Αχ, ας είμαστε ειλικρινείς! Τι είναι η Προανακριτική; Η θεατρική σκηνή της πολιτικής. Ατεχνες παραστάσεις πύρινων λόγων. Επί της ουσίας: «Σαματάς να γίνεται!» και εν τέλει «Κόρακας κοράκου μάτι δεν…», καθώς ποτέ δεν έχει βγει, για τίποτα και για κανέναν, κοινό πόρισμα. Εχουμε ζήσει υπερπαραγωγές! Κορυφαία; Η του Ακη Τσοχατζόπουλου.

Οταν το 2005 η υπόθεση για τους πυραύλους TOR-M1 έφτασε στην Προανακριτική, o Eυάγγελος Βενιζέλος, τότε, όχι μόνο φώναζε για τη συκοφαντία και την απαράδεκτη πολιτική πίεση που ασκούσε η ΝΔ στον Τσοχατζόπουλο, αλλά και απαιτούσε να του ζητήσουν συγγνώμη για τον διασυρμό του προσώπου και του ονόματός του. Αθώος από την Προανακριτική ο Ακης Τσοχατζόπουλος! Να τα θυμόμαστε. Αντιστοίχως, μια και πιάσαμε παρελθόν, από πλευράς ΝΔ ένα παράδειγμα, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Βασίλης Παπαγεωργόπουλος. Αθώος Προανακριτικής! Πλην ισόβια.

Πάμε στα τωρινά. Πού βρισκόμαστε; Οι πολίτες έχουμε απολύτως εμπεδώσει τη θεατρική παράσταση και τον καιροσκοπισμό. Προσέρχεται «κοινό» στις παραστάσεις; Σιγά μην προσέρχεται! Βέβαια, εμποτισμένοι σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις «ψευτοθυμών», σηκωμένων φρυδιών, αλαλαγμών «τι παραδίδουμε στη νέα γενιά» κ.λπ., όταν γίνεται παραπάνω τού συνήθους σαματά, όταν η ηχορύπανση σπάει τύμπανα και οθόνες, ρίχνουν καμιά ματιά. Απαθείς. Αδρανείς. Στο τέλος; Delete των πάντων! Κάπως έτσι έχουμε οδηγηθεί σε πολιτικό αδιέξοδο.

Τι θα θέλαμε ιδανικά; Εύκολη την έχεις την απάντηση; Από εδώ αρχίζει το μπέρδεμα! Ακολουθήστε τον συλλογισμό μου, αναγνώστες μου. Να οδηγούνται και οι πολιτικοί κατευθείαν στη Δικαιοσύνη, όπως ο κάθε έλληνας πολίτης. Μάλιστα. Είναι ευνοϊκό το Σύνταγμα ως προς αυτό; Υπάρχουν δυο απόψεις. Αρα υπάρχει κενό. Ας το δρασκελίσουμε. Εμπιστευόμαστε την ελληνική Δικαιοσύνη; Σίγουρα περισσότερο από κάθε προανακριτική, πλην δεν νιώθουμε δα και απολύτως ασφαλείς. Γιατί; Ποια είναι η κύρια αιτία αυτής της ανασφάλειας;

Η μακροχρόνια διαδικασία, η διάρκεια, οι αναβολές, οι ελαφρύνσεις των ποινών. Μέχρι να βγει τελεσίδικη απόφαση, έχεις ξεχάσει την υπόθεση. Εχει εξανεμιστεί το δίκιο. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε κι άλλο το χάσμα της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τη Δικαιοσύνη. Τέρατα έγιναν. Σουλάτσα ο Κουφοντίνας! Παραμονές εκλογών να αλλάζουν νόμοι, να διευκολύνονται εγκληματίες, βιαστές. Να τα θυμόμαστε! Προσπαθεί ο Φλωρίδης. Τι θα καταφέρει; Τόσο που έχουν κλονιστεί τα πάντα! «Πιστεύω την ελληνική Δικαιοσύνη», γιατί και τι άλλο μπορώ να κάνω; Σε αυτή θα καταφύγω. Αλλά δεν ακούτε τον πίσω από λέξη-λέξη αναστεναγμό;

