Ο Λεωνίδας Καβάκος το διασκεδάζει πιο πολύ από όλους μας. Έχει περάσει μία ώρα στη σκηνή του Ηρωδείου παίζοντας Μπραμς και Μπετόβεν μαζί με τον Ιμάνουελ Αξ και τον Γιο Γιο Μα, δύο από τους κορυφαίους μουσικούς του κόσμου. Και το έχει καταευχαριστηθεί. Κάνει χιούμορ μαζί τους και με τον εαυτό του, χαμογελάει συνέχεια, επιστρέφει το θερμό χειροκρότημα του κοινού, είναι από εκείνες τις βραδιές που όλα (τού) πάνε πολύ καλά και το δείχνει. 

Για ανκόρ έχουν φυλάξει «μια διασκευή από τον Πόλεμο των Αστρων, που μας εμπιστεύθηκε ο Τζον Γουϊλιαμς», λέει ο έλληνας βιολονίστας. Ο Αξ κάτι του λέει και ο Καβάκος διορθώνει γελώντας: «Με συγχωρείτε, λάθος, είναι διασκευή από τη Λίστα του Σίντλερ». Ουδείς ενοχλείται ασφαλώς. 

Το τρίο παίζει τις πρώτες νότες αλλά ένας γνώριμος θόρυβος έρχεται να το «ακομπανιάρει»: Όχι το κουδούνισμα από κινητό τηλέφωνο, αλλά «μπαμ» και «μπουμ» από πυροτεχνήματα. Δεν είναι πολύ κοντά, αλλά τόσο όσο ώστε να «παρεμβαίνουν» στον ήχο από το πιάνο, το τσέλο και το βιολί των τριών βιρτουόζων, οι οποίοι προφανώς εκπλήσσονται, ενώ οι περισσότεροι από εμάς δυσανασχετούμε. Αν έπαιζαν διασκευή από τον Πόλεμο των Αστρων, θα μπορούσε να έχει και πλάκα, σκέφτομαι…

«Κάποιος γάμος ή κάποιο πάρτι», λέει ο πίσω μου στη διπλανή του. «Έχει και Pride απόψε», προσθέτει εκείνη. Αλλά τι σημασία έχει; Τα πυροτεχνήματα, τα βεγγαλικά, τα μπαμ και μπουμ και οι κουμπουριές, είναι τόσο συνήθη πια, που η αφορμή είναι το λιγότερο που απασχολεί. Όπου γάμος και χαρά, εκεί είναι πολύ πιθανό να «πέσουν» πυροτεχνήματα και ένα «ουάου» έκπληξης να βγει από τα στόματα των παριστάμενων, ειδικά όσων είναι κάτω των 10 ετών. Για τους άλλους, εκείνους που υποχρεώνονται να «συμμετάσχουν» στο πάρτι (των γνωστών ή αγνώστων) από απόσταση, χωρίς μάλιστα να γεύονται τα πλούσια εδέσματα και τον οίνο τον «φλογάτο» (κατά τον Ομηρο) – τα πυροτεχνήματα είναι αδιάφορα, όταν δεν ενοχλούν, ξεκουφαίνουν, τρομάζουν (ανθρώπους και ζώα) ή καίνε… 

Αλλά ποιος ασχολείται; Τα πυροτεχνήματα είναι πια στην ημερήσια διάταξη κάθε μορφής διασκέδασης, ιδιωτικής και μαζικής, και όχι μόνο στην Ελλάδα. Από τις συναυλίες των παγκόσμιων Coldplay πρόσφατα και των διαπλανητικών Imagine Dragons πέρυσι, από την «γκρεμίστε-τα-τείχη» υποδοχή του 7άστερου μπασκετικού Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ έως τη μεταμεσονύκτια αποθέωση του ευρωπαίου ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού στην Πλατεία Κοραή του Πειραιά, από τον γάμο του Τάκη και της Τούλας στο Κτήμα Καλοφαγά έως το πάρτι γενεθλίων στο σπίτι της Γιάννας στη Φιλοθέη ή στο γιοτ που επέβαιναν οι τέως σοβιετικοί (και νυν) κροίσοι στην Υδρα, ο ουρανός «πρέπει» να γεμίσει πολύχρωμα αστεράκια και κρότο, γιατί αλλιώς η χαρά δεν μπορεί να κορυφωθεί και γιορτή αληθινή δεν μπορεί να εννοηθεί.

Και αν γίνει κάποιο ατύχημα, αν καεί κάποιο άλσος ή και ένα δάσος ακόμη, από τα λίγα που μας έχουν μείνει, αν κάποιος τυφλωθεί ή ακρωτηριαστεί, θα φταίει «η κακιά στιγμή». Όχι η κακή χρήση και κατάχρηση των πυροτεχνημάτων, ούτε βεβαίως εκείνοι που πληρώνουν για να τα δουν να «σκάνε» στον ουρανό, συχνά χωρίς την απαιτούμενη άδεια και, όχι σπάνια, χωρίς την απαραίτητη γνώση από εκείνους που τα χειρίζονται. 

Να ψάξουμε να βρούμε τι και πώς έγινε στην Υδρα, πώς και γιατί οι κροίσοι μισθωτές του γιοτ αφέθηκαν να φύγουν από την Ελλάδα ανενόχλητοι. Αλλά κάποια στιγμή να δούμε και πιο σοβαρά το θέμα με τη χρήση των πυροτεχνημάτων. Και να συμφωνήσουμε ότι η χαρά, όσο μεγάλη και να είναι, έχει κάποια όρια. Σίγουρα, δεν μπορεί να σημαίνει «λύπη» για τους άλλους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News