Ναι, αλλά τα δικά σας δεν τα λέτε…

Ναι, αλλά όταν τα έκαναν οι άλλοι, δεν τα γράφατε αυτά…

Ναι, αλλά ξεχάσατε τι κάνατε εσείς…

Μετρήστε πόσες φορές μέσα στη μέρα ακούτε (ή και λέτε) μία από τις παραπάνω φράσεις – ή κάποια παρεμφερή… Στο ταξί, στο καφενείο, στην παρέα, κάτω από ένα ποστάρισμα στα social media, ήταν και είναι τα συνηθέστερα σχόλια.

Δεν κρίνουν αυτό που γράφεις ή λες, δεν μένουν σε όσα γίνονται σήμερα, «απαντούν» με κριτήριο το χθες, παραπέμπουν στις αμαρτίες του παρελθόντος, για να ξεπλύνουν, νομίζουν, τις τωρινές, τις μελλοντικές και πάει λέγοντας… Ξέχασα στα παραπάνω και έναν ακόμη χώρο: τη Βουλή…

Ποδόσφαιρο, πολιτική, κοινωνία. Ολοι και όλα γυρίζουν γύρω από το παρελθόν. Το «τα ίδια δεν έκαναν και οι άλλοι;», ως ρητορική ερώτηση έρχεται να γίνει «ακλόνητο επιχείρημα» στα χείλη και τα δάχτυλα των κάθε φορά υπασπιστών και υπερασπιστών της (όποιας) ανομίας, παρανομίας, παρασπονδίας…

Ουδείς αναμάρτητος, ΟΚ. Αλλά τι θα γίνει, ρε παλικάρια, έτσι θα πάμε; Δεν πρέπει κάποια στιγμή να μηδενίσουμε και να ξεκινήσουμε να κάνουμε (έστω να λέμε) τουλάχιστον τα αυτονόητα; «Μπα; Από εμάς θα ξεκινήσουμε; Βρείτε άλλο θύμα!».

Θύμα μπορεί να βρεις (τόσες «μικρές» ομάδες υπάρχουν, αν θέλουμε να μιλήσουμε επίκαιρα), άκρη όμως δεν θα βρεις ποτέ.

Γιατί αυτό το καρουσέλ της (αυτο)κοροϊδίας δεν σταματάει να περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του. Η μόνη λύση για να κατέβεις είναι να πηδήξεις. Και το έχουν κάνει πολλοί. Στο ποδόσφαιρο τα ελληνικά γήπεδα είναι όλο και πιο άδεια. Στην πολιτική τα κόμματα ψάχνουν μέλη και ψηφοφόρους. Και νομίζουν τα ανόητα ότι θα τους βρουν στα γήπεδα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News