Θυμάμαι τον Κώστα Καραμανλή πριν από καμιά τριανταριά χρόνια, όταν ξεκίνησε να πολιτεύεται στην Α’ Θεσσαλονίκης. Στην αρχή ήταν λίγο αμήχανος. Ο άνθρωπος δεν ήταν Σαλονικιός αν και, εδώ που τα λέμε, διαθέτει στοιχεία της τοπικής ιδιοσυγκρασίας… Στην Αθήνα γεννήθηκε και μεγάλωσε, έξω σπούδασε, δεν υποστήριζε καν κάποια από τις ομάδες της πόλης. Στη Θεσσαλονίκη ανέβηκε για να πολιτευτεί. Δεν είχες, δηλαδή, την αίσθηση που σου δίνει ένας τοπικός βουλευτής. Ηταν σαν ο Καραμανλής να πήρε μετάθεση, να τοποθετήθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Κάπως έτσι δεν πήρε και την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας; Σχεδόν με απευθείας ανάθεση από τους «βαρόνους», όπως αποκαλούσαν τότε τα ιστορικά στελέχη που ηγούντο πολιτικών οικογενειών. Ε, μετά ο δρόμος προς την πρωθυπουργία ήταν ανοιχτός. Ομως πάντα είχες την εντύπωση ότι αυτός ο άνθρωπος εκτελούσε αποστολή, υπαγορευμένη από το όνομα και την οικογενειακή ιστορία, δεν ακολουθούσε όνειρο. Ηταν ένας νέος άνδρας, κεφάτος, έξω καρδιά, που αγαπούσε το καλό φαγητό και την παρέα με φίλους στο μπαρ, κατά προτίμηση στο «18» της οδού Σουηδίας.

Μπήκε στο Μαξίμου και, πράγματι, τελείωσε αποτελεσματικά τη δουλειά για την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων που ξεκίνησε ο Σημίτης. Μίλησε για την «επανίδρυση του κράτους», ζήτησε από τους υπουργούς του να κινούνται «σεμνά και ταπεινά», υποδύθηκε και έναν συγκρουσιακό ρόλο με τους «νταβατζήδες» που, φυσικά, έμεινε στα λόγια. Δεν του έκατσαν και λίγες στραβές στη βάρδια του. Υποκλοπές, Βατοπέδι, δομημένα ομόλογα, πυρκαγιές. Και το 2009, αφού μάθαμε από δημοσιεύματα ότι ήταν «κουρασμένος», έκλεισε αιφνιδιαστικά τη Βουλή, γιατί υπήρχαν κάτι δύσκολες εξελίξεις με τη Siemens.

Οταν παρέδιδε, σίγουρα ανακουφισμένος, την πρωθυπουργία στον Γιώργο Παπανδρέου, έμειναν κλεισμένοι στο Μαξίμου περισσότερο από μία ώρα. Οι φήμες έλεγαν ότι τον ενημέρωνε για την οικονομία. Λογικό. Του παρέδιδε ένα χρεοκοπημένο μαγαζί. Αφήστε στην άκρη τους επιμέρους δείκτες. Δείτε μόνο το χρέος. Στην περίοδο Καραμανλή αυξήθηκε από τα 183 δισ. ευρώ στα 302 δισ. Οι δαπάνες για μισθούς αυξήθηκαν κατά 28% (χιλιάδες προσλήψεις). Η διαχείριση Καραμανλή έστειλε τη χώρα στο ΔΝΤ. Αυτό, ουσιαστικά, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Απλώς η αντιμνημονιακή οργή ήταν τόσο μεγάλη, που σκέπασε τον θυμό για τις ευθύνες του.

Εκτοτε ο Καραμανλής είναι σαν να μην υπάρχει. Σιωπηλός. Λογικό. Πώς να υπερασπιστεί την πολιτεία του; Το προσπάθησε ο Γιώργος Αλογοσκούφης, ο υπουργός Οικονομικών της κρίσιμης περιόδου, αλλά το αποτέλεσμα ήταν μάλλον φαιδρό. Ο Καραμανλής αποτραβήχτηκε στα ορεινά της Βουλής και στη Ραφήνα, αφήνοντας αμφιλεγόμενες φιγούρες, σαν του Βαγγέλη Αντώναρου, να ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τις βουλές του. Και βέβαια, συνέπλευσε συνειδητά με τον Αλέξη Τσίπρα. Του διέθεσε κομβικούς ανθρώπους και δεν φρόντιζε να διαψεύδει την υποστήριξή του. Εδώ που τα λέμε, με τον Τσίπρα ταιριάζει μια χαρά ως προσωπικότητα. Και ομονοούν, σε μεγάλο βαθμό, για την αντίληψή τους περί κράτους.

Ομως με τη χρόνια σιωπή του κατάφερε κάτι σκληρό για την πολιτική αποστρατεία του. Δεν θα λείψει σε κανέναν ή, αν θέλετε, κανένας δεν θα καταλάβει την απουσία του από το Κοινοβούλιο. Ισως να μην μπορούσε να κάνει αλλιώς. Αν μιλούσε όσο ο Σαμαράς, θα άκουγε ως απάντηση το «κοίτα ποιος μιλάει» και θα του έδειχναν τους πίνακες με την εξέλιξη του χρέους. Και τι, αλήθεια, μπορεί να πει ένας πολιτικός όταν δεν έχει το σθένος να υπερασπιστεί τα πεπραγμένα του;

Η ζωή του φυσικά δεν θα αλλάξει. Απλώς θα κατεβαίνει λιγότερο στην Αθήνα, μένοντας περισσότερο στη Ραφήνα. Θα συνεχίσει να κάνει ραντεβού με δημοσιογράφους και πολιτικούς, λέγοντας όλο και πιο λίγα. Ενδεχομένως θα αισθάνεται ότι έκανε το χρέος του, υπηρέτησε τον προορισμό του. Εγινε πρωθυπουργός, όπως επέβαλε το επώνυμό του, ενώ ένας ακόμα Κώστας Καραμανλής φυτεύτηκε στον πολιτικό κήπο μας για να καρπίσει στο μέλλον. Τώρα είναι η ώρα του απολογισμού, παρέα με τον Προκόπη και τον Μίμη τον Παπαγγελόπουλο, όταν με το καλό ξεμπλέξει με τα δικαστήρια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News