Family Pride στη Θεσσαλονίκη. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που σεπτοί οικογενειάρχες, μέλη της χριστεπώνυμης κοινότητας και θεματοφύλακες των παραδοσιακών αξιών του έθνους, αντέγραψαν τις πρακτικές της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Αισθητικά, βέβαια, το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς στο αντίθετο άκρο.

Υπάρχουν πολλά βίντεο και φωτογραφίες που θα σας μεταφέρουν το κλίμα. Η Οικογενειακή Παρέλαση Υπερηφάνειας έλαβε χώρα ακριβώς στους ίδιους δρόμους με το Gay Pride αλλά, εκ των πραγμάτων, υστέρησε τόσο ως προς τον παλμό όσο και ως προς την ευρηματικότητα. Βέβαια και οι δύο πορείες είχαν στην κεφαλή τους ρωμαλέους νεαρούς, αν και στην οικογενειακή εκδοχή η παρουσία τους ήταν μάλλον μονότονη. Ντυμένοι στα μαύρα, με κοντοκουρεμένες κεφαλές, στηριζόμενες σε φαρδιούς σβέρκους.

Ο προσεκτικός παρατηρητής ενδεχομένως να ανακάλεσε εικόνες από αντίστοιχες δημόσιες εκδηλώσεις της Χρυσής Αυγής, αλλά μάλλον πρόκειται για σύμπτωση. Εξίσου μονότονη ήταν και η στιλιστική ταυτότητα των συμμετεχόντων, διόλου ανταγωνιστική προς την πολύχρωμη παλέτα του Gay Pride. Λογικό. Εβλεπες κατά κύριο λόγο οικογένειες με τα παιδιά τους, με casual εμφάνιση. Σαν να βρίσκεσαι στον απογευματινό καλοκαιρινό περίπατο σε επαρχιακή λουτρόπολη.

Οσον αφορά τα συνθήματα που κυριάρχησαν, μάλλον δεν διακρίθηκαν από ευρηματικότητα. Κυριάρχησε το «Κάτω τα χέρια από τα παιδιά μας». Αρκετοί έφεραν θρησκευτικά εικονίσματα, ενώ ξεχώρισε η σημαία με το σύνθημα «Ορθοδοξία ή Θάνατος», που παραδόθηκε στα χέρια μικρών παιδιών. Ορθοδοξία ή Θάνατος. Θάνατος. Η σωστή, η χριστιανική διάπλασις των παίδων.

pic.twitter.com/fgIFQdE2x5

— giorgos davrados (@DavradosGi) July 6, 2024

Και κάπου εδώ αρχίζει το πρόβλημα με το Family Pride. Αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λόγο έγινε. Δηλαδή πού ακριβώς απευθύνεται το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τα παιδιά μας»; Ποιος πάει να απλώσει χέρι στα παιδιά τους; Ποιος τα απειλεί; Και πώς; Ενδεχομένως αυτός που τα βάζει να κρατούν τη σημαία με το «Ορθοδοξία ή Θάνατος». Πού τα μαθαίνει να μισούν ή να φοβούνται οτιδήποτε είναι διαφορετικό.

Αυτή η πορεία μού θύμισε σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.  Δεν τους απειλεί κάποιος, δεν τους κυνηγάνε, κανένας δεν τους ζητάει να κάνουν κάτι που δεν θέλουν, να προσέλθουν κάπου που δεν το επιθυμούν. Πρόκειται κατά βάση για ανθρώπους που ζουν σε ένα περιβάλλον αυτοτροφοδοτούμενου φόβου. Βλέπουν τον κόσμο να αλλάζει και αισθάνονται ότι δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Κάπως έτσι, σκάβεται ένα χαράκωμα στο σώμα της κοινωνίας. Το οποίο δεν είναι ταξικό, αλλά πολιτισμικό. Και φυσικά βρίσκει πολιτικό αντίκρισμα στο ακροδεξιό φάσμα. Ναι, μπορεί να δείχνει γραφικό, αλλά πλέον δεν είναι. Πολλώ δε μάλλον όταν εκπροσωπείται από ολόκληρο πρώην πρωθυπουργό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News