«Θα κόψω εντελώς το κάπνισμα».

Η φράση της ακούστηκε σαν πυροτέχνημα. Είχε μπει ο νέος χρόνος και εκείνη υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι η κακή συνήθεια στην οποία είχε επανέλθει τα τελευταία χρόνια, το 2025 θα γινόταν μια μακρινή ανάμνηση. Στόχος της νέας χρονιάς να μην ξαναμπεί πακέτο στην τσάντα της.

Μερικά ακόμα «θέλω» είχαν καταγραφεί επιμελώς στο σημειωματάριο του κινητού της: περισσότερα ταξίδια και σίγουρα ένα στη Νέα Υόρκη, λιγότερο άγχος, γυμναστήριο κάθε μέρα. Αν ένας λογικός άνθρωπος διάβαζε όσα έγραφε, θα της έλεγε «μπράβο, αλλά βάλε και εκείνο το τσεκ που το αναβάλλεις τόσο καιρό. Να ο πρώτος στόχος της νέας χρονιάς σου. Θέλεις και δεύτερο; Τελείωσε εγκαίρως τη δουλειά που πρέπει να παραδώσεις σε δύο εβδομάδες. Και βλέπουμε».

Αλλά όχι, αυτοί οι στόχοι τής φαίνονται πολύ λίγοι, πολύ πεζοί. Θέλει να σκεφτεί μεγαλεπήβολα και κάπως ουτοπικά. Να ονειρευτεί πράγματα που ξέρει ότι είναι καταδικασμένα να ποδοπατηθούν από ανάγκες, επιθυμίες, υποχρεώσεις και απρόοπτα που, αντί να αλλάξουν τη ζωή της, το πιθανότερο είναι να την αφήσουν ίδια κι απαράλλαχτη, με ένα πακέτο τσιγάρων στην τσάντα για να σβήνει το άγχος, που δεν έγινε τελικά λιγότερο, το ανικανοποίητο, που δεν μπόρεσε πάλι να κάνει το ταξίδι στη Νέα Υόρκη, και τον εκνευρισμό για την εγγραφή στο γυμναστήριο, που πήγε άπατη. Δεν πειράζει. Θα ξαναγραφτούν όλα του χρόνου ως στόχοι της επόμενης χρονιάς και θα την κάνουν να νιώσει ξανά καλύτερα στη σκέψη ότι φέτος θα τους κάνει πράξη.

«Μη γράφετε στόχους, είναι χαζό» διαβάζει σε τίτλους και γελάει. Και πώς θα ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας να δώσουμε στον εαυτό μας υποσχέσεις για όσα πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να καταφέρουμε μέσα σε έναν χρόνο;

Ξέρω, αυτή η συνήθεια έχει φανατικούς υποστηρικτές και φανατικούς εχθρούς. Οι δεύτεροι θεωρούν ότι η αποτυχία είναι προδιαγεγραμμένη και αυτή η παιδιάστικη εμμονή που μας πιάνει κάθε αρχή του χρόνου να σκεφτόμαστε πράγματα που ξέρουμε κατά βάθος ότι δεν θα γίνουν, είναι απλώς αστεία. Οι στόχοι, σου λένε, δεν είναι της στιγμής ή της χρονιάς, είναι της ζωής ολόκληρης, επιθυμίες της ύπαρξης που δεν μπαίνουν σε χρονικό περιτύλιγμα.

Και αντί να βλέπουμε τα κουτάκια που ευελπιστούμε να συμπληρώσουμε στο μετά, θα ήταν ίσως καλύτερο να σκεφτόμαστε τι κουτάκια καταφέραμε να συμπληρώσουμε στο πριν, τις κατακτήσεις μας μέσα στη χρονιά που πέρασε. Θα συμφωνήσω ότι αυτό θα ήταν πιο ώριμο, και πολλές φορές το προσπερνάμε προσβλέποντας σε ένα μέλλον που πιστεύουμε ότι μπορούμε να το πλάσουμε όπως θέλουμε, για να γίνουμε όπως μας φαντασιωνόμαστε στην ιδανική εκδοχή μας.

Είναι αυτή η ανάγκη του μυαλού να απλωθεί, να σε κάνει να ελπίζεις ότι θα γίνεις καλύτερος, πιο δυνατός, σχεδόν υπεράνθρωπος, κάποιος που μπορεί να σταθεί απόλυτα συνεπής και αποτελεσματικός απέναντι σε ό,τι έχει βάλει στο μυαλό του. Ωραίο να σε σκέφτεσαι έτσι. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι στόχοι που καταγράφουμε είναι κυρίως όσα μας δυσκολεύουν περισσότερο. Είναι οι αδυναμίες που θέλουμε να ξεπεράσουμε, είναι επιθυμίες για έναν εαυτό κάπως διαφορετικό από αυτόν που είμαστε. Εμείς που βαριόμαστε τη γυμναστική φανταζόμαστε ότι θα καταφέρουμε να πηγαίνουμε κάθε μέρα γυμναστήριο. Είμαστε επιρρεπείς σε καταχρήσεις και φανταζόμαστε ότι θα καταφέρουμε να μην είμαστε.

Παραμύθιασμα; Ναι, ακριβώς αυτή είναι η λέξη και η κατάσταση που αποζητάμε. Αλλά εδώ μιλάμε για ένα παραμύθιασμα που μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα και μας προδιαθέτει να μπούμε μέσα στη νέα χρονιά με φόρα για να τη διανύσουμε δυναμικά, έστω και για λίγο, για όσο αντέξουμε. Ενα μπουστάρισμα του μυαλού για να τρέξουν τα πόδια τον μαραθώνιο της πραγματικότητας.

«Πώς θα κάνετε πράξη τους στόχους της νέας χρονιάς» διαβάζω σε τίτλο κάποιου άλλου δημοσιεύματος και γελάω ξανά. Μα, δεν χρειάζεται να τους κάνουμε πράξη. Δεν θέλουμε την πράξη εδώ, θέλουμε τη σκέψη και την ντοπαμίνη της. Θέλουμε την ευφορία ενός οράματος με εμάς πρωταγωνιστές. Μυθοπλασία θέλουμε, με έναν σούπερ ήρωα που τα καταφέρνει όλα.

Αφήστε μας ήσυχους να ονειρευτούμε πράγματα που δεν πρόκειται να γίνουν. Είναι και αυτό μια μικρή απόλαυση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News