Για όσους δεν το γνωρίζετε, οι καθηγητές βρίσκονται αυτό τον καιρό σε «αγωνιστική κινητοποίηση». Η ΟΛΜΕ έχει κηρύξει «απεργία-αποχή διαρκείας» από τη διαδικασία αξιολόγησης των σχολικών μονάδων που ξεκινά το υπουργείο Παιδείας σε εφαρμογή του νόμου 4692 / 2020. Βέβαια, αυτό το «απεργία-αποχή είναι κομματάκι ακατανόητο. Η αποχή είναι χαμηλότερο μέσο πάλης σε σύγκριση με την απεργία, έτσι γράφουν τα κλασικά συνδικαλιστικά εγχειρίδια. Ξεκινάς με αποχή, αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά σου πηγαίνεις σε απεργία, κλιμακώνεις σε κατάληψη και καταλήγεις σε ανατίναξη τύπου Αρκαδίου ή Κουγκίου (που λέει ο λόγος). Αλλά απεργία και αποχή μαζί; Μυστήριο. (Το γεγονός ότι ο απεργός δεν πληρώνεται, ενώ όποιος απλώς απέχει παίρνει τον μισθό του κανονικά, θεωρώ ότι είναι εντελώς τυχαίο.)

Για να ρίξουμε μια φευγαλέα ματιά και στην ουσία. Μεταξύ μας, η ΟΛΜΕ δεν έχει καμιά καούρα για την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Σκασίλα της αν αξιολογηθούν τα σχολειά ή αν μείνουν αιωνίως αναξιολόγητα. Αυτό που την καίει είναι ότι η αξιολόγηση των μονάδων είναι το πρώτο βήμα, με δεύτερο την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού προσωπικού. Εκεί στυλώνει τα πόδια και σηκώνει το μπαϊράκι της επανάστασης. Δεν θέλει κατ’ ουδένα τρόπο να αξιολογηθούν οι καθηγητές. Τελεία και παύλα. (Σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο, η αξιολόγηση μονάδων και εκπαιδευτικών είναι δεδομένη από δεκαετίες. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οι μόνες χώρες που δεν κάνουν αξιολόγηση είναι η Ελλάδα και η Βουλγαρία. Εύγε μας, ημών και των γειτόνων μας Βουλγάρων.)

Και γιατί, αλήθεια, διαφωνούν με την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων; Εδώ η ιστορία έχει πολλή πλάκα. Κατά τις αποφάσεις, τις ανακοινώσεις, τα εξώδικα και την αρθρογραφία των αντιδρώντων, η αξιολόγηση είναι «αντιδραστική», «νεοφιλελεύθερη», ανοίγει τον δρόμο για «εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης», «κλείσιμο σχολικών μονάδων», «απολύσεις εκπαιδευτικού προσωπικού», «υποχρηματοδότηση της δημόσιας παιδείας», «παράδοση των δημόσιων σχολείων σε ιδιώτες» και άλλα τρομερά. Κοντολογίς, ούτε η χολέρα ούτε η πανούκλα ούτε ο κορονοϊός κάνουν τόση ζημιά, όση η αξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Μιλάμε για Αρμαγεδδώνα. 

Η ΟΛΜΕ μάλιστα, σε μια σπάνια μεταλαμπάδευση της διεθνούς εμπειρίας στον ελληνικό χώρο, μας ενημερώνει ότι «η διεθνής εμπειρία αποδεικνύει ότι στα “αξιολογημένα’’ σχολεία των χωρών, όπου εφαρμόστηκε η αξιολόγηση, ο λειτουργικός αναλφαβητισμός, η σχολική διαρροή, οι ταξικοί φραγμοί και η πολυκατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων αυξήθηκαν δραματικά». Δεν σας τα ‘λεγα; Πρόκειται για κατάρα. (Καμιά πιο εξειδικευμένη πληροφορία για τις χώρες στις οποίες τα “αξιολογημένα σχολεία’’ προκάλεσαν αυτές τις φρικτές παρενέργειες υπάρχει, κυρία ΟΛΜΕ, ή λέμε γενικώς κι όποιον πάρει ο χάρος;) 

Αμ το άλλο; «Θα χωριστούν», γράφει κάποιος συνδικαλιστής-αρθρογράφος, «τα σχολεία σε “εξαιρετικά’’ και “μη επαρκή’’, με τα δεύτερα να στιγματίζονται. Ολη αυτή η πίεση θα μεταφερθεί στα παιδιά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχολογία τους». Να και τα παιδάκια στη μέση. Μόλις αξιολογηθεί το σχολείο τους, αυτά θα τρέξουν για ψυχοφάρμακα, σωστά;. Επίσης –λένε– θα αυξηθεί «η γονεϊκή επιλογή». Αυτό, πάλι, πού το πάτε; Να έχει άποψη ο γονιός αν το σχολείο που στέλνει το παιδί του είναι καλό ή κακό; Ντροπή και αίσχος. Κανένας σ’ αυτή την κοινωνία δεν πρέπει να έχει ούτε άποψη ούτε επιλογή. Αυτά οδηγούν σε «ενοχοποιήσεις» και σε «πολυκατηγοριοποιήσεις», όροι που μπορεί να μην πολυπιάνουμε, αλλά η ΟΛΜΕ μας ενημερώνει λίαν αξιοπίστως ότι είναι ισοδύναμοι με την κόλαση του Δάντη. 

Τέλος πάντων, η ΟΛΜΕ δεν θέλει ο καλός και άξιος καθηγητής να ακούσει το «συγχαρητήρια για τη δουλειά σου, ανέβα στην ιεραρχία». Ούτε ο μέτριος να ακούσει το «καλά τα πας, αλλά πρέπει να βελτιώσεις αυτά κι εκείνα», ούτε ο άχρηστος να ακούσει «δούλεψε βρε τεμπέλη, δεν θα πληρώνεσαι τσάμπα εις βάρος των παιδιών». Διότι είπαμε, η αντίδραση στην αξιολόγηση των σχολικών μονάδων είναι πρόσχημα. Η αξιολόγηση του προσωπικού είναι η κλεισούρα τους, σ’ αυτό το διάσελο έχουν ταμπουρωθεί. Από ‘δώ δεν θα περάσει κανένας κερατάς…  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News