«Το αντιλαμβάνεσαι βέβαια ότι αυτή τη στιγμή κανείς δεν ασχολείται με τους συνοδούς!» της λέω, έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι η ένταση της φωνής μου δεν είναι η πρέπουσα για το περιβάλλον. Εχω φέρει τη μαμά για το εμβόλιο (από τις πιο δημοφιλείς δηλώσεις των αρχών του 2021, κάτι σαν το «Μπαίνω για σύσκεψη/μάθημα» και το «Ξεχάστηκα και βγήκα έξω χωρίς μάσκα»).

Πάλι καλά δηλαδή που τα καταφέραμε για το ιστορικό ραντεβού. Χθες και προχθές οι εμβολιασμοί αναβλήθηκαν λόγω «Μήδειας». «Μην το χάσετε!» μου έχει στείλει SMS- εντολή η μεσαία αδελφή μου, με μόλις 4% μπαταρία στο κινητό της, καθότι εγκλωβισμένη, χωρίς καθόλου ρεύμα για τέταρτη συνεχή μέρα, στα βόρεια προάστια. Η μαμά, φινετσάτη και αγέρωχη (ενώ το ξέρω ότι το είχε το άγχος της, «ο κύριος Παυλίδης ανέβασε λίγο πυρετό στη δεύτερη δόση»). Για την ώρα ασχολείται με το αν εγώ θα κρυώνω περιμένοντας: «Θερίζει εδώ πέρα, κάνε μια βόλτα».
Οσο περιμένω παρακολουθώ τα ζεύγη από μάτια που μπαίνουν στο εμβολιαστικό κέντρο του Ευαγγελισμού. Σκέτα μάτια, οι μάσκες κρύβουν τα υπόλοιπα. Το διαγενεακό bonding, στο πλαίσιο της μεγαλύτερης καμπάνιας μαζικού εμβολιασμού στην Ιστορία, θα γίνει και αυτό ένα μικρό κομμάτι Ιστορίας. Τα περισσότερα ζεύγη είμαστε (υπερήλικοι) γονείς με (μεσήλικα) παιδιά. «Πρόσεχε μπαμπά γλιστράει ακόμη από τα χιόνια». «Πρέπει να σημειώσεις εδώ ότι παίρνεις αντιπηκτικά». Μια κόρη το ρίχνει στην πλάκα: «Μαμά, ρωτάει εδώ αν θηλάζεις ή είσαι έγκυος». «Πάω να πιω ένα καφέ, μέχρι να τελειώσεις» λέει ένα γιος στον 80+ πατέρα του και κάπως απολογητικά σ΄εμάς τους υπόλοιπους: «Θα τα καταφέρει μόνος του, τα έχει τετρακόσια».

Στα σόσιαλ μήντια η φωτογραφία του υπέργηρου εμβολιασθέντος γονέα είναι το νέο λάβαρο (εκτός και αν ο ίδιος ο ογδοηκοντούτης είναι αρκετά media savvy για να την ποστάρει μόνος του). «Καλή ανοσία!», «Η δική σου τεκνό!» «Μοντέλο η κυρία Σωτηρία!», «Θηρίο ο κυρ Σταύρος. Αντε και στα δικά μας», «Ατρόμητος ο πατέρας! Σε λίγο θα έρθει και η δική μας σειρά».
Ακριβώς όπως στην προηγούμενη καραντίνα ήταν οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του «κούκλου» νεαρού μπαμπά με το τσιγάρο στο ακρόχειλο και της «καλλονής» 23χρονης μαμάς που έκανε «τράκες» όταν περπατούσε στην Σταδίου το 1960· εξωραϊσμένες μνήμες από το χρόνο και τον ψυχαναγκασμό για likes. Ακόμα και «επώνυμοι» (πχ Γιώργος Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης) έσπευσαν να ενδώσουν, «ανεβάζοντας» και αυτοί την ιστορική φωτο «με τη μαμά» από το ΙΚΑ, το Ιπποκράτειο, το ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης κοκ

To δε νέο σποτ για τον εμβολιασμό με το ζεύγος «Κοκοβίκου» (από την ταινία «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα του Γιώργου Τζαβέλλα) μοιάζει να ποντάρει σε αυτήν ακριβώς την ευγονική νοσταλγία. Οι καλοστεκούμενοι και «καλοβαλμένοι» Γιώργος Κωνσταντίνου και Μάρω Κοντού θα μπορούσαν να είναι ο μπαμπάς και η μαμά μας, αγέραντοι στο διηνεκές και απέθαντοι, οι δικοί μας Ντόριαν Γκρέι σε αυτόν το νέο πλανήτη που έπαψε να μας κρύβει ότι και εμείς αργά ή γρήγορα θα τα κακαρώσουμε. Ολα βέβαια προσαρμοσμένα στο πνεύμα των καιρών: αντί του καπέλου, ο περίφημος αψίκορος «Αντωνάκης» αρπάζει μια μάσκα.

