Εχετε δουλέψει σε κινέζικο μαγαζί; Oχι στο Πεκίνο ή στην Σαγκάη, αλλά στην Αθήνα, στα Ιωάννινα, στον Πύργο, στη Μυτιλήνη ή στην Ιεράπετρα… έτσι κι αλλιώς έχει γεμίσει η Ελλάδα από δαύτα. Σας συμβουλεύω να το αποφύγετε διότι οι κινέζοι εργοδότες δεν είναι διόλου διαλλακτικοί, μήτε ανοιχτοχέρηδες. Πίσω από το μόνιμα φορεμένο χαμόγελο του εμπόρου προς τον καταναλωτή που μπαίνει στο κατάστημα του για ν’ αγοράσει μπλουζάκια για ενάμισι ευρώ και παντόφλες για δύο, υπάρχει ένας εμιγκρές που στην πατρίδα του είχε μάθει να δουλεύει πολύ, να διασκεδάζει λίγο ή καθόλου και να πληρώνεται ελάχιστα. Τα ίδια απαιτεί στο πολλαπλάσιο από τους υπαλλήλους του.

Ξέρω, ξέρω, αυτές οι εθνικές, θρησκευτικές ή φυλετικές ομαδοποιήσεις είναι λανθασμένη οπτική του κόσμου μας που συνορεύει επικίνδυνα με τον ρατσισμό. Δεν υπάρχουν γενικώς Κινέζοι ή μουσουλμάνοι ή μαύροι ή εργοδότες, υπάρχουν καλοί και κακοί Κινέζοι, σωστοί και λάθος Έλληνες, εχέφρονες ή άφρονες μουσουλμάνοι, νομιμόφρονες ή παρανομούντες εργοδότες. Σύμφωνοι, τα ξέρω αυτά και τα σέβομαι απολύτως, αν όμως βρεθείτε μπροστά σε κινέζικο μαγαζί που ζητά υπάλληλο σκεφτείτε το δυο φορές. Έχουν μια νοοτροπία που δεν έχει την παραμικρή σχέση με την δική μας και για να μην διαμαρτύρεστε δεν αξιολογώ υποχρεωτικά την δική μας ως καλή και την δική τους ως καλή. Μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο.

Και μη μου πείτε ότι στα κινέζικα μαγαζιά δεν δουλεύουν έλληνες υπάλληλοι (πωλητές πρωτίστως) διότι είναι ολοφάνερο ότι ψωνίζετε από άλλα καταστήματα, όχι απ’ αυτά που έχουν στην ταμπέλα τους κόκκινα ιδεογράμματα και στην είσοδο κρεμασμένα χάρτινα διακοσμητικά φαναράκια. Δουλεύουν και είναι πάρα πολλοί σε αυτή την χώρα οι έλληνες υπάλληλοι των Κινέζων. Ούτε οι Κινέζοι, λόγω φόβου που επιχειρούν σε ξένη χώρα, είναι η επιτομή της φορολογικής νομιμότητας. Η διπλή ταμειακή πάει σύννεφο, όπως και στα μαγαζιά ελληνικής ιδιοκτησίας. Οι δε φορολογικές μας αρχές δεν περνάνε το κατώφλι τέτοιων καταστημάτων συχνά. Τους τρελαίνουν με τις υποκλίσεις τους, με την άρνηση τους να μιλήσουν ελληνικά για να βγει άκρη, αλλά κυρίως με την νομική κάλυψη που προσφέρει η κινέζικη πρεσβεία σε όλες ανεξαιρέτως τις κινέζικες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, όπου κι αν  βρίσκονται.

Τώρα θα αναρωτηθείτε τι μ’ έπιασε και τα βάζω με τους Κινέζους. Δεν ενοχλούν κανέναν κι όταν δεν τους βλέπεις στα μαγαζιά τους γίνονται κυριολεκτικά αόρατοι. Τυχαίνει πράγματι να έχω κάποιες επαφές μαζί τους και να ξέρω τα χούγια τους, αλλά αυτό που με τρελαίνει είναι άλλο: η σχέση ημών των Νεοελλήνων με τους Κινέζους. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, αν ένας Βούλγαρος, Ρουμάνος, Αφγανός ή Νιγηριανός χτυπήσει την πόρτα μας και ζητήσει να νοικιάσει το διαμέρισμα που έχουμε βάλει στην αγγελία, του βροντάμε την πόρτα στη μούρη. Αν εμφανιστεί Κινέζος του χαμογελάμε πλατιά. Αν δε τύχει να θέλει να το αγοράσει, τον μπάζουμε κατ’ ευθείαν στο σαλόνι και τον κερνάμε γλυκό κουταλιού (που σιχαίνεται αλλά ευγενικά το τρώει).

Δεν έχω ξαναδεί τέτοια μανία ανθρώπων να πουλήσουν το δεύτερο σπίτι τους σε Κινέζους, όσο των γνωστών μου, των φίλων μου και των συγχωριανών μου. Δεν έχω ξαναδεί τόσο ευτυχισμένους γείτονες όσο αυτούς που διαπίστωσαν ότι η απέναντι παλιά πολυκατοικία πουλήθηκε σε Κινέζους και ανακαινίζεται. Μάλλον πιστεύουν ότι θα πάρει αξία και το δικό τους ακίνητο. Μόλις ο μεσίτης τους πει την μαγική λέξη «Κινέζος», αντιδρούν πανομοιότυπα με τους πατεράδες τους την δεκαετία του ’60, όταν αντίκριζαν Μπρούκλη Ελληνοαμερικάνο με ένα μάτσο δολάρια στην τσέπη. Θαρρούν πως θα τον πιάσουν Κώτσο τον Ασιάτη και θα του πουλήσουν το σπίτι σε διπλή ή τριπλή τιμή απ’ αυτή που κάνει. Και δεν έχουν επίγνωση ότι ο Κινέζος μπορεί να σκάσει στο παζάρι ακόμα και Τούρκο από το Καπαλί Τσαρσί.

Τέλος πάντων, δεν ξέρω τι συμβαίνει με τους Κινέζους, πάντως απλώνονται στη χώρα σαν σταγόνα λαδιού σε χαρτοπετσέτα. Μπορεί να βοηθάει η καλή εικόνα της Cosco, μπορεί όλα αυτά τα πήγαιν’ έλα των Πρωθυπουργών μας στο Σινικό Τείχος, μπορεί η επιφανειακή τους ευγένεια που δεν έχει την παραμικρή σχέση με έκφραση απειλής, μπορεί το γεγονός ότι δεν είναι ούτε φονιάδες Αμερικάνοι, ούτε τοκογλύφοι Γερμανοί, ούτε μαντηλωμένοι μουσουλμάνοι, πάντως πολύ τους αγαπάμε τους Κινέζους εδώ στο Ελλάντα. Και πολύ τους παρακαλάμε να φέρουν τα άπειρα λεφτά τους, που δεν τα ‘χουμε δει ως τώρα αλλά ακούμε βασίμως πως υπάρχουν. Μόνο το πού θα γίνει η Chinatown των Αθηνών δεν ξέρω ακόμα, αλλά θα το καταλάβω σύντομα από τα υποθηκοφυλακεία: όπου αγοράσουν όλες τις πολυκατοικίες μιας περιοχής, εκεί θα την δούμε. Σύντομα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News