Είναι σαχλό να ασχολούμαστε με τις μετακινήσεις του Πρωθυπουργού; Αν πήγε στην Επίδαυρο με ελικόπτερο ή κάπου αλλού με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο; Οχι δεν είναι. Από την στιγμή που ο Τσίπρας και ο Καμένος υπέστησαν αντίστοιχη κριτική, δεν βλέπω τον λόγο να εκφύγει απ’ αυτήν ο Κυριάκος. Θα μου πείτε ότι έτσι μπαίνουμε σε μια ατέρμονη συζήτηση αν η τάδε ή η δείνα δραστηριότητα του Πρωθυπουργού είναι εντός, εκτός ή στις παρυφές των υπηρεσιακών του καθηκόντων, συζήτηση που καταλήγει να μοιάζει χαζή αν αναλογιστούμε πόσα άλλα σοβαρά θέματα έχουμε να κουβεντιάσουμε σε αυτό τον τόπο.

Κι αν νιώσουμε την ανάγκη να ρίξουμε μια ματιά σε κάποια ζητήματα του πρόσφατου παρελθόντος μας, μήπως υπάρχουν πολύ σοβαρότερα από την σύγκριση των μιλίων που έγραψαν τα πρωθυπουργικά αεροσκάφη επί Τσίπρα και επί Κυριάκου; Από την άλλη, μια συζήτηση για το ύφος της εξουσίας και τα μέσα άσκησης της, δεν είναι ποτέ εκτός θέματος. Σε δημοκρατικά πολιτεύματα οι εξουσίες κρίνονται και απ’ αυτά, είτε οι κοινωνίες τους διάγουν περίοδο παχιών αγελάδων, είτε ισχνών. Καμιά φορά πρωτίστως απ’ αυτά. Έτσι είναι το παιχνίδι. Οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί που προκαλούν με τον τρόπο ζωής τους, αργά ή γρήγορα το βρίσκουν μπροστά τους. Οι σεμνοί πάλι, ποτέ δεν εισπράττουν από την σεμνότητα τους. 

Οπότε τα πράγματα είναι απλά. Αν ένας Πρωθυπουργός πάρει το καράβι της γραμμής και φάει δώδεκα ώρες στο πέλαγος, κανείς δεν θα του πει «μπράβο» —μεταξύ μας η οποιαδήποτε κατασπατάληση χρόνου από πλευράς του αρχηγού της κυβέρνησης συνιστά εθνική ζημία. Αν όμως πάρει κρατικό ελικόπτερο για να πάει στη δουλειά του σε μισή ώρα, ώστε να μην σπαταλάει τον χρόνο για τον οποίο τον έχουν εκλέξει και πληρώνουν οι πολίτες, θα βρεθούν πολλοί που θα αναφωνήσουν «αίσχος». Και η συζήτηση που θα ανάψει στα κοινωνικά δίκτυα και στις τηλεοράσεις για το αν το ελικόπτερο τον πήγε σε προσωπική ή υπηρεσιακή δουλειά, δεν θα βγάλει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Έτσι, ο κάθε πρωθυπουργός έχει να αποφασίσει ανάμεσα στην στενότητα του χρόνου του και στο σίγουρο κράξιμο, που όσο κι αν προέρχεται από φανατικούς κάτι αφήνει στην κοινωνική συνείδηση. Συνήθως, στην αρχή της πρωθυπουργικής θητείας κερδίζει η ανάγκη για καλή εικόνα, στην συνέχεια κερδίζει η ευκολία.

Κάποιοι ορθολογιστές θα βάλουν κάτω το κόστος των εισιτηρίων που χρειάζεται η υποχρεωτική κουστωδία του Πρωθυπουργού για οποιαδήποτε μετακίνηση του και θα καταλήξουν ότι η χρήση του πρωθυπουργικού μέσου συχνά δεν είναι μόνο ευκολότερη αλλά και φθηνότερη λύση. Θα πουν επίσης ότι οι κακεντρεχείς κατήγοροι δεν θα λείψουν ποτέ, οπότε τσάμπα ταλαιπωρείται ο Πρωθυπουργός στα μέσα μεταφοράς και χάνει πολύτιμες παραγωγικές ώρες. Επίσης, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο για ένα σύμβουλο είναι να αντιταχθεί στην πρωθυπουργική διάθεση για μια γρήγορη και δίχως ταλαιπωρία μετακίνηση. Αν όμως μπουν σε τέτοια ρότα, θα είναι μέγα λάθος. Κάπως έτσι ξεκίνησε να σκέφτεται ο Τσίπρας και στο τέλος κατέληξε στο κότερο της Παναγοπούλου. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News