Είναι εύστοχη πολιτική κίνηση η κατάθεση της πρότασης δυσπιστίας; Λογικά ναι, βρίσκεται στη σφαίρα του αυτονόητου. Η κυβέρνηση είναι πιεσμένη δημοσκοπικά, στην κοινωνία υπάρχει δυσφορία για μια σειρά θεμάτων, αναπόφευκτα η αντιπολίτευση αρπάζει την ευκαιρία ώστε να εντείνει το κλίμα. Τα περί συσπείρωσης της κυβέρνησης δεν ισχύουν. Είχε η κυβέρνηση πρόβλημα συσπείρωσης και δεν το ξέραμε;

Η αντιπολίτευση κάνει, λοιπόν, ένα βήμα, η σκοπιμότητα του οποίου τεκμηριώνεται πειστικά. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα εδώ. Το «διά ταύτα». Διότι όταν καταθέτεις πρόταση δυσπιστίας, οφείλεις να καταθέσεις και την εναλλακτική. Καλείς την κυβέρνηση να αποχωρήσει γιατί, μεταξύ άλλων, κομίζεις μία καλύτερη πρόταση διακυβέρνησης. Μπορούν ο Φάμελλος και ο Ανδρουλάκης να ανέβουν στο βήμα της Βουλής και να ζητήσουν από τον Μητσοτάκη να παραμερίσει ώστε να αναλάβουν αυτοί τις τύχες της χώρας; Δύσκολο. Θα ακουστούν χάχανα ακόμα και από τα δικά τους έδρανα.

Είναι οι πολιτικοί συσχετισμοί, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί από το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα. Οσο και αν πιέζεται η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή, όσο και αν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινωνία βλέπει συγκάλυψη στα Τέμπη και βρίζει μπροστά στα ράφια του σούπερ μάρκετ, το έλλειμμα εναλλακτικής λύσης είναι υπαρκτό και μεγάλο. Σε μία ακραία στιγμή, ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να θέσει απευθείας το ερώτημα: «Πολύ καλά, να αποχωρήσω. Ποιος από σας θα έρθει να αναλάβει;». Ούτε ο Ανδρουλάκης, αλλά ούτε και ο Φάμελλος (Κασσελάκης) δύνανται να δώσουν θετική απάντηση. Και αν μπορούν, προσχηματικά, να το κάνουν στη Βουλή, αδυνατούν να το εκφέρουν πειστικά στην κοινωνία. (Ο Βελόπουλος δεν έχει κανένα πρόβλημα, δηλώνει έτοιμος.) Και κάπως έτσι, η αδυναμία της αντιπολίτευσης διοχετεύει τις κυβερνητικές απώλειες προς τον ακροδεξιό αντισυστημισμό.

Κάποιος αισιόδοξος, από την άλλη, θα έλεγε ότι οι υπογραφές κάτω από την πρόταση δυσπιστίας ίσως συγκροτούν ένα πρώτο περίγραμμα για τη χάραξη κοινού οδικού χάρτη προς το σχηματισμό μετώπου. Οχι, είναι υπερβολικά πρώιμο κάτι τέτοιο. Εδώ ο Κασσελάκης είναι ικανός να ζητήσει διεθνή ειρηνευτική δύναμη για τη διεξαγωγή εκλογών μόνο και μόνο για να βγει μπροστά από τον Ανδρουλάκη.

Η πρόταση δυσπιστίας, λοιπόν, θα έχει αποτελέσματα, όσον αφορά την πίεση στην κυβέρνηση, αλλά θα υπάρχει και ένα μεγάλο κενό στην ουσία της. Δεν φτάνει να δείχνεις, φωνάζοντας, την πόρτα της εξόδου στη Μητσοτάκη. Πρέπει να μας πεις και ποιος θα ανοίξει την πόρτα της εισόδου. Ε, αυτό ο Μητσοτάκης το ξέρει καλύτερα από όλους. Και δεν αποκλείεται να θέσει ο ίδιος το ερώτημα, δίνοντας και την απάντηση με διπλές εκλογές τον Ιούνιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News