Βούιξε το Facebook με τον νταή που έλιωσε την γυναίκα του. «Στη Λάρισα», θα μου συμπληρώσετε. «Oχι, όχι. Στον Βόλο», θα σας πω εγώ. «Μα το γνωρίζω καλά, στη Λάρισα συνέβη», θα επιμείνετε. Δυστυχώς, είναι δύο τα επεισόδια. Ενα στο Βόλο και ένα στη Λάρισα με διαφορά μόλις τεσσάρων ημερών, όπως και καταγράφηκαν στον Τύπο. Αλλά, σατανικά σχεδόν, μπορεί να ενωθούν σε ένα. Κάτι ως σειρά τρόμου.

Μέρος πρώτο… Yπουλα light, γι΄αυτό και δεν αναστατώθηκε το σύμπαν μας που είναι μαθημένο σε hard. Μέρος δεύτερον, «πιο hard πεθαίνεις», στην κυριολεξία του.

Διαβάστε το Πρώτο Μέρος και θα καταλάβετε κ. Φλωρίδη. «Στο Αυτόφωρο οδηγήθηκε τη Δευτέρα ένας 33χρονος από τον Βόλο που τα ξημερώματα της Κυριακής πέταξε στο κεφάλι της συζύγου του, μεταλλικό βραστήρα μετά από καβγά. Το ζευγάρι άρχισε να καυγαδίζει και μάλιστα μπροστά στο ανήλικο παιδί τους όταν η κατάσταση ξέφυγε. Μετά το χτύπημα η 32χρονη σύζυγος πήγε στο νοσοκομείο και κάλεσε την αστυνομία», συνεχίστε την ανάγνωση: «Χθες στο δικαστήριο δήλωσε πως δεν περίμενε πως ο σύζυγός της θα διωχθεί αυτεπάγγελτα για σωματική βλάβη και τόνισε ότι κάλεσε την αστυνομία για να τον συνετίσει».

Πάμε για τραγικό φινάλε και τραγικότερο προσεχώς: «Η σύζυγος τόνισε πως ήταν μια κακιά στιγμή και δεν επιθυμούσε την ποινική του δίωξη, ενώ συγγνώμη ζήτησε ο ίδιος ο δράστης, που αθωώθηκε μετά την μαρτυρία της συζύγου».

Εδώ κολλάει μια φράση κακοποιημένης γυναίκας: «Μην με ρωτήσεις πώς έμενε αλλά πώς έφυγα», εύκολο το έχετε; Η κακοποίηση είναι τέχνη. Ακυρώνεις το θύμα σου μεθοδικά, αργά αργά και σταθερά. Το ραίνεις αγαπούλες και μίσος εναλλάξ. Το μειώνεις, εσύ, ο πιο μειωμένος. Εντοπίζεις και κτίζεις στα τραύματά του, λαμβάνεις τον πόνο του άλλου ως το απόλυτο όπλο σου. Και που γράφω, θυμώνω.

Στοπ! Μυρίστε στα λόγια της γυναίκας, επί της δικαστικής αίθουσας, τον φόβο της. Υπολογείστε τα ούρα της να μαζεύονται στην κύστη της. Αδιέξοδο. Νοιώθει ήδη ότι τα έκανε σκατά και αποφεύγει να κοιτάει τα μάτια του. Τον τρέμει όσο ποτέ. Την επόμενη φορά, ορκίζεται, δεν θα πει τσιμουδιά. Έμπλεξε! Ήδη ακούει/ακούω τα λόγια του νταή Βόλου, μόλις βρεθούν στο διαμέρισμά τους: «Τώρα την έβαψες οριστικά, κακομοίρα μου. Την επόμενη φορά, μωρή πουτάνα, δεν θα προλάβεις. Εγώ, ξέρεις, δεν αστειεύομαι. Εγώ δεν καταλαβαίνω Χριστό!».

