Η παραίτηση του Κώστα Καραμανλή λόγω της τραγωδίας στα Τέμπη ήταν μια έκπληξη. Οχι επειδή ο υπουργός Μεταφορών δεν έπρεπε να παραιτηθεί, αλλά επειδή στην Ελλάδα δεν συνηθίζεται η έμπρακτη ανάληψη της πολιτικής ευθύνης με την παραίτηση ενός υπουργού. Ακόμη περισσότερο, δεν συνηθίζεται ένας υπουργός να παραιτείται με δική του πρωτοβουλία, χωρίς να του το ζητήσει ο Πρωθυπουργός.

Στην περίπτωση του Κώστα Καραμανλή συνέβη κάτι πρωτόγνωρο: ο υπουργός μετέβη στον τόπο της τραγωδίας μαζί με τον Πρωθυπουργό, δεσμεύτηκε μαζί του ότι θα υπάρξει απόδοση ευθυνών, λύγισε σε ανθρώπινο επίπεδο μιλώντας για τα θύματα και τελικά παραιτήθηκε, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη και δείχνοντας έμπρακτα σεβασμό προς τα θύματα.

Στην Ελλάδα έχουμε πίσω μας μακρά παράδοση από τραγωδίες με πολλά θύματα, που δεν συνοδεύτηκαν όμως από παραιτήσεις υπουργών. Να θυμηθούμε ενδεικτικά τις φωτιές του 2007 όπου ο υπουργός Βύρων Πολύδωρας παρέμεινε στη θέση του επικαλούμενος το «στρατηγό άνεμο», το ναυάγιο του «Σάμινα» το 2000 για το οποίο ο Χρήστος Παπουτσής δεν ανέλαβε την πολιτική ευθύνη —παρά το γεγονός ότι αυτό αποτέλεσε αίτημα ευρύτατης αποδοχής— και βέβαια το πιο πρόσφατο, την τραγωδία στο Μάτι, για την οποία ούτε η Ρένα Δούρου ούτε ο Νίκος Τόσκας είχαν το σθένος να αναλάβουν αμέσως και έμπρακτα την πολιτική ευθύνη.

Γενικώς, για τους πολιτικούς μας, η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης γίνεται συνήθως με μια λιτή δήλωση που έχει προσχηματικό χαρακτήρα και σχεδόν ποτέ με παραίτηση. Ο Καραμανλής ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Πρώτον γιατί δείχνει μια σπάνια πολιτική ευθιξία. Και δεύτερον γιατί ανοίγει ένα ευρύτερο ζήτημα πολιτικών ευθυνών για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας. Είναι μια παραίτηση που βοηθά να πάμε μπροστά κι όχι να μείνουμε στάσιμοι, όπως έχει συμβεί μετά από προηγούμενες τραγωδίες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News