Μπαίνουμε στο φθινόπωρο και όλοι σιγά σιγά αναρωτιούνται πώς θα είναι οι επόμενοι μήνες. Βεβαιότητες δεν υπάρχουν, τα σενάρια είναι υπό αίρεση λόγω πανδημίας και για τους εμβολιασμούς δεν φαίνονται πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, αφού έχουμε πλέον «τρακάρει» στον σκληρό πυρήνα της ανοησίας.

Την ίδια στιγμή, οι προσδοκίες και οι επιθυμίες κυβέρνησης, πολιτών, επαγγελματιών, εργαζομένων και επιχειρηματιών για ανάκαμψη, δουλειές, ευημερία και μια κάποια ηρεμία, είναι υψηλές, σε βαθμό πιεστικό και με κίνδυνο η διάψευσή τους να διαμορφώσει δυσάρεστες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες.

Παρά το γεγονός ότι ανακοινώθηκε πως εμβολιάστηκε μία από τις εμβληματικές φιγούρες των αντιεμβολιαστών, ο Παύλος Πολάκης, το ενδεχόμενο να πειστούν από την κίνησή του οι αρνητές και ψεκασμένοι είναι μάλλον απίθανο. Μάλλον απογοήτευση θα νιώθουν που «τους πούλησε»…

Η συνθήκη αυτή φαίνεται ότι πολύ δύσκολα θα αλλάξει. Μπορεί κάποιοι, λίγοι, να πειστούν, η μάζα όμως των εχθρών του εμβολίου δείχνει να είναι συμπαγής.

Ποια μπορεί να είναι η πολιτική διαχείριση του ζητήματος από εδώ και στο εξής; Τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση για το θέμα; Αν ήταν να γίνει υποχρεωτικός ο εμβολιασμός του γενικού πληθυσμού, μάλλον θα έπρεπε να έχει γίνει ήδη. Και πάλι, είναι αμφίβολο αν θα είχε αποτέλεσμα μία τέτοια απόφαση.

Μία τολμηρή επιλογή θα ήταν να μην κάνει απολύτως τίποτε. Έχει οργανώσει ένα υποδειγματικό σύστημα, έχει εξασφαλίσει εμβόλια, ο καθένας μπορεί μέχρι και να διαλέγει σκεύασμα, έχει δημιουργήσει υποδομές, τα παρέχει όλα αυτά δωρεάν και τελικά κάποιοι επιμένουν να διακινούν και να ενστερνίζονται κάθε αντιεπιστημονική σαχλαμάρα. Την ίδια στιγμή, σε αυτούς όλους παρέχονται υπηρεσίες υγείας.

Eχει νόημα να παρακινεί καθημερινώς η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας αυτούς τους ανθρώπους; Μάλλον όχι. Θα μπορούσε ίσως να λάβει πιο αυστηρά μέτρα αποκλεισμού και περιορισμού των δραστηριοτήτων των ανεμβολίαστων, αλλά και πάλι, δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι κάτι τέτοιο θα ανατρέψει την κατάσταση.

Συνεπώς, τι θα έπρεπε να γίνει;

Δύσκολο να πει κανείς με βεβαιότητα, αλλά μάλλον η κυβέρνηση –πλην των απολύτως αρμοδίων του υπουργείου Υγείας– θα έπρεπε να πάψει να ασχολείται με τους ψεκασμένους. Δεν έχει κανένα νόημα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να παρακαλεί τους αντιεμβολιαστές, ούτε να τους απειλεί ο Αδωνις καθημερινώς από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα.

Οι αποφάσεις του καθενός, καλώς ή κακώς, θα έχουν το κόστος τους. Οι ΜΕΘ πιθανώς θα γεμίσουν και πάλι, το σύστημα Υγείας θα πιεστεί και κάποιοι φαίνεται ότι δεν δίνουν δεκάρα γι’ αυτό. Υπάρχουν δε και οι πιο πυροβολημένοι από όλους, που αντί να κάνουν ένα τζάμπα εμβόλιο, πληρώνουν για να πάρουν πλαστά πιστοποιητικά.

Βγάζεις άκρη με αυτά τα κοινωνικά παρατράγουδα; Μάλλον όχι. Και όσο το πιέζεις, κινδυνεύεις να τους δώσεις και πολιτική υπόσταση.

Το πρόβλημα της πανδημίας δυστυχώς θα παραμείνει, με ευθύνη των αντιεμβολιαστών και των υποστηρικτών τους. Η ζωή των υπολοίπων όμως πρέπει να συνεχιστεί, έστω και με μάσκες, έστω και με εμπόδια.

Υπό αυτές τις συνθήκες, κάποιες επιλογές θα πρέπει να γίνουν, από κυβέρνηση και διαχειριστές της πληροφορίας. Σε λίγο καιρό, σχεδόν κανείς δεν θα θέλει πια να ακούει για την Covid. Οι αριθμοί των νεκρών δεν θα συγκινούν, δεν θα φοβίζουν, δεν θα τρομάζουν. Θα είναι τα απρόσωπα νούμερα ενός θλιβερού απολογισμού, που τελικά δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί. Λόγω βλακείας, που ως γνωστόν είναι ανίκητη.

O,τι μπορούσε να γίνει, μάλλον έχει γίνει. Με την πανδημία θα πορευτούμε για κάποιο διάστημα ακόμη και το μόνο που ίσως έχει νόημα είναι η κοινωνική και πολιτική περιθωριοποίηση όσων την κρατούν ζωντανή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News