Η διεθνής εμπειρία διδάσκει ότι όπου ξεπεράστηκε η κρίση της πανδημίας (Ισραήλ, Βρετανία, Αυστραλία κ.α.), η μνήμη λειτουργεί όπως ξέρει: διαγράφει ή καταχωνιάζει κάπου στο βάθος τα δυσάρεστα και αφήνει χώρο για την αντίληψη της νέας κατάστασης.

Βέβαια, ο καθένας έχει τα θέματά του, με τα οποία πρέπει να παλέψει, η πανδημία σε πολύ λίγες περιπτώσεις πέρασε δίχως να αφήσει κάτι ανεξίτηλο.

Σε συλλογικό επίπεδο και αν κοιτάξουμε την ελληνική περίπτωση, υπάρχουν τα άσχημα της πανδημίας, τα οποία δεν έχουν ακόμη καταγραφεί λεπτομερώς (οικονομικά, κοινωνικά, προσωπικά, πολιτικά, επαγγελματικά κ.ά.), υπάρχουν και τα θετικά. Η επιτάχυνση της ψηφιοποίησης, ο αναγκαστικός περιορισμός της γραφειοκρατίας, η τηλεργασία (υπό όρους και προϋποθέσεις), η ανάδειξη του κοινωνικού ρόλου του κράτους και διάφορα άλλα, περισσότερο ή λιγότερο σημαντικά.

Υπάρχουν, άραγε, μνημεία της πανδημίας; Αν και εφόσον υπάρχουν, αυτά δεν είναι και τόσο αξιοθαύμαστα. Ως επί το πλείστον είναι οι κλειστές επιχειρήσεις και οι εικόνες εγκατάλειψης.

Ομως για την Ελλάδα, και ειδικότερα για την Αθήνα, υπάρχει ένα θλιβερό μνημείο που ξεχωρίζει. Ενα ερείπιο στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο μέσα σε ένα χρόνο από τη δημιουργία του, παρακμάζει και σαπίζει.

Είναι ο περιβόητος Μεγάλος Περίπατος. Ενα έργο που ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε σε χρόνο ρεκόρ, διευκολύνθηκε σχεδόν όσο κανένα μέσω των διαδικασιών που θεσπίστηκαν λόγω πανδημίας, διαφημίστηκε, επικρίθηκε, βλαστημήθηκε από οδηγούς, επισκέπτες και κατοίκους της πρωτεύουσας και σήμερα παραμένει, απλώς για να θυμίζει πόσο άστοχο, άχρηστο και περιττό μπορεί να είναι ένα τέτοιο εγχείρημα.

Το όραμα της ένωσης του Συντάγματος με την Ομόνοια, μέσω ενός ποδηλατόδρομου που κανένας δεν χρησιμοποιεί, οι θλιβερές γλάστρες με τους καχεκτικούς φοίνικες, το ξεθωριασμένο χρωματιστό οδόστρωμα, που τίποτε και κανέναν δεν εξυπηρετεί, οι αλλοπρόσαλλες διακλαδώσεις των λωρίδων συνθέτουν σήμερα ένα ερείπιο αισθητικής και της συγκοινωνιολογικής επιστήμης.

Μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι οι τουρίστες, που ήδη κάνουν την εμφάνισή τους στην Αθήνα, θα αναρωτιούνται τι ακριβώς συμβαίνει εκεί, στο κέντρο της πόλης, τι να εξυπηρετεί αυτό το ακαλαίσθητο μπάχαλο στην Πανεπιστημίου και τι μπορεί κάποιος να είχε στο μυαλό του όταν το «σχεδίαζε».

Εν προκειμένω, δε, δεν μιλάμε για κάτι όπως ο διάδρομος στην Ακρόπολη. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός και σπουδαγμένος συγκοινωνιολόγος για να καταλάβεις ότι ο Μεγάλος Περίπατος είναι μια παταγώδης και πολυδιάστατη αποτυχία. Ούτε οι πολίτες τον χάρηκαν, ούτε οι οδηγοί, ούτε η αγορά, ούτε οι κάτοικοι της πόλης, ούτε οι επισκέπτες της.

Κατά τα όσα είχαν αναφερθεί πέρυσι, έπειτα από τη γενική κατακραυγή, επρόκειτο για την πειραματική εφαρμογή ενός σχεδίου.

Μπορεί κανείς να υποθέσει, βασίμως, ότι το πείραμα έχει αποτύχει.

Ωρα λοιπόν να απαλλαγούμε και από τα όσα έχει αφήσει πίσω του. Και η παραδοχή του λάθους, εν προκειμένω από τον δήμαρχο Μπακογιάννη, δεν θα έκανε και τόσο κακό. Τον ίδιο, δε, μπορεί και να τον ωφελούσε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News