Ακόμη και όσοι δεν «τσιμπάνε» στα διλήμματα και στην οξύτητα της πολιτικής αντιπαράθεσης εν όψει των προσεχών εκλογών, το καταλαβαίνουν: Αυτή η αναμέτρηση μπορεί να μην είναι όσο κρίσιμη θέλουν να την παρουσιάζουν, είναι όμως καθοριστική για τους πολιτικούς συσχετισμούς στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια.

Σε αυτή τη συνθήκη, οφείλει κανείς να αναγνωρίσει στους πολιτικούς αρχηγούς, κυρίως στον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Αλέξη Τσίπρα και τον Νίκο Ανδρουλάκη, ότι η προσπάθεια που καταβάλλουν είναι, αν μη τι άλλο, αξιοσημείωτη.

Καθημερινώς δίνουν συνεντεύξεις με καταιγιστικούς ρυθμούς σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες και σάιτ, περιοδεύουν και εκφωνούν ομιλίες, σε μία προσπάθεια να επινοήσουν κάτι καινούργιο ή να πουν τα ίδια με διαφορετικό τρόπο.

Κάπως έτσι έχει διαμορφωθεί λίγο-πολύ ένα περιβάλλον και κάπως ξεκαθαρίζει η εικόνα. Ο Μητσοτάκης, που προφανώς έχει την πιο καλά οργανωμένη και συγκροτημένη εκστρατεία, περιγράφει ξεκάθαρες επιδιώξεις και στόχους και έχει μια μάλλον συνεπή στρατηγική. Απέναντί του είναι ο Τσίπρας και την πίεση την ασκεί κατά μείζονα λόγο στον Ανδρουλάκη.

Με τον Τσίπρα είναι μάλλον πιο συγκεχυμένα τα πράγματα, ξεκίνησε από την προοδευτική διακυβέρνηση, στον δρόμο τού προέκυψαν οι εξαλλότητες του Βαρουφάκη και το όνειρο πέταξε και πλέον τα έχει βάλει και αυτός με τον Ανδρουλάκη και τσακώνονται για την (πολιτική) κληρονομιά του Ανδρέα.

Ο Ανδρουλάκης, από την άλλη, έχει βρεθεί όμηρος του χρησμού του για το πρόσωπο του Πρωθυπουργού και αναλόγως της εκλογικής του επίδοσης, θα κληθεί να δώσει και την ερμηνεία ή να την κρατήσει για πάντα μυστική, αν οι συνθήκες δεν του δώσουν την ευκαιρία να μας πει τι ακριβώς είχε στο μυαλό του.

Υπό αυτές τις συνθήκες (μέχρι στιγμής), μπορεί κανείς να αναμένει εκπλήξεις σε αυτές τις εκλογές, δεδομένης και της επίμονης και απαράλλαχτης δημοσκοπικής εικόνας;

Αν αποτολμούσε κάποιος μια ενδεικτική απαρίθμηση –με μια κάποια «στοιχηματική» διάθεση– η απάντηση είναι καταφατική.

Τι ακριβώς θα μπορούσε να είναι έκπληξη;

Εκπληξη, φέρ’ επείν, μπορεί να είναι το πολύ (αλλά πολύ!) υψηλό ποσοστό αποχής στις εκλογές της 21ης Μαΐου. Πώς θα επιδράσει κάτι τέτοιο, ποιος θα ωφεληθεί και ποιος θα πληγεί; Αγνωστο.

Μία άλλη έκπληξη μπορεί τελικά να είναι ότι τα λεγόμενα «άκρα» δεν θα επελάσουν στη Βουλή με τον τρόπο που αυτό προμηνυόταν ή προβλεπόταν.

Εκπληξη των εκλογών αυτών μπορεί να είναι (με αρκετές πιθανότητες) το ποσοστό του ΚΚΕ. Ισως και να μην αντικατοπτρίζεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, όμως κάποιες καταγράφουν την αξιοσημείωτη ανοδική τάση.

Εκπλήξεις μπορεί και να έχουμε στα πρόσωπα που (δεν) θα εκλεγούν στη Βουλή. Σε ποια θέση θα είναι, ας πούμε, ο Πιερρακάκης στην Α’ Αθήνας; Πώς θα πάει ο Χρυσοχοΐδης στην «πρεμιέρα» του με τη ΝΔ στο δυτικό τομέα; Θα είναι η Φωτεινή Πιπιλή στη Βουλή και ποιον θα ξεπεράσει αν το κατορθώσει αυτό; Θα συνεχιστεί η κυριαρχία του Σκανδαλίδη ή θα προσπεράσει ο Παύλος Γερουλάνος; Τι θα γίνει στη Θεσσαλονίκη που δεν κατεβαίνει ο Καραμανλής; Θα κερδίσει όλες τις εννέα μονοεδρικές η ΝΔ; Και άλλα πολλά, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά.

Οχι ότι χάνει και κανείς τον ύπνο του αναζητώντας τις απαντήσεις σε αυτά. Ισως όμως είναι από τα στοιχεία που θα κάνουν τις εκλογές κάπως ενδιαφέρουσες.

Και τελικά, μπορεί η έκπληξη να κρύβεται και κάπου αλλού. Στο ότι όλα μπορεί και να λυθούν στο τέλος με πολύ πιο ξεκάθαρο και σαφή τρόπο από ό,τι θα περίμενε κανείς.

Υπό αυτήν την έννοια, ίσως οι μεγαλύτερες εκπλήξεις θα πρέπει να αναμένονται μετά τις εκλογές (όσες και αν είναι αυτές).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News