Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που ενώνει όλους όσους διετέλεσαν για μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ ή των προγενεστέρων σχημάτων του. Κανένας τους, αφότου αποχώρησε από την προεδρία δεν παρέμεινε για πολύ καιρό ακόμα στο κόμμα. Οι κατευθύνσεις προς τις οποίες έφυγαν ποικίλλουν, αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο. Στην εποχή ακόμα του παλιού Συνασπισμού, ο μακαρίτης πρώτος πρόεδρός του Χαρίλαος Φλωράκης αποχώρησε το 1991 μαζί με το ΚΚΕ. Η Μαρία Δαμανάκη που τον διαδέχτηκε έσπασε τους δεσμούς της με τον ΣΥΝ πριν ακόμα εκλεγεί βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ το 2004. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος (που υλοποίησε την πρώτη μετάβαση προς τον ΣΥΡΙΖΑ) ακολούθησε την κόρη του το 2015 και παραλίγο να είναι και υποψήφιός της σε αυτές τις εκλογές, όσο ακόμα εκείνη δυσκολευόταν να φτιάξει ψηφοδέλτιο. Και ο Αλέκος Αλαβάνος έφτιαξε έναν δικό του σχηματισμό που πρότεινε την έξοδο από το ευρώ, χωρίς ποτέ να βρει την ευτυχία.

Θα μπορούσε κανείς να κάνει λόγο για κάποια ιδιότυπη κατάρα, όμως στην πραγματικότητα αυτή δεν αφορά αποκλειστικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εγγενής στην Αριστερά. Κοτζάμ ΚΚΕ, σε μια ιστορία 106 χρόνων, έχει δει όλον κι όλον έναν μόλις από τους κατά καιρούς γενικούς γραμματείς του να πεθαίνει ως μέλος του. Τον ίδιον αυτόν Χαρίλαο Φλωράκη. Όλοι οι υπόλοιποι είτε αποχώρησαν είτε αποδοκιμάστηκαν εν ζωή –έστω κι αν μερικοί αποκαταστάθηκαν μετά θάνατο, όπως συμβαίνει με τους Αγίους.

Oμως, αν το ψυχογράφημα της Αριστεράς μπορεί να είναι αντικείμενο μιας ευρύτερης κουβέντας, έχει ένα ειδικό ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν δείχνει σε αυτή τη φάση πιθανό να γίνει εκείνος που θα σπάσει αυτή την περίεργη παράδοση. Η διαρροή για το καταστατικό του Ιδρύματος του (όπως το αποκαλούν, μολονότι πρόκειται για Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία), το οποίο θα αναλάβει και το λεγόμενο rebranding του ονόματός του, μέσα σε εβδομάδα εκλογών, είναι χαρακτηριστική. Ο Αλέξης Τσίπρας στέλνει μήνυμα ότι συνεχίζει τη δική του ατζέντα, ανεξαρτήτως ευρωεκλογών.

Σιωπηλός μετά το αποτυχημένο «κίνημα» που προσπάθησε να σηκώσει στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρώην πρωθυπουργός παρακολουθεί τον Στέφανο Κασσελάκη να τον αποστρατεύει με κάθε ευκαιρία στις δηλώσεις του, ενώ παράλληλα απέχει οποιασδήποτε παρέμβασης στην προεκλογική περίοδο. Ακόμα και για να καλέσει –έως τώρα τουλάχιστον- τον κόσμο να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ.

Τίποτα όμως σε αυτή τη στάση δεν δείχνει ότι μετά τις ευρωεκλογές θα συνεχίσει να παριστάνει το καλωπιστικό φυτό σε ένα κόμμα που θα απομακρύνεται –και μάλιστα ρητά- ολοένα και περισσότερο από την παράδοσή του, αφού έφυγε κιόλας από τη σκιά του.

