Τους βλέπω και σιχτιρίζω. Κυκλοφορούν κατά ζεύγη ή σε μικρές ομάδες, είναι ευγενείς, μειλίχιοι, υπομονετικοί. Αν ζεις πέριξ του κέντρου, θα τους δεις να σέρνουν στωϊκά την βαλίτσα καμπίνας τους ή να συμβουλεύονται το GPS στο κινητό τους. Δεν δίνουν λαβή για το παραμικρό. Κάποια στιγμή απλά τους βλέπεις να εξαφανίζονται μέσα σε μια αθηναϊκή πολυκατοικία. Του Mπαουχάους ή του Πικιώνη, δεν τους απασχολεί ποσώς. Αρκεί που βρήκαν να μείνουν σε walking distance από την Acropolis.

Σιχτιρίζω την «oικονομία του διαμοιρασμού», διότι τυγχάνει να ψάχνω να νοικιάσω σπίτι στο κέντρο της Αθήνας. Ζω ήδη εδώ, αλλά τα τετραγωνικά πλέον δεν επαρκούν για δύο ενήλικους και δύο ανήλικους (πιο ψηλούς από τους ενήλικους). «Τρία υπνοδωμάτια;» θυμάμαι τα λόγια μιας μεσίτριας. «Χα χα! Ασφαλώς θα αστειεύεστε». Είμαι, εν ολίγοις, αυτός ο «εκτοπισμένος κάτοικος» που διαβάζεις στα εκτενή ρεπορτάζ για το Airbnb, το φαινόμενο που έχει ανατρέψει τον στεγαστικό χάρτη των ευρωπαϊκών μητροπόλεων, που έχει οδηγήσει στην μετατροπή ολόκληρων συνοικιών σε «τουριστικά γκέτο», που έχει εμφυσήσει ζωή σε ένα παγκόσμιο αντιτουριστικό κίνημα, που έχει γεμίσει τις μέχρι πρότινος τρύπιες αθηναϊκές τσέπες (το μέσο μηνιαίο εισόδημα από τις αναθεματισμένες βραχυπρόθεσμες μισθώσεις ξεπερνά τα 1.500 ευρώ).

Τα περισσότερα είναι λίγο πολύ γνωστά: εκβιαστικές αυξήσεις των ενοικίων (εσύ δεν έχεις να πληρώσεις και ο ιδιοκτήτης σε σουτάρει για να το κάνει Airbnb και να έχει τα τριπλάσια έσοδα), άθλια και πανάκριβα διαμερίσματα σε δήθεν σικ γειτονιές, Ρώσοι, Κινέζοι, Ισραηλινοί και Τούρκοι που κονταρομαχούν για μια golden visa, ο γείτονάς σου στην πολυκατοικία που έχει κάνει στη ζούλα το διαμέρισμά του Airbnb (γιατί δεν το δηλώνει), πολυκατοικίες που έχουν μετατραπεί σε εμπόλεμες ζώνες κοκ.

Στη μακρά αυτή πορεία μου γνώρισα από κοντά και την ευρείας γκάμας ανθρωπογεωγραφία που εμπλέκεται στην σκοτεινή –και ελαφρώς δυσώδη– υπόθεση «ενοικίαση διαμερίσματος στο κέντρο της Αθήνας». Είναι οι λίγοι εναπομείναντες θυρωροί του Κολωνακίου που προθυμοποιούνται –με το αζημίωτο φυσικά– να σε βοηθήσουν στην εναγώνια αυτή αναζήτησή σου. Συνομωτικά βλέμματα, ψίθυροι, τηλεφωνήματα που θυμίζουν ύποπτες δοσοληψίες σε λιγδερά καταγώγια («Να είσαι standby, άκουσα για κάτι καλό», «Εχω ένα Σόλωνος και Δημοκρίτου, αν δεν το πάρεις αμέσως, πάει το΄χασες»)

Είναι και οι προηγούμενοι ενοικιαστές, που συχνά δεν έχουν φύγει ακόμα από το υποψήφιο διαμέρισμα και που πρέπει να ανεχτούν εσένα, την κατάφωρη εισβολή σου στον ιδιωτικό τους χώρο και τις ερωτήσεις σου, καθώς πραγματοποιείς την επιθεώρησή σου, συχνά «με τρόπο», για να μην ακούσει ο μεσίτης που βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο. Υπάρχουν, εξυπακούεται, και εκείνοι που δεν θέλουν να σε βοηθήσουν, που δεν δίνουν σημασία στις τηλεφωνικές οχλήσεις σου και που, ενίοτε, δεν ξεκουμπίζονται. Προ ημερών είδα στην περιοχή πέριξ του Μεγάρου ένα ενοικιαστήριο που χάσκει εκεί από τον περασμένο Οκτώβριο (είχα επικοινωνήσει και τότε, αλλά δεν είχα βρει άκρη). Τηλεφωνώ πάλι και εν εξάλλω η ιδιοκτήτρια μου εξηγεί ότι η προηγούμενη ενοικιάστρια δεν λέει να σηκωθεί να φύγει, «δεν μπορώ ούτε εγώ η ίδια να μπω στο σπίτι μου».

