Τεσσάρων χρόνων είδα το πρώτο μου έργο ή, τουλάχιστον, το πρώτο που θυμάμαι. Τίτλος του ήταν «Ο καθηγητής και η γεροντοκόρη» πρωταγωνιστής ο Ντάνι Κέι. Με είχε πάει η θεία μου η Μαριάννα στο «Ριβολί» στη Σοφοκλέους. Αγαπημένα μου όμως σινεμά ήταν το «Αστρον» στην Αγίου Κωνσταντίνου και το «Σινεάκ» στη Σταδίου που με πήγαινε η μητέρα μου για να δούμε Τζέρι Λιούις στο πρώτο και κωμωδίες με Χοντρό – Λιγνό και Τρίο Στούτζες στο δεύτερο και θυμάμαι σαν τώρα τις ταξιθέτριες που στο τέλος κάθε παράστασης, ντυμένες με μπλε ποδιές, ανεβοκατέβαιναν την αίθουσα αρωματίζοντας τον χώρο με τις μικρές τρόμπες που υπό νορμάλ συνθήκες υπήρχαν για το φλιτ και τα κουνούπια.

Κυριλέ, δηλαδή, καταστάσεις και όχι hard core, όπως ένα καλοκαίρι που με τους φίλους μου είχαμε πάει από τις έξι στο «Διάνα» να πιάσουμε τις καλές υπερυψωμένες θέσεις για να δούμε ένα καουμπόικο με τον Στιούαρτ Γκρέιντζερ. Τον χειμώνα η «Διάνα» έκλεινε αλλά ο «Ψηλός», όπως λέγαμε τον ιδιοκτήτη και μηχανικό του σινεμά, είχε για χειμερινό την «Αβα» στην κατηφόρα της Σερφιώτη. Τα καλά όμως έργα της πρώτης προβολής παίζονταν από τους τρεις παραδοσιακούς σινεμάδες στο Πασαλιμάνι, το «Σπλέντιτ», το «Παλλάς» και το «Κάπιτολ». Εντελώς αντίθετο από τα «Ηλύσια», το «Φως» και το «Ολύμπικ» που έπαιζαν στην Τρούμπα δύο έργα: Ενα καουμπόικο και ένα πορνό στα μέτρα της εποχής  που καμία σχέση δεν είχαν με τα σημερινά.

Μέσα στις τελετές της ενηλικίωσης ήταν η εγγραφή μου στην Κινηματογραφική Λέσχη Πειραιώς, ώστε Κυριακή στις 11 στο «Ολύμπιον» της Σωτήρος, να ατσαλωθώ σαν σινεφίλ και να μάθω να μη με παίρνει ο ύπνος ή, τουλάχιστον, να μη ροχαλίζω δυνατά.

Εχω δει τον τρόπο που κερδήθηκε η Δύση στο «Ράδιο Σίτι» σε Cinerama στην Πατησίων. Τον Νότιο Ειρηνικό σε Todd-AO στον «Απόλλωνα». Τη Σιωπή στο «Attica». Τον Κομμουνιστή στην «Ελλη». Εχω πάρει τρεις συγκοινωνίες στο πήγαινε και άλλες τρεις στο έλα για να πάω στο τέρμα της Πατησίων και να δω ένα έργο που δεν θυμάμαι. Μέχρι κάποια στιγμή να φύγω να πάω στο Λονδίνο και να γίνω μέλος του National Film Theater και να βλέπω έργα στο «Paris Pullman» και σε κείνο στο τέλος της Frognal στο Hampstead.

Σε αυτό το σημείο οι περισσότεροι περιμένετε να γράψω «για αυτό όλοι μαζί να ενωθούμε και να σώσουμε το “Αστορ” και το “Ιντεάλ”». Οχι. Η ποπ κουλτούρα δεν διατηρείται σαν μουσείο παρά μόνο στη μνήμη μας. Τα πράγματα θα διατηρούνται στις μνήμες μας και η νέα γενιά θα πρέπει να ανακαλύψει τη δική της ποπ κουλτούρα. Οσο για εμάς, μέχρι να πεθάνουμε, τίποτα δεν θα μπορέσει να αγγίξει το «Σπλέντιντ» και το «Ριβολί», το Cinerama και το Todd-ΑΟ και τις ταξιθέτριες να αρωματίζουν για πάντα το «Σινεάκ»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News