Ο Παύλος Πολάκης παρομοίασε με συνουσία τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τη μεσαία τάξη. Δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε μία συνουσία, αρκεί να συναινούν και τα δύο μέρη. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της μεσαίας τάξης, αυτό δεν συνέβη. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτονώθηκε κατά την πράξη, η μεσαία τάξη περίμενε την κάλπη.

Ο Πολάκης ήταν ειλικρινής, αν και υποχρέωσε την αλήθεια να ντυθεί με το ύφος του. Τα πλεονάσματα, τα «μαξιλάρια» και τα επιδόματα που μοίραζε ως φιλάνθρωπος ο Τσίπρας πληρώθηκαν όλα από τη μεσαία τάξη. Για αυτό και το 20% στις δημοσκοπήσεις δείχνει ακλόνητο. Η μεσαία τάξη και πλήρωσε και έμαθε.

Στον ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζουν με μία κάποια αμηχανία τη δήλωση Πολάκη, αποφεύγουν να τη σχολιάσουν. Και όμως, αυτά που είπε ο αυθόρμητος Σφακιανός αποτελούσαν κορμό της κομματικής επιχειρηματολογίας. Το κόμμα που στέκεται δίπλα στον φτωχό, στους αδικημένους και καταφρονεμένους της ζωής, ο ηγέτης που μοιράζει επιδόματα για να κάνει ο λαός Χριστούγεννα. Δεν θυμάστε εκείνα τα διαγγέλματα Τσίπρα; Λες και πλήρωνε από την τσέπη του. Και από δίπλα κάποια στελέχη να δηλώνουν υπερηφάνως ότι «τα μέτρα μας ζορίζουν τη μεσαία τάξη». «Εχασαν οι πλούσιοι και κέρδισαν οι φτωχοί». Και τα τρολ να ειρωνεύονται τους «κυρ Παντελήδες» που θέλουν να χώνουν χρήμα κάτω από το στρώμα τους. Αυτή η πολιτική κάνει σουξέ σε τριτοκοσμικές χώρες ή, τέλος πάντων, σε χώρες που βρίσκονται στις παρυφές του Πρώτου Κόσμου. Το κράτος-πατερούλης αγαπά τους φτωχούς. Και για αυτό φροντίζει να φτιάξει όσο περισσότερους φτωχούς μπορεί. Στο τέλος, ο ευεργετηθείς πολίτης ευχαριστεί τον ηγέτη για το επίδομα και τις επιπλέον δόσεις στην εξόφληση των χρεών. Δυστυχώς, στον έρωτα τα λάθη αναγνωρίζονται μετά την απομάκρυνση από το κρεβάτι, ο ΣΥΡΙΖΑ το κατάλαβε αυτό στις εκλογές. Και αν ερωτηθεί ο Τσίπρας, θα χαμογελάσει, θα πει κάτι για το ιδιαίτερο ύφος του Πολάκη και θα θυμίσει ότι η πολιτική υπαγορεύτηκε από τους δανειστές και τα μνημόνια, στα οποία μας οδήγησε το παλιό πολιτικό σύστημα και πάει λέγοντας.

Ξοδέψαμε μερικά χρόνια και τρία-τέσσερα συνέδρια για να επαναπροσδιορίσουμε τη μεσαία τάξη και τη σχέση της με τους κομματικούς συσχετισμούς. Ψάχναμε να βρούμε στα πόσα χιλιάρικα εισοδήματος μπαίνει η διαχωριστική γραμμή, τις αγωνίες και τις προσδοκίες αυτών των ανθρώπων. Μπήκε βέβαια και η ΝΔ σε αυτή τη συζήτηση, προσπαθώντας να θυμίσει ότι είναι το κόμμα πάνω στο οποίο πατάει παραδοσιακά η μεσαία τάξη. Ομως, απ’ ό,τι φαίνεται, η συζήτηση αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό λάθος. Δεν μπορείς να χαράξεις και να υλοποιήσεις μία ταξική πολιτική με διακριτά χαρακτηριστικά, εκτός και αν θες να αντιγράψεις κάτι από Μαδούρο. Σε ένα σύγχρονο περιβάλλον, η οικονομία δεν κινείται ταξικά, ούτε λειτουργεί με επιδόματα. Κινείται συνολικά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ευαγγελίστηκε την αναδιανομή του εισοδήματος. Το ζητούμενο, όμως, η κοινωνική επιταγή, είναι η δημιουργία πλούτου. Η μεσαία τάξη, λοιπόν, δεν περιμένει μόνο φοροελαφρύνσεις. Θέλει και ένα πειστικό σενάριο για το πώς μπορεί να ανέβει λίγο παραπάνω. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγραψε ούτε λέξη. Ο Μητσοτάκης είπε πολλά, αλλά μπαίνει δίπλα τους ο αστερίσκος της πανδημίας. Εχει όμως, ακόμα, καλύτερο αφήγημα, που λένε και οι πολιτικοί αναλυτές. Μένει βέβαια να δούμε την εικόνα που θα αποκαλυφθεί όταν σηκωθεί η κουρτίνα της πανδημίας. Διότι αν με τον ΣΥΡΙΖΑ είχε σεξ, με την πανδημία έχει πολύ ξύλο. Στους μήνες που θα ακολουθήσουν, θα μάθουμε ποιος… αγαπάει τη μεσαία τάξη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News