Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος πέτυχε ένα μοναδικό ρεκόρ συλλογής σταυρών, καθώς τον προτίμησαν περισσότεροι από μισό εκατομμύριο συμπατριώτες μας. Ο Πολάκης δικαιούται προμήθεια, αλλά, δυστυχώς για αυτόν, δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο.

Σχεδόν ένας στους τρεις ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας έδωσε σταυρό στον Κυμπουρόπουλο, ποσοστό που δεν μπορεί να μετρήσει ούτε η πιο τολμηρή φαντασία υποψηφίου. Αυτό μας λέει πολλά για τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος και επιβεβαιώνει κάτι που στα κόμματα γνωρίζουν εδώ και καιρό: οι άνθρωποι δεν ψηφίζουν μόνο με πολιτικά κριτήρια, το συναίσθημα υπερτερεί απέναντι σε κάθε δείκτη αξιολόγησης.

Ο Κυμπουρόπουλος δεν προτιμήθηκε, φυσικά, για το πολιτικό του στίγμα, τον μεστό του λόγο και τις παρεμβάσεις του στη δημόσια σφαίρα. Οι ψηφοφόροι τον επέλεξαν ως σύμβολο και ως απάντηση στον Πολάκη. Ψήφισαν την εικόνα του Κυμπουρόπουλου στο αμαξίδιο, επιβραβεύοντας το σθένος του. Και αποδοκίμασαν το ύφος και το ήθος που αντιπροσωπεύει ο Πολάκης. Κανένας δεν θυμάται τι είπε ο Κυμπουρόπουλος για την Ευρώπη και ποια είναι η πολιτική του πρόταση για την Ελλάδα. Αυτά τα λένε και άλλοι. Ενδεχομένως το μήνυμα που κομίζει να είναι πιο ενδιαφέρον από αυτά. Σίγουρα είναι πιο ισχυρό.

Από το ίδιο υλικό κατασκευάστηκε και ο σταυρός προς τον Θοδωρή Ζαγοράκη, τον Αλέξη Γεωργούλη και τον Πέτρο Κόκκαλη, ίσως και προς τον Κώστα Αρβανίτη, ακόμα και προς την Έλενα Κουντουρά. Αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο. Οι άνθρωποι ψηφίζουν όπως ψωνίζουν στο σούπερ μάρκετ. Βλέπουν ετικέτα, ανακαλούν τη διαφήμιση, επιλέγουν κάτι που νομίζουν ότι το γνωρίζουν καλύτερα.

Νομίζω, όμως, ότι το ρεκόρ του Κυμπουρόπουλου επαναπροσδιορίζει το φαινόμενο με εμφατικό τρόπο. Πιθανότατα να μας πει το ίδιο και η Βάνα Μπάρμπα ή και ο Γιώργος Χρανιώτης. Δεν ανήκουν, φυσικά, στην ίδια κατηγορία, Κυμπουρόπουλος και ηθοποιοί, όμως διεγείρουν συγγενή μη πολιτικά αντανακλαστικά.

Τα κόμματα θα επενδύουν όλο και περισσότερο σε πρόσωπα εκτός πολιτικής ή, αν θέλετε, στην πολιτική θα προσέρχονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι από χώρους που δεν συνάδουν με τα παραδοσιακά ήθη της δημόσιας ζωής. Είναι καλό ή κακό αυτό; Έχει πολλές πλευρές για να το δεις. Από τη μία λες ότι θα είναι πιο πολλές οι φωνές, χρήσιμες ή κενές περιεχομένου, που θα συμβάλλουν στο συλλογικό βουητό. Από την άλλη, παραδέχεσαι ότι έτσι όπως λειτουργεί ο κοινοβουλευτισμός, με αρχηγικά κόμματα και συγκεντρωτικές ηγεσίες, δεν έχει και τόση σημασία ποιος πατάει το κουμπί στην ηλεκτρονική ψηφοφορία. Θα συμφωνήσουμε, όμως, πως ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο η αναγνωρισιμότητα και η δημοφιλία αποκτούν όλο και μεγαλύτερο βάρος. Και όλοι ξέρουμε ότι ένα κιλό χρυσάφι ζυγίζει όσο ένα κιλό βαμβάκι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News