Ο καθένας μας, μια εμπειρία Δικαιοσύνης δραματική. Πέντε αναβολές για υπόθεση ιατρικού λάθους! Εδωσα τάμα να σταθώ μέχρι τέλους στο πλευρό κάποιου φίλου για να σώσουμε τον επόμενο ασθενή, αλλά είμαστε ήδη στην πέμπτη αναβολή! Ενα κοπιώδες πηγαινέλα, ήδη τραυματικό! Αντιστοίχως, έχουμε εμπιστοσύνη στην έντιμη και δίκαιη κρίση των κομμάτων για τους αντιπάλους τους; Γιατί ναι μεν «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει», αλλά και εύκολα βγάζει και παραβγάζει. Για σκεφτείτε τη σκευωρία Novartis. Πώς ενήργησαν χωρίς ίχνος ηθικού φραγμού! Φαντάζεστε ως πιθανό, κάθε «σειρά» να σέρνει στα μακροχρόνια δικαστήρια τους πολιτικούς αντιπάλους της; Εγώ το φαντάζομαι. Αδιέξοδο.

Τι φώναζαν για τον Τριαντόπουλο; «Ο φυσικός δικαστής». Και προσέρχεται ο Τριαντόπουλος αυτοβούλως να ζητήσει να δικαστεί απευθείας από τον φυσικό δικαστή. Αλαλαγμοί! Είναι το Σύνταγμα; Είναι ότι χαλάει την παράσταση; Πάντως υπήρξε πολιτική επένδυση για υπερπαραγωγή! Τα παιδία παίζει. Η αλεπού εκατό και το αλεπουδάκι εκατόν δέκα. Ετσι το πάνε!

Θα σταθώ στο σκεπτικό του συνταγματολόγου Νίκου Αλιβιζάτου: «Οι συγγενείς των θυμάτων περιμένουν κάθαρση, απόδοση ευθυνών και δεν νομίζω ότι το αίτημα, το αυτονόητο, μπορεί να ικανοποιηθεί διαφορετικά, από το να πάνε το ταχύτερο οι υποθέσεις στη Δικαιοσύνη». Δηλαδή; «Εμπιστευόμαστε περισσότερο το κυβερνών κόμμα, που έχει την πλειοψηφία, από έναν ανακριτή ο οποίος κληρώνεται;  Δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι στημένο το δικαστήριο ή ότι είναι στημένο το πενταμελές συμβούλιο που προβλέπει ο νόμος.

»Η κλήρωση γίνεται στη Βουλή ενώπιον της Βουλής. Εάν πιστεύουν ότι όποιος και αν κληρωθεί είναι “πιασμένος”, ε, λυπάμαι πάρα πολύ, δεν υπάρχει κράτος! Δεν μπορεί ένα κόμμα να υποστηρίξει αυτή την άποψη σοβαρά. Φοβάμαι ότι καταλύονται τα πάντα». Και κατέληξε: «Μακάρι να είναι το προανάκρουσμα της αναθεώρησης του άρθρου 86. Είμαστε στις ελάχιστες χώρες που προβλέπουμε αυτή την πολυτελή διαδικασία…». Η προανακριτική ως «πολυτελής διαδικασία». Τι τακτ στον λόγο του! Η Προανακριτική ως θεατρική παράσταση στον δικό μου λόγο.

Στο τέλος τέλος… Το «πόρισμα» της βαριάς αρρώστιας μας είναι μπροστά στα μάτια όλων. Μας το δείχνει ο Τριαντόπουλος. Μα ποιος, πόσοι, νοιάζονται για τη θεραπεία; Πιθανώς ως άρρωστοι να βολεύουμε καλύτερα ένα άρρωστο σύστημα. Τουλάχιστον, στα χρόνια μας βλέπουμε (όσοι θέλουν ή και αντέχουν να δουν) τους ηθοποιούς και χωρίς μάσκες. Το πού θα καταλήξει όλο αυτό είναι άλλο ερώτημα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News