Οσο δε πιο «ιστορικός» ο μπαμπάς ή πιο «θαλερή» η μαμά τόσο περισσότερα τα εύσημα για το περήφανο τέκνο. Δανείζομαι «απόσπασμα» από ανάρτηση στο Facebook του Γρηγόρη Ψαριανού: «Αντε, και στα δικά μας, οι εκτεθειμένοι, ανεμβολίαστοι! Εμβολιάστηκε απόψε στις 19.30, πρώτη μέρα στην πρώτη σειρά, στην Αγία Παρασκευή, η μαμά-γιαγιά Κατίνα, ετών 92. Άνετη, με ένα μπαστουνάκι, αρνούμενη να υποβαστάζεται καθάρισε με τη μία…-γελώντας, που θα μάς θάψει όλους, ενώ τον Ιούνιο τού ’49 τήν κοινώνησαν και την έβαλαν στον νεκροθάλαμο του Νοσοκομείου Λοιμωδών στην Λαμία. Είχε σχεδόν 42 πυρετό από τύφο, όταν τούς μαζέψανε στα βουνά της Φθιώτιδας, τους τελευταίους συμμορίτες τού Διαμαντή…Μετά τον εμβολιασμό, έδιωξε τη Μαρία να πάει να καπνίσει, κι έκατσε μισή ώρα με τα άλλα παππούδια και τούς έλεγε διάφορες φιλοσοφίες για τον παππού Καραμανλή, για τον -παπατζή..- Γέρο τής Δημοκρατίας, τον -αγαπημένο της- Ηλία Ηλιού και τον Γρηγόρη Λαμπράκη».

Είναι και αυτή η εξίσου ναρκισσιστική (ενίοτε και λίγο εκδικητική) αντιστροφή των ρόλων. Με το κανάκεμα, τις νουθεσίες και τα «Θα σου αφήσω ένα τάπερ έξω από την πόρτα». Καμιά φορά δε με μπόλικη δόση «infantalization», ήτοι μιλάω στον ηλικιωμένο πατέρα μου σα να μιλάω σε ένα μικρό (και λίγο αργόστροφο) παιδί. Συχνά φορτωμένη με ενοχές. Γιατί προ πανδημίας οι «γέροι» ήταν συχνά «παρκαρισμένοι», ένα επιπλέον άγχος μαζί με τη δουλειά και τα παιδιά ή απλά οι διαπιστευμένοι μπέιμπι σίτερ, που τα «άκουγαν» κιόλας αν ο μικρός έβλεπε λίγο παραπάνω τηλεόραση.

Αυτή η προστατευτική τάση είχε εκδηλωθεί ήδη από την πρώτη καραντίνα ( «Μη σε ξαναδώ να βγαίνεις βόλτα, θα γίνει χαμός», «Δεν μπορώ να τον συμμαζέψω, πατημένα τα 90 και θέλει να πηγαίνει χωρίς μάσκα στη λαϊκή»). Τώρα κορυφώνεται «στον δρόμο για την ελευθερία» και το πρώτος τείχος ανοσίας: «Εκανε χθες τη δεύτερη δόση. Ας την έχουμε κανά δυο μέρες το νου μας».
Mέσα σε αυτό φυσικά ελλοχεύει και η εναγώνια ανάγκη ολιγόλεπτου σουλάτσου στο κουκούλι της παιδικής ηλικίας: «Συγκινήθηκα που συνόδεψα τη μαμά μου για το εμβόλιο» γράφει ένα άλλο περήφανο ενήλικο τέκνο στο Facebook, για να λουστεί ευχές, «μπράβο» και καρδιές. «Μου θύμισε τότε που με πήγαινε εκείνη στο πολυιατρείο. Μετά την πήγα για γλυκό, όπως μου έκανε και εκείνη τότε».

Σημειωτέον ότι στον υπόλοιπο πλανήτη τα πράγματα δεν κύλησαν τόσο ανέφελα. Ενδεικτικές οι τραυματικές ιστορίες ενήλικων παιδιών κυρίως από τις ΗΠΑ που παλεύουν επί ματαίω να κλείσουν ένα ραντεβού για τον ηλικιωμένο γονιό τους. «Το σχέδιο διανομής των εμβολίων δεν είναι πιο δίκαιο ή πιο λογικό από μια σοβιετικού τύπου ουρά για λάχανο» έγραφε προ ημερών εν εξάλλω η Αν Απλμπάουμ στο Atlantic.

Διόλου τυχαίο ότι, σύμφωνα με τους New York Times, η απελπισμένη 90χρονη Φράνσις Γκόλντμαν περπάτησε μόνη της δέκα χιλιόμετρα μέσα στο χιόνι του Σιάτλ , προκειμένου να μη χάσει το ραντεβού για το εμβόλιο, το οποίο είχε καταφέρει να κλείσει μετά από απίστευτο αγώνα. Ολα τελικώς πήγαν κατ΄ευχήν και η κυρία Γκόλντμαν θυμήθηκε τους εθνικούς πανηγυρισμούς του 1955, για ένα άλλο ιστορικό εμβόλιο, αυτό της πολυομελίτιδας (στο ίδιο που αναφέρθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλώντας τον περασμένο Δεκέμβριο για τη δική του μητέρα).

Βλέπω ένα καινούργιο ζεύγος να μπαίνει στο κέντρο εμβολιασμού. Μάνα και κόρη. Είναι σα να βλέπεις τα ίδια μάτια από διαφορετικό κομμάτι του χρόνου. Η προηγούμενη φουρνιά 85+ βγαίνει, μαζί και η μητέρα μου. Η δική τους V-Day (εκ του «vaccine») έχει ολοκληρωθεί. Κάποιοι χαμογελούν, «Αυτό της Pfizer μάς έκαναν», «Κρύωσες αγάπη μου;». Αυτή τη φορά δεν είναι ανήμποροι, ούτε εύθραστοι. Είναι η δική μας ανθεκτική εκδοχή. Είναι το κοτσονάτο DNA μας που άντεξε τόσα και τόσα. Είναι το δικό μας εξάτροχο «Perseverance» («Επιμονή») που προσεδαφίζεται μαλακά στο μέλλον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News