Η κυβέρνηση πράττει το αυτονόητο. Αν μπορούσε να γυρίσει και τον χρόνο πίσω, θα είχε πετύχει το τέλειο μείγμα πολιτικής. Αποσυμφόρηση των δομών, κλειστά κέντρα για όσους δεν δικαιούνται άσυλο και οι υπόλοιποι στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Μία από τις λειτουργίες των κλειστών κέντρων στα νησιά θα είναι να πείσουν όσους βρίσκονται στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, ότι στην Ελλάδα τους περιμένει συρματόπλεγμα, έστω και με WiFi. Θα είναι πειστικό αυτό το μήνυμα; Ας μην είμαστε βέβαιοι. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί απέναντι για τους οποίους ένα ασφαλές κρεβάτι και μία μερίδα καλού φαγητού είναι κάτι παραπάνω από αρκετά. Όταν έχεις φύγει από τη Σομαλία ή την Υποσαχάρια Αφρική ή όταν έχεις ξεκινήσει με τα πόδια από το Αφγανιστάν, ακόμα και τα στοιχειώδη οριοθετούν ένα πλαίσιο ασφαλούς και αξιοπρεπούς διαβίωσης που δεν υφίσταται στην πατρίδα τους.

Η φύση του προβλήματος αλλάζει στην ηπειρωτική χώρα, εκεί που θα μεταφερθούν περίπου 20.000 αιτούντες άσυλο. Η κυβέρνηση απέφυγε να προσδιορίσει τα σημεία όπου θα δημιουργηθούν νέες δομές. Λογικό. Δεν θέλει να ξημερώσει η μέρα με δημάρχους και παπάδες μπροστά στις κάμερες. Το πρόβλημα στην ηπειρωτική χώρα δεν είναι μόνο επιχειρησιακό. Είναι πρωτίστως πολιτικό. Και, ας μην κοροϊδευόμαστε, κάποια στιγμή θα βρεθούμε μπροστά σε ακρότητες.

Ένα μεγάλο, ίσως πλειοψηφικό, κομμάτι της κοινωνίας αντιμετωπίζει αυτήν την κρίση περίπου όπως την οικονομική. Με άρνηση. Δεν αποδέχεται το γεγονός, ούτε τις συνέπειες. Και, εν προκειμένω, δεν μπορείς να αποδώσεις στην κοινωνία μερίδιο ευθύνης. Αν στην οικονομική κρίση υπήρχε η έννοια της συλλογικής ευθύνης, στην κρίση των προσφυγικών/μεταναστευτικών ροών, υπάρχουν μόνο οι συνέπειες. Και κάπως έτσι, το άτοπο «να πληρώσουν εκείνοι που τα έφαγαν», αντικαθίσταται από το «να φύγουν από τη χώρα μας» που, όσο και αν ακούγεται δίκαιο, είναι εξίσου άτοπο.

Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι σε δομές φιλοξενίας στην ηπειρωτική χώρα. Δεν μπορούμε να υποθέσουμε πόσοι από αυτούς θα πάρουν άσυλο, πόσοι θα επαναπροωθηθούν και πόσοι θα αναχωρήσουν για άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σοφό να κάνεις τους υπολογισμούς σου με βάση το χειρότερο δυνατό σενάριο. Πολλοί άνθρωποι θα μείνουν εδώ για πολύ καιρό. Και ο χρόνος θα επιδεινώνει το πρόβλημα. Για πόσο καιρό νομίζετε ότι μπορεί να ζήσει κάποιος σε περιβάλλον γκέτο;

Η Ντόρα Μπακογιάννη πρότεινε την αξιοποίηση κάποιων, από αυτούς τους ανθρώπους, ως εργάτες γης σε περιοχές της χώρας που έχουν πραγματική ανάγκη από εργατικά χέρια. Δεν λέει κάτι παράλογο. Η σταδιακή ενσωμάτωση θα τεθεί ως αναγκαιότητα, είτε μας αρέσει είτε όχι. Στο ίδιο πλαίσιο θα μπορούσε να συζητηθεί η μεταφορά οικογενειών σε χωριά που απειλούνται με ερήμωση. Ναι, το ξέρω ότι αρκετοί ανατριχιάζουν στην ιδέα εγκατάστασης Πακιστανών δίπλα στο ξωκκλήσι και στους τάφους των παππούδων τους. Σεβαστό, απλώς η εναλλακτική λύση είναι η ερημοποίηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News