Στην πραγματικότητα, τίποτα στη στάση του Αλέξη Τσίπρα, από τη στιγμή που αποχώρησε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν δείχνει ότι έχει κάποια διάθεση να αποσυρθεί. Αν ήταν έτσι, θα είχε βοηθήσει τα «παιδιά του» -και υπουργούς της κυβέρνησής του- να πάρουν το κόμμα τον Σεπτέμβριο και να κάνουν τα πρώτα τους βήματα σε αυτό. Όμως όλοι πλέον ξέρουν ότι η στάση του κατά τη διάρκεια της εσωκομματικής εκλογής είχε σκοπό να τους δείξει ότι χωρίς αυτόν δεν μπορούν. Ή, έπειτα, θα φρόντιζε με κάποιον τρόπο να δείξει ότι αποδέχεται τη νέα ηγεσία του κόμματος. Κι όμως, θα παρατηρήσει κανείς ότι σε καμία από τις παρεμβάσεις του –συμπεριλαμβανομένης της αποτυχημένης πριν το συνέδριο – ο Αλέξης Τσίπρας δεν αφήνει περιθώριο να νομίσει κάποιος ότι αναφέρεται στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, του Στέφανου Κασσελάκη. Η επίκλησή του γίνεται πάντα σε ένα άλλο, πλειοψηφικό υποτίθεται, ρεύμα, υπό μορφή παράταξης, το οποίο παρουσιάζεται ως ακέφαλο.

Στη γνώριμη θεολογία της Αριστεράς, ο Αλέξης Τσίπρας παρουσιάζεται απέναντι στους επιγόνους του μνησίκακος σαν τον θεό της Παλαιάς Διαθήκης, ώστε να εξασφαλίσει στον εαυτό του μια επανεμφάνιση, όπως αυτός της Καινής.

Η αλήθεια είναι ότι οι παρέες του δεν είναι ακριβώς αυτό που ονομάζουμε ελπιδοφόρες. Φωτογραφιζόμενος πότε με τον Φρανσουά Ολάντ και πότε με τον Γιώργο Παπανδρέου, ο πρώην πρωθυπουργός θυμίζει περισσότερο θαμώνα σε κλαμπ σπουδαίων συνταξιούχων, παρά ηγέτη εν αναμονή. Ταυτόχρονα όμως, διατηρεί δυνάμεις σε όλα τα θραύσματα του παλιού ΣΥΡΙΖΑ (θα μπορούσε εύκολα να σχηματίσει κοινοβουλευτική ομάδα σε αυτή τη Βουλή) και περιμένει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για να παρέμβει.

Δεν είναι κρυφό ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα πανηγυρίσει αν το σχήμα της Νέας Αριστεράς πάει καλά. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι στην Αριστερά υπάρχει ζωή και μετά από αυτόν. Αντίθετα, το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, υπό την έννοια ότι ο Στέφανος Κασσελάκης αναφέρεται σε μια άλλη παράταξη από αυτήν στην οποία αναφέρεται ο πρώην αρχηγός της. Ασφαλώς, θα είναι κάτι διαφορετικό αν αυτή η παράταξη συγκεντρώσει λιγότερο από 15% από το αν θα συγκεντρώσει περισσότερο από 20%. Είναι ωστόσο δύσκολο οποιοδήποτε ποσοστό να αποτρέψει τις μετεκλογικές διεργασίες.

Ας μην ξεχνάμε ότι στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα, η παράταξη αυτή περιλαμβάνει και το ΠΑΣΟΚ. Άρα μια αποτυχία του τελευταίου (και η 3η θέση θα είναι ήδη τέτοια), ανοίγει τη συζήτηση και σε αυτόν τον χώρο. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαντάζεται τον εαυτό του ως ηγέτη ενός μόνο τμήματος της Κεντροαριστεράς. Μια πρωτοβουλία της επόμενης ημέρας που θα περιλάμβανε εκπροσώπους από όλους τους χώρους –στο πρότυπο των εκδηλώσεων χωρίς συνέχεια που έγιναν τον περασμένο χειμώνα- θα δημιουργούσε συνθήκες ρήξης, ίσως πιο ευνοϊκές από αυτές του «πραξικοπήματος της πιτζάμας» τον περασμένο Φεβρουάριο.

Eτσι κι αλλιώς, η απροθυμία του πρώην πρωθυπουργού να κάνει έως τώρα μια στοιχειώδη δήλωση στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι το πιθανότερο είναι να τον ψηφίσει, δείχνει ότι μάλλον αδιαφορεί για τα επιχειρήματα που θα έχει εναντίον του την επόμενη ημέρα ο Στέφανος Κασσελάκης.

Eτσι ώστε το ερώτημα να μην είναι μόνο αν θα συνεχίσει την παράδοση των προέδρων που εγκατέλειψαν το κόμμα, αλλά αν θα σπάσει την παράδοση ότι στη συνέχεια δεν κατάφεραν τίποτα το σπουδαίο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News