Πριν από (σχεδόν τρεις) δεκαετίες στο κέντρο των Αθηνών ευάριθμοι περαστικοί από την πλατεία Κάνιγγος απολάμβαναν ένα μοναδικό θέαμα και ακρόαμα. Ενας φέρελπις πολιτικός έβγαινε στο μπαλκόνι του γραφείου του και έλεγε διάφορα φαιδρά και ιλαρά. Οι «ψηφοφόροι» του από κάτω έσπαγαν πλάκα, τού πετούσαν διάφορα αντικείμενα και κάπου κάπου του φώναζαν ρυθμικά: «Πέσε κάτω αρχηγέ»! Αλλά ο αρχηγός γραφικός ήταν, βλάκας δεν ήταν!

Πώς το θυμηθήκαμε αυτό; Με αφορμή αυτά που τραβάει στις μέρες μας ένας άλλος αρχηγός. Και τι αρχηγός! Αυτός δεν χρειάστηκε να κάνει ό,τι και ο προηγουμένως περιγραφείς για να πετύχει. Ας είναι καλά η χρεοκοπία και τα Μνημόνια. Μια ωραία πρωία έφτιαξε στο πιτς φιτίλι κόμμα και με την πρώτη εισήλθε νικητής και τροπαιούχος στη Βουλή των Ελλήνων (2012). Και μετά από μόλις δυόμισι χρόνια (2015) –ρεκόρ για την περίπτωσή του– έγινε συγκυβερνήτης, προσφέροντας στον συνεταίρο του τις αναγκαίες ψήφους. Μεγαλεία!

Τα χρόνια πέρασαν με την μικρό συγκυβερνήτη να συμπεριφέρεται ως μικρός Ναπολέων. Ωσπου ήρθαν οι Πρέσπες. Ο μεγάλος εταίρος (του) αποφάσισε να κάνει ένα από τα πιο σωστά κυβερνητικά βήματά του: να λύσει ένα χρονίζον πρόβλημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ελα, όμως, που για τον μικρό εταίρο αυτό ήταν κάτι σαν πολιτικός θάνατος. Μπορεί να έκανε γαργάρα τα αντιμνημονιακά και να μην… αυτοκτόνησε, όπως απειλούσε (εδώ), αλλά τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές δεν γίνεται να απεκδυθεί τον ρόλο του Βουκεφάλα.

Αμετροεπής και αλαζόνας όπως είναι απείλησε ότι θα ανατρέψει την κυβέρνηση, αν συντελεσθεί η «προδοσία της Μακεδονίας» (εδώ). Η «προδοσία» τείνει να συντελεσθεί (μακάρι!) και τώρα ο αρχηγός βρίσκεται σε δεινή θέση. Γιατί οι δικοί του δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να τον ακολουθήσουν στο απονενοημένο διάβημά του (εδώ που τα λέμε, σιγά που θα προχωρούσε και ο ίδιος!). Γιατί να ρίξουν μια κυβέρνηση στην οποία έχουν καρέκλες, προνόμια και ρόλους;

Τι να κάνει, λοιπόν, ο αρχηγός; Το γυρίζει κι αυτός σιγά-σιγά. Από εκεί που απειλούσε θεούς και δαίμονες τώρα λέει «εάν και εφόσον», τον «Μάρτιο θα δούμε». Τι θα δει; Αν τότε θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Γιατί ούτε αυτό είναι σίγουρο. Αν οι δικοί του «μακεδονοκλάστες» μείνουν στην καρέκλα, γιατί ο αρχηγός ν’ αφήσει την δική του; Αλλά κι αν την αφήσει, μπας και διασωθεί εκλογικά, μπορεί να την αφήσει κοντά στις εκλογές, σε συνεννόηση με τον μεγάλο εταίρο του.

Μπορεί πολλοί και διάφοροι να του φωνάζουν «πέσε κάτω αρχηγέ», δηλαδή ρίξε την κυβέρνηση, αλλά ο αρχηγός Πάνος δεν είναι αφελής. Είναι φοβιτσιάρης, μα πάνω απ’ όλα είναι στυγνός εξουσιαστής. Τα υπολογίζει όλα και βλέπει ότι ούτε τις Πρέσπες μπορεί να αποξηράνει ούτε την κυβέρνηση να ρίξει (αν το ήθελε, που δεν το θέλει).

Ετσι, δεν θα πέσει ηρωϊκώς από το μακεδονικό μπαλκόνι. Πονηρός και υπολογιστής όπως είναι, θα επιδιώξει το προφανές: να παραμείνει στην καρέκλα μέχρι τον Μάρτιο και να αποχωρήσει τότε (αν βρει κάποιους συγκαβαλάρηδες να τον ακολουθήσουν), μπας και επιζήσει εκλογικά.

Δεν ξέρουμε ποιον προέτρεπε το γνωστό σύνθημα τοίχου «αυτοκτόνησε επιτέλους!», αλλά ο αρχηγός Πάνος δεν είναι καθόλου αφελής ώστε να κάνει τη χάρη όσων του φωνάζουν να πέσει στο κενό από το μακεδονικό μπαλκόνι. Σιγά μη μπορεί να καταλάβει αυτό που λέει ο στίχος του Ελύτη «το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News