Αρχίζω με μένα. Εφυγα για διακοπές με πέντε βιβλία. Οπως οι περισσότεροι. Αυτό είναι πάνω-κάτω και το φορμά του Facebook, όσων χρηστών μας δείχνουν ότι διαβάζουν και είναι καλλιεργημένοι, άρα θα πρέπει να προσέχουμε περισσότερο τις αναρτήσεις τους. Γύρισα σκανάροντας μεταχειρισμένα αυτοκίνητα στο Car.gr με κριτήρια «πάνω από 200 άλογα», τιμή «έως 3.000 ευρώ» και «γραμμάτια». Αυτή ήταν η δική μου απόπειρα για «φυγή». Αποτυχημένη. Τα περισσότερα ήταν για ανταλλακτικά.

Σκρολάροντας στο κινητό, ανάμεσα σε μια BMW του 1991 και κάτι άλλα «Με ζημιά» (έλεγε η αγγελία) έπεσε το μάτι μου στο όνομα Ψίμυθος. Ενα νησί αποκύημα της φαντασίας, που άρχισε ως αστείο στο X (πρώην Τwitter) και έγινε viral. Και πώς να μη γίνει αφού σε αυτό το νησί ακουμπήσαμε την ανάγκη μας να σκάσει λίγο το χειλάκι μας τώρα που επιστρέφουμε συννεφιασμένοι στις πόλεις, αλλά και τη συνήθειά μας να ειρωνευόμαστε τη «φυγή» των άλλων.

Ετσι, από ένα πετυχημένο αστείο στα social media, η Ψίμυθος έγινε ο καταλύτης μιας (διαδικτυακής) συνεδρίας ομαδικής ψυχανάλυσης. Βγήκαν πολλά στην επιφάνεια και κυρίως το χιούμορ (καλοπροαίρετο και κακοπροαίρετο) για τους λεγόμενους «φασαίους», που είναι πραγματικοί άνθρωποι, νέοι οι περισσότεροι (και άλλοι που νεάζουν) οι οποίοι επιλέγουν –κατά το στερεότυπο– τους εναλλακτικούς προορισμούς για τις διακοπές τους.

Τους πικάρουμε λοιπόν με αφορμή την Ψίμυθο ότι αναζητούν (βλακωδώς υποτίθεται για εμάς τους ώριμους) την «αυθεντικότητα» επιλέγοντας μικρά και άγνωστα νησιά όπου «παίζει φάση» (εξ ου και το «φασαίοι») με μαγαζιά-καβάτζες που σερβίρουν κοκτέιλ με τσίπουρο, κρυφές παραλίες και απαραιτήτως ένα ετήσιο δημοτικό-ροκ φεστιβάλ.

Δεν είναι όμως κάτι καινούργιο αυτή η ανάγκη για «φυγή». Η γενιά μου, τα παιδιά του ’78 και του ’80, που σήμερα κινείται χονδρικά μεταξύ 40 και 50κάτι, εμείς που μας έλαχε να συντροφέψει την εφηβεία ή μετεφηβεία μας το lifestyle και τα «εκατό πράγματα που έπρεπε να κάνεις πριν τα 30», ανοίξαμε πρώτοι την πόρτα. «Εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος» αυτής της «φυγής».

Βεβαίως το είχαμε ανάγκη, όπως και οι σημερινοί νέοι, που αντιμετωπίζουν πολύ περισσότερα προβλήματα. «Ποιος πήρε το “συλλέγω στιγμές” και το έκανε σημαία του βίου;» διερωτήθηκε εύστοχα ένας χρήστης του Facebook; Εμείς φυσικά. Εμείς γεννήσαμε το «χαλαρά» γιατί δεν αντέχαμε (ως γενιά) τη ματαίωση και το αδιέξοδο την εποχή της κυριαρχίας του lifestyle. Αυτή την πόζα η γενιά μας την άρχισε (δηλαδή την αδυναμία να διαχειριστεί κάνεις τα συναισθήματα που του προκαλούν οι αντικειμενικές περιστάσεις και επιλέγει συνειδητά ή ασυνείδητα την καταφυγή στο στιλ, έστω τo εναλλακτικό). Εμείς δώσαμε τη σκυτάλη η οποία απορρέει από μια ανθρώπινη –σεβαστή και κατανοητή– ανάγκη.

Ωραίο το χιούμορ με τους σημερινούς 20ρηδες και τους 30ρηδες, αλλά ας αναγνωρίσουμε ότι η «φυγή» είναι σήμερα ανάγκη (διεθνής μάλιστα) και πόσο μάλλον στην Ελλάδα όπως έχει γίνει η ζωή για τους νέους. Είναι μια μέθοδος επιβίωσης που κι εμείς διαλέξαμε, ο καθένας με τον τρόπο του, όταν το mainstream κλίμα της εποχής (της αστακομακαρονάδας) νιώσαμε ότι δεν μας σηκώνει.

Γιατί λοιπόν να μην καταφύγουν στην όποια πραγματική Ψίμυθο του Αιγαίου οι σημερινοί νέοι, που πιέζονται πολλαπλά και πολύ περισσότερο από εμάς; Τα λέει αυτά ένας που έφυγε διακοπές με τη μελέτη του Γιάννη Κιουρτσάκη για τον Σεφέρη και τον Καμύ και γύρισε σκρολάροντας μεταχειρισμένα Νταϊχάτσου στις μικρές αγγελίες. Καλύτερη είναι η δική μου «φυγή»;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News