Η συνέχεια της ιστορίας μας, κ. Φλωρίδη, οδηγεί στην ιστορία της Λάρισας. «Ο Γολγοθάς που ανέβαινε η γυναίκα ήταν ατελείωτος, σκληρός και συνεχής με πληροφορίες να κάνουν λόγο για μια σχέση τοξική και αδιέξοδη και για έναν άνθρωπο, τον σύζυγο, ακραία κτητικό, έντονο, βίαιο. Η γυναίκα (αστυνομικός, φανταστείτε!) αναγκάστηκε στο παρελθόν να απευθυνθεί στις Αρχές και να κινηθεί δικαστικά εναντίον. Τα ξημερώματα της Πέμπτης δέχτηκε άγριο ξυλοδαρμό όταν ζήτησε διαζύγιο. Πλέον νοσηλεύεται με σπασμένα δόντια, παραμορφωμένο πρόσωπο, βαριά τραύματα στην κοιλιακή χώρα, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο νεφρό κ.λπ, κ.λ.π. Το ζευγάρι έχει δυο παιδιά».

Γιατί απευθύνομαι σε σας, κ. Φλωρίδη; Είστε ευφυής άνθρωπος και έχετε εργαστεί επί του πεδίου ως δικηγόρος. Ο τόπος έχει γεμίσει ψυχολόγους που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν και τι σπουδάζουν. Με διασκεδάζει να ρωτάω φοιτητές και φοιτήτριες «Σπουδές ψυχολογίας; Αρα έχεις κάνει ψυχανάλυση η ίδια/ ο ίδιος;». Μεγαλώνουν τα μάτια τους, στρογγυλεύουν και απαντούν «Οχι ακόμα». Μια φλου γνώση που οδηγεί ένα σωρό νέους σε μια επιστήμη. Ας είναι κι έτσι.

Ωστόσο και παραλλήλως υφίστανται σπουδαίοι ψυχοθεραπευτές, εξαιρετικές μονάδες επαγγελματιών, σε πρωτεύουσα αλλά και σε όλο και πιο πολλές επαρχιακές πόλεις. Είναι καιρός να αξιοποιηθούν. «Νοιάζομαι» σημαίνει πρακτικά πράγματα. Αν ο θλιβερός του πρώτου επεισοδίου, ο νταής του Βόλου, εξαναγκαζόταν με υποχρεωτική δικαστική απόφαση, ασχέτως με την «αθώωσή» του, σε συγκεκριμένο αριθμό συνεδριών με τη σύζυγό του και επιστημονική αναφορά επί της προόδου του/τους, μπορεί, μακάρι μπορεί, να μην έφτανε η σκυτάλη στον νταή της Λάρισας, γιατί, μόνο με αυτόν τον τρόπο θα παρακολουθούνταν αποτελεσματικά.

Αν η σύζυγός του πρώτου επεισοδίου, νταή Βόλου, έχτιζε «ψυχή» (που της την είχε αφαιρέσει) μέσω υποχρεωτικών συνεδριών, και ασχέτως με την εκ φόβου ψευτοαθώωση του συζύγου της, μπορεί, μακάρι μπορεί, να μην είχε δώσει την σκυτάλη στην σύζυγο του νταή Νο 2, ήτοι της Λάρισας. Και, εντέλει, όλοι μαζί μπορεί, μπορεί, μακάρι μπορεί να μην είχαν δώσει τη σκυτάλη της επιρρέπειας στην βία και στον εκφοβισμό, στα τέκνα τους.

Τι λέτε κ. Φλωρίδη, κ. υπουργέ Δικαιοσύνης; Μια στενή συνεργασία με επιστήμονες της θεραπείας της ψυχής, που επίσης θα θελήσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Μια σκέψη, έξω από το κουτί. Εσάς, σας έχω ικανό.      

ΥΓ1 Η μητέρα της γυναίκας του νταή Λάρισας τη συμβούλευε κατά ομολογία της «Κάνε υπομονή, κόρη μου. Έχετε παιδάκια».

ΥΓ 2. Μόνο τον μήνα Ιούνιο, 35 γυναίκες αναζήτησαν βοηθεια-προστασία σε τμήμα ενδοοικογενειακής βίας, που υπάρχει και στη Λάρισα. Σπουδαία η ενέργεια της κυβέρνησης -από την πρώτη της τετραετία- για την ίδρυση τέτοιων τμημάτων. Αλλά πρέπει να παντρευτεί με νομικές, αποτελεσματικές κινήσεις για να υπάρχει αποτέλεσμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News