Με την έναρξη του πρωταθλήματος μερικές σκέψεις για την ζωή. Πρώτον για τα κλισέ.

1. «Πότε θα δούμε μπάλα;». Το δημοφιλέστερο των κλισέ. Το αντίστοιχο του «στην Ελλάδα δεν θα γίνουμε ποτέ άνθρωποι» αλλά για το ποδόσφαιρο. Η απάντηση είναι «σαν ποιας χώρας θα έπρεπε να είναι το ποδόσφαιρο της Ελλάδας  για να είσαι ευχαριστημένος;». Σαν της Αγγλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας ή της Γερμανίας; Κομμάτι δύσκολο και από πληθυσμό και από λεφτά και από παράδοση. Σαν της Αυστρίας ή της Σλοβακίας. Ούτε γεωγραφικά, ούτε από κουλτούρα προκύπτει λόγος. Σαν της Βουλγαρίας, της Αλβανίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας που είναι και γείτονες; Μόνο που κανένας από όσους το λέει δεν εννοεί τους γείτονες. Οπως κάποτε μου είχε πει ο Ζακ Ρογκ, που είχε καταλάβει τι νούμερα είμαστε: «Δεν καταλαβαίνω γιατί πιστεύετε ότι πρέπει να έχετε μεγαλύτερες διακρίσεις από το Βέλγιο».

2. Το δεύτερο των αθάνατων κλισέ: «Αν οι ομάδες προσέχανε τους μικρούς θα είχαμε ποδόσφαιρο». Ισχυε πριν από 60 χρόνια, όταν ο Δομάζος υπέγραφε δελτίο στον Παναθηναϊκό από την Αμυνα Αμπελοκήπων και για να φύγει στην ΑΕΚ έπρεπε το ποδόσφαιρο να γίνει επαγγελματικό και ο ίδιος να περάσει τα 30. Τους μικρούς που μένανε στην ομάδα 10-15 χρόνια τους πάτησε ο Μποσμάν. Ο μικρός σήμερα είναι στην ομάδα και αύριο δεν είναι. Αμα είναι καλός η ομάδα θα αναγκαστεί να τον πουλήσει σε ένα μεγάλο πρωτάθλημα· έγινε με τον Τσιτσιμίκα, τον Γιαννούλη και τον Τζιόλη.

3. «Κάποιος να καθαρίσει τον χώρο του ποδοσφαίρου». Σωστά. Αλλο όμως η εφαρμογή των νόμων και άλλο ένας υπουργός Αθλητισμού που θα είναι πρόεδρος ομοσπονδίας, της διαιτησίας, δικαστής Ντρεντ και κυρίως οπαδός αυτού που το λέει. Αν υπάρχουν επιθέσεις σε διαιτητές, αν στήνονται ματς, αν τέλος πάντως παραβιάζεται η νομιμότητα, η κυβέρνηση, λόγω και της προβολής που έχει το ποδόσφαιρο και της αίσθησης ανομίας που δίνεται πρέπει να επεμβαίνει άμεσα. Για το πώς θα γίνονται όμως οι εκλογές στις Ενώσεις και τις Ομοσπονδίες, πόσες ομάδες θα παίζουν και πού θα παίζουν και ποιος θα βγαίνει πρόεδρος η κυβέρνηση πρέπει να μένει μακριά. Μπλέχτηκε με τον Ζαγοράκη και τα χαΐρια τα είδαμε.

4. Τελευταίο των κλισέ το «εγώ πήγαινα στο ποδόσφαιρο αλλά εξαιτίας της βίας το έκοψα». Συνήθως ακολουθείται από μια ιστορία τρόμου με χούλιγκαν, αστυφύλακες, παιδιά που κλαίνε. Τόσο στάνταρ όσο η ιστορία την εποχή του AIDS που ο άλλος τάχα μου ξυπνάει και βλέπει στον καθρέφτη του μπάνιου γραμμένο με κραγιόν «Welcome to the World of AIDS». Μπορεί η ιστορία με το AIDS να είναι πραγματική, oπως πραγματικές μπορεί να είναι κάποιες ιστορίες με μπαμπάδες που σταμάτησαν να πηγαίνουν στο γήπεδο επειδή τρομάξανε από τα επεισόδια. Συνήθως όμως ο λόγος που κάποιος σταματάει να πηγαίνει στο γήπεδο είναι έχασε τη συνήθεια. Μια  μέρα είπε «Από το να πάω κυριακάτικα στο γήπεδο, με τέτοιο κρύο και με άλλους χίλιους από τους οποίους οι μισοί είναι για του Σινούρη δεν κάθομαι να το δω στην τηλεόραση;». Την επόμενη το κρύο, θα γίνει βροχή, την επόμενη ζέστη και τέλος το γήπεδο θα κοπεί. Και θα έχει ενδιαφέρον πόσοι το έκοψαν εφέτος, μετά την μιάμιση σεζόν χωρίς θεατές λόγω της πανδημίας.

Τέλος μερικές συμβουλές, από τον παλιό.

Αν έχετε αποφασίσει να το φιλοσοφήσετε, όπως εγώ, να προτιμάτε τις ομάδες που έχουν γήπεδο που δεν γεμίζει και έχει θέα. «Δεν βλέπουμε που δεν βλέπουμε μπάλα. Δεν κοιτάμε τουλάχιστον την Ακρόπολη για να περάσει η ώρα;». Ισχύει για το γήπεδο του Φωστήρα στον Ταύρο, στην πλευρά που έχει ξύλινες κερκίδες.

Αν πέσετε δίπλα σε κάποιον που βρίζει συνέχεια αλλάξτε θέση. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα σταματήσει να βρίζει. Στα Υβριστικά του Πανιωνίου έχω δει άνθρωπο να βρίζει πίσω από τον πάγκο τους φιλοξενούμενους ολόκληρο το 45λεπτο. Εχω την εντύπωση ότι στο ημίχρονο συνέχισε να βρίζει και τον άδειο πάγκο.

Εάν έχει χειμωνιάσει και πάτε στο ΟΑΚΑ ντυθείτε. Ντυθείτε καλά. Ντυθείτε σαν τον Kenny από το «South Park». Το μικρόκλιμα του ΟΑΚΑ είναι σαν του Ρέικιαβικ.

Τέλος πάντα να ξέρετε πού πάτε και τι να περιμένετε. Πριν από πολλά χρόνια ήμουνα σε ένα ματς της Ηλιούπολης και ένα μπακ πήγε να αποκρούσει. Η μπάλα βγήκε από τον αγωνιστικό χώρο, το γήπεδο. Πιθανόν και από τον νομό. «Πώς κλωτσάς ρε συ Σάκη…». Παραπονέθηκε κάποιος. «Δηλαδή πώς περίμενες να κλωτσήσει ο Σάκης; Την Ηλιούπολη βλέπουμε όχι την Φλαμένγκο του Μπέλο Οριζόντε». Και ποιος ξέρει. Κάποιος φιλόσοφος  του ποδοσφαίρου μπορεί να έχει πει το αντίστροφο στο Μπέλο Οριζόντε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News