Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Το επόμενο Οκτώβριο ή Νοέμβριο, λίγο πριν ξεκινήσει ο χειμώνας 2021-22, ο ΔΕΔΔΗΕ κάνει μια προσεκτική καταγραφή των ψηλών δένδρων που στέκουν σε κοντινή απόσταση από τα καλώδια κάποιων κεντρικών του δικτύων που τροφοδοτούν με ρεύμα την πρωτεύουσα. Προσοχή, όχι κάποιων κλαδιών που εφάπτονται ή είναι πάνω από τα καλώδια του, αυτά έτσι κι αλλιώς κόβονται κάθε χρόνο ή έστω τα περισσότερα απ’ αυτά. Μιλάμε για ψηλά και ογκώδη δέντρα με ηλικία πολλών δεκαετιών που καταπράσινα, υγιή και περήφανα, στέκουν ένθεν κακείθεν των γραμμών του ρεύματος, είτε υψηλής είτε μεσαίας τάσης.

Γιατί να κάνει αυτή την καταγραφή ο ΔΕΔΔΗΕ; Διότι μετά την φετινή εμπειρία της «Μήδειας» και των δεκάδων χιλιάδων νοικοκυριών που έμειναν χωρίς ρεύμα για πολλά εικοσιτετράωρα, θέλει να προλάβει μια επανάληψη του κακού. Καταμετρά λοιπόν όλα τα δέντρα που βρίσκονται κοντά σε καλώδια και των οποίων το ύψος προεξοφλεί πως αν πέσουν θα καταστρέψουν τις γραμμές μεταφοράς ρεύματος. Κι αφού κάνει αυτή την καταγραφή, αποφασίζει ο ίδιος ή ζητά από τους δήμους, την περιφέρεια και τα δασαρχεία να τα κόψουν. Για πόσα μεγάλα  δέντρα μιλάμε αλήθεια; Είκοσι, σαράντα ή ίσως εξήντα χιλιάδες; Ενδέχεται και εκατό, μόνο για την ευρύτερη περιοχή της Αττικής. Πάντως δεν θα ναι ούτε χίλια, ούτε δυο χιλιάδες μόνο.

Πούθε προκύπτουν αυτά τα νούμερα; Ακριβής καταμέτρηση των μεγάλων δέντρων που υπάρχουν μέσα στον αστικό ιστό της πρωτεύουσας δεν υπάρχει, υπάρχουν όμως άλλοι αριθμοί που φέρνουν ίλιγγο σε όποιον τους ξέρει. Eνας μικρός δήμος της Αττικής δίχως ιδιαίτερη βλάστηση στα πεζοδρόμια του και χωρίς μεγάλα πάρκα, συγκεντρώνει κάθε χρόνο περί τους εκατό χιλιάδες τόνους φύλλα και κλαδιά, από τα κλαδέματα που κάνει. Μεγαλύτεροι σε έκταση ή γνωστοί για το πράσινο τους δήμοι, μαζεύουν διπλάσια ή και τριπλάσια ποσότητα. Συνολικά οι δήμοι της Αττικής κάθε χρόνο μαζεύουν αρκετά εκατομμύρια τόνους κλαδιά, απλώς από κλαδέματα επικίνδυνων κλαδιών και όχι κόβοντας ολόκληρα δέντρα, πράγμα που απαγορεύεται κατηγορηματικά. Το ξαναγράφω για να το συνειδητοποιήσουμε. Εκατομμύρια τόνους.

Και δεν μιλάμε για όλη την Ελλάδα αλλά μόνο για την Αττική, μόνο για τις περιοχές εντός του οικιστικού ιστού και δίχως να υπολογίσουμε τα δέντρα που είναι μέσα σε κήπους και ιδιόκτητα οικόπεδα. Οι αριθμοί αυτοί είναι ακριβέστατοι, απλώς από χρόνο σε χρόνο διαφέρουν ανάλογα με τις βροχές. Πρόκειται για έναν μόνιμο εφιάλτη των δημάρχων που δεν ξέρουν τι να κάνουν τους χιλιάδες τόνους κλαδιών, πριν αυτά ξεραθούν και γίνουν βόμβες για πυρκαγιές δίπλα στα σπίτια. (Πρόσφατα βγήκε πρόγραμμα του υπουργείου Εσωτερικών για αγορά μηχανημάτων που θα τα κάνουν πριονίδι ώστε να μειώνεται ο όγκος τους.)

Πόσα λοιπόν να είναι άραγε τα δέντρα που παράγουν κάθε χρόνο δύο, τρία ή και πέντε εκατομμύρια τόνους κλαδιών; Για υπολογίστε και βγάλτε χοντρικά τα δέντρα του λεκανοπεδίου, ξέροντας ότι κάθε δέντρο που κλαδεύεται δεν παράγει δα και έναν τόνο κλαδιά και φύλλα, αλλά προφανώς πολύ-πολύ λιγότερα. Κάθε δέκα μεγάλα δέντρα ενδέχεται να παράγουν έναν τόνο. Και για υπολογίστε πόσα απ’ αυτά τα δέντρα βρίσκονται σε τόσο κοντινή απόσταση με καλώδια της ΔΕΗ, ώστε αν σπάσουν ή ξεριζωθούν θα πέσουν πάνω τους. Ας πούμε λοιπόν ότι μια στοιχειώδης καταγραφή βγάζει πενήντα χιλιάδες δέντρα που πρέπει να κοπούν για να αποφευχθεί η πιθανότητα διακοπών ρεύματος απ’ αυτή την αιτία (ούτε τα μισά δεν λέω, αλλά ας δεχτούμε αυτό το νούμερο.)

Και ποιος παρακαλώ θα αναλάβει μια τέτοια γιγάντια επιχείρηση, ακόμα κι αν έχουν ξεκαθαριστεί οι αρμοδιότητες όπως υποσχέθηκε ο Μητσοτάκης; Και ποιος θα αποδεχτεί μια τέτοιας έκτασης σφαγή μεγάλων δέντρων στην Αθήνα, όταν κάποτε κόντεψε να πέσει δήμαρχος Αθηναίων όταν προσπάθησε να ξεριζώσει παλιές νεραντζιές στο Κολωνάκι για να τις αντικαταστήσει με καινούργιες; Και ποιος εκλεγμένος θα αναλάβει το κόστος να δώσει τέτοιες εγκρίσεις ή να βάλει μπρος τα πριόνια του, όταν σήμερα για να κοπεί ένα πεύκο από πεζοδρόμιο χρειάζεται απόφαση ολόκληρου του δημοτικού συμβουλίου (που συνήθως δεν δίνεται); Και μην μου πείτε ότι πρέπει να κοπούν μόνο τα καχεκτικά ή τα άρρωστα δέντρα, διότι αυτά που έπεσαν με την «Μήδεια» ήταν υγιέστατα και κραταιά, απλώς δεν άντεξαν στην θύελλα.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Κυνικά και ξεκάθαρα, ότι τσάμπα διαμαρτυρόμαστε, σκούζουμε και εξαγγέλλουμε αυτές τις μέρες. Αυτό που περιγράφω παραπάνω και που θα ήταν η μοναδική λύση για να μην ξαναζήσουμε τα ίδια (εκτός από την πανάκριβη υπογειοποίηση), δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ σ’ αυτή την χώρα. Στην επόμενη βαριά κακοκαιρία που θα ξανάρθει μετά από πέντε-δέκα χρόνια, τα ίδια θα ξαναζήσουμε και τα ίδια θα ξαναπούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News