέρνηση από την υποχρέωση να αλλάξει την κατάσταση στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα. Το αντίθετο: μεγαλώνουν αυτή την ευθύνη. Ξεκινώντας από το βασικό: να τηρείται ο νόμος, κάτι που προς το παρόν δεν φαίνεται να αποτελεί προτεραιότητα. Ετσι, υπάρχει ο κίνδυνος η αδράνεια, ο μηδενισμός και η μοιρολατρία να ενισχύουν τις ανισότητες και να μπλοκάρουν τον περίφημο «κοινωνικό ανελκυστήρα», καταργώντας τον ρόλο του κράτους στην παροχή ίσων ευκαιριών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News