Όταν η κουβέντα έρχεται στον προγραμματικό πολιτικό λόγο, πάντα η αντιπολίτευση έχει ένα κάποιο προβάδισμα έναντι της κυβέρνησης. Και αυτό είναι λογικό. Η κυβέρνηση κρίνεται. Η αντιπολίτευση περιμένει να κριθεί.

Βέβαια, κατά το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, η αντιπολίτευση φέρει τις αμαρτίες και τις ευθύνες για τη χρεοκοπία της χώρας, συνεπώς δεν δικαιούται δια να ομιλεί για χρόνο που, κάποια στιγμή, η Κουμουνδούρου θα μας δώσει λεπτομέρειες για το μήκος του -δυνητικά πάει μέχρι και σαράντα χρόνια αυτό το διάστημα.

Ωστόσο επειδή όσο και αν φωνάζει ο Τσίπρας, όσο και αν σκούζουν τα τρολ, η πρόθεση της λαϊκής ψήφου τείνει προς την πλευρά της αντιπολίτευσης, καλό είναι αυτό το παραμύθι, που περιλαμβάνει και το ηθικό πλεονέκτημα, να σταματήσει. Όπως ο Τσίπρας θεωρεί ότι τον Σεπτέμβριο του 2015 ξεπλύθηκε για τη διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου, έτσι και η ΝΔ δύναται να υποστηρίξει ότι η πρώτη θέση στις ευρωεκλογές ισοδυναμεί με τη διάθεση των ψηφοφόρων για μία ακόμα ευκαιρία, αυτή τη φορά στο πρόσωπο του Μητσοτάκη. Κοντός ψαλμός, σε μερικές ημέρες θα έχουν ξεκαθαρίσει όλα και θα μάθουμε προς ποια κατεύθυνση επέλεξαν οι ψηφοφόροι να βαδίσει η χώρα.

Τις τελευταίες δέκα μέρες ακούω τις ομιλίες και τις παρεμβάσεις των Τσίπρα και Μητσοτάκη. Και, εντάξει, ο Μητσοτάκης, είπαμε, ως αντιπολίτευση έχει ένα προβάδισμα στον προγραμματικό λόγο. Ζητάει μία ευκαιρία που είχε και ο αντίπαλός του. Δύναται, λοιπόν, να περιγράψει ένα προγραμματικό πλαίσιο εξιδανικευμένο, έχοντας βέβαια μία φιλελεύθερη ευρωπαϊκή κατεύθυνση. Μικρότερο κράτος, λιγότεροι φόροι κλπ.

Προσπαθώ, όμως, να καταλάβω τι χώρα είναι αυτή που ονειρεύεται ο Τσίπρας. Και δυσκολεύομαι. Ακούω τον Πρωθυπουργό να πουλάει μονότονα τις προεκλογικές παροχές και να επιτίθεται στον αντίπαλο του. Δεν τον ακούω να λέει κάτι για το σενάριο του σχετικά με το μέλλον αυτής της χώρας. Το μόνο που μάθαμε είναι ότι θα φτάσουμε εκεί με οδηγό τον Θύμιο τον Λυμπερόπουλο. Άντε το πολύ να πει κάτι για τα Χριστούγεννα και την προοπτική μίας ακόμα έκτακτης παροχής που θα την πούμε σύνταξη.

Όμως στα αλήθεια, ποια είναι η Ελλάδα που περιγράφει ο Τσίπρας στις ομιλίες του; Δεν περιγράφει τίποτα. Μας επιτρέπει να φανταστούμε ένα κράτος που εξιδανικεύει τη φτώχεια και τη μιζέρια και λειτουργεί ως πατερούλης μοιράζοντας επιδόματα και προσλήψεις, υπό την επιμελητεία ενός κομματικού σχηματισμού που ανοίγει σαν λάστιχο για να χωρέσει τους πάντες, να βολευτούμε όλοι. Και ναι, ένας πρωθυπουργός που θεωρεί επίκαιρο τον Βελουχιώτη, δεν έχει να πει πολλά για το μέλλον.

Φτάνοντας στο τέλος της προεκλογικής περιόδου, θυμηθείτε τι ακούσαμε από τον Πρωθυπουργό. Κοινά ψεύδη για τις θέσεις του αντιπάλου και δέσμευση για ένα κράτος που θα φορολογεί αγρίως όποιον παράγει, για να ταΐζει την εκλογική πελατεία του κόμματος, να την ποτίζει πότε-πότε σαν φυτό σε γλάστρα. Ψηφίζουμε για την Ευρώπη και δεν μας λέει καν με ποια πολιτική οικογένεια θα συνταχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι δούλεμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News