Φυσικά, είναι οι μεσίτες. Οι επαγγελματίες διαμαρτύρονται για την επέλαση των «σκιτζήδων» «που δεν τους νοιάζει η ποιότητα, την προμήθειά τους να πάρουν». Σημειωτέον ότι η νέα φουρνιά μεσιτών στην Ελλάδα είναι σίγουρα κάτι πρώην: πρώην αρχιτέκτονας/ηθοποιός/διακοσμητής εσωτερικών χώρων/ γεωλόγος με ντοκτορά στις φυσικές καταστροφές κοκ. Ενας τους πάντως «τάπωσε »το αντιτουριστικό μένος μου: «Πολύ συχνά οι άνθρωποι που έρχονται, μέσω Airbnb, να μείνουν για τρεις μέρες σε ένα διαμέρισμα, το σέβονται πολύ περισσότερο από μια οικογένεια που θα εγκατασταθεί για τρία χρόνια!»

Κάπως έτσι φτάνουμε στους ιδιοκτήτες, ενδεχομένως την πιο ενδιαφέρουσα κάστα από όλες. Είναι οι φοβισμένοι, οι ανασφαλείς, οι αδιάφοροι, οι ψυχικά διαταραγμένοι. Πρέπει συχνά να υποστείς τον αμήχανο καφέ γνωριμίας μαζί τους, παρέα με την ανάκριση τρίτου βαθμού, στην οποία σε υποβάλλουν προκειμένου να αλιεύσουν, είτε συγκαλυμμένα, είτε απροκάλυπτα, τα απαραίτητα στοιχεία σχετικά με την οικονομική σου επάρκεια («Ελεύθερος επαγγελματίας είπατε;», κατά το «Oχι εσύ, δημόσιε υπάλληλε» στο «Θεία από το Σικάγο »). Ενίοτε αισθάνεσαι ότι δίνεις συνέντευξη για τη θέση μεγαλοστελέχους πολυεθνικής, ενώ ταυτόχρονα πασχίζεις να σιγουρευτείς ότι η οικογένειά σου δεν θα φιλοξενηθεί στο πανδοχείο του Νόρμαν Μπέιτς.

Παρ’ όλα αυτά, σταχυολογώντας τραυματικές ιστορίες ιδιοκτητών, ομολογώ ότι συναισθάνθηκα πλήρως το σοκ και το δέος τους μπροστά στο άγνωστο. Παραθέτω εν συντομία την αγαπημένη μου. Ιδιοκτήτρια μου εκμυστηρεύτηκε τα κατορθώματα σεσημασμένης πλέον στην ευρύτερη περιοχή των Αθηνών ενοικιάστριας-vigilante (προφανώς παίρνει εκδίκηση για όλους εμάς τους πολύπαθους του αθηναϊκού κέντρου). Καλοβαλμένη πενηντάρα, υπάλληλος με ειδικές, top secret αρμοδιότητες σε ξένη πρεσβεία, ήρθε συνοδευόμενη από επικεφαλής μεγάλου μεσιτικού γραφείου, ο οποίος εγγυόταν την «αξιοπλοοΐα» της.

Η κυρία ενδιαφέρθηκε για ακίνητο στην περιοχή Κουκακίου και προσέφερε πολύ παραπάνω από την τρέχουσα τιμή. Ζήτησε μόνο να επιπλωθεί πάραυτα. Η ιδιοκτήτρια το επίπλωσε μέσα μια εβδομάδα, ενδίδοντας μάλιστα και στην ελαφρώς εξαντρίκ απαίτηση για μοκέτα τοίχο τοίχο, σε συγκεκριμένη κροκί απόχρωση. Όλα καλά, αν εξαιρέσεις ότι η μισθώτρια δεν πλήρωσε την εγγύηση, ούτε βέβαια και τίποτε άλλο, «η υπηρεσία μου τα έχει βάλει στον λογαριασμό, εσείς δεν τα βλέπετε ακόμη» (και ο μεσίτης την ίδια απάντηση εισέπραττε).

Μετά από πολλές περιπέτειες (πχ μετακομίσεις περίεργων αντικειμένων στις τρεις τα ξημερώματα, συναλλαγές με υπόκοσμο κ.ά) , η ιδιοκτήτρια την έπεισε να φύγει. Οταν η ίδια μπήκε αισίως στο διαμέρισμά της βρήκε την κροκί μοκέτα γεμάτη περιττώματα από καμιά δεκαριά σκύλους. Σοκαριστικό, δεδομένου ότι η ενοικιάστρια είχε αρχικώς εμφανιστεί με –και ως– μια άκακη γατούλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News