Αυτό το ρεπορτάζ του BBC, υπόδειγμα σοβαρής και μεγάλης δημοσιογραφίας, ιδίως σε καιρούς «πολέμου» όπου κάθε πληροφορία-ενημέρωση έχει πολλαπλή αξία, πραγματικά σού κόβει την ανάσα. Δείχνει επίσης και πόσο μεγάλη σημασία έχει η άριστη συνεργασία εδώ των ανθρώπων της «πρώτης γραμμής» με το μέσο ενημέρωσης. Πόσο επαγγελματικά συνεργάστηκαν, σε ένα πολύ δύσκολο και κρίσιμο για την αξία των ασθενών περιβάλλον, ώστε να δώσουν στην κοινή γνώμη την εικόνα και την πληροφορία που πρέπει. Αυτό που, με μια λέξη απροσμέτρητης αξίας, λέμε ΑΛΗΘΕΙΑ.

Θα προσέξετε, ακόμα, τον σοβαρό και μεστό λόγο, δίχως ίχνος υπερβολής, δραματικού ύφους και πομπωδών εκφράσεων, τόσο των ιατρών και νοσηλευτών, όσο και του ρεπόρτερ του BBC.

Γνωρίζω από πρώτο χέρι πώς, και με πόσο κόπο και σοβαρότητα σχεδιάστηκε και εκπονήθηκε όλη αυτή η δημοσιογραφική επιχείρηση. Δεν είναι εύκολο ένας ιατρός-εντατικολόγος να δεχτεί, αυτός και η ομάδα του, να απασχοληθούν επί αρκετή ώρα με ένα ρεπορτάζ. Οπως θα ακούσετε και θα δείτε, ζουν έναν πόλεμο όπου «συνεχώς έρχεται κόσμος».

Ούτε και είναι εύκολο ένας διευθυντής νοσοκομείου να δώσει έγκριση για να γυριστεί αυτό. Πρέπει να έχει πειστεί, και να ξέρει, ότι αξίζει τον κόπο. Οτι θα επωφεληθούν από αυτό οι πολίτες που θα το δουν. Οτι θα καταλάβουν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Και ότι θα δουν και θα ακούσουν, πέρα από το στερεότυπο «οι ηρωικοί ιατροί και νοσηλευτές», γιατί είναι ακριβώς αυτό. Αυτό, για το οποίο πριν από λίγες μέρες, όλη η Αγγλία σταμάτησε για λίγα λεπτά ό,τι έκανε και χειροκρότησε όρθια τους ανθρώπους του, όχι δίχως προβλήματα, Εθνικού Συστήματος Υγείας της.

Γίνονται πιο εύκολα τα πράγματα όμως όταν, για να συναινέσει ένα ιατρός και ένας διευθυντής νοσοκομείου σε αυτό το αίτημα για «ρεπορτάζ στην εντατική», του το ζητά κάποιος, εν προκειμένω το BBC, που από τον δικό του χώρο, δίνει την ίδια μάχη. Οταν αυτό το μέσον προβάλλει το στόρι, και όχι τον εαυτό του, πόσω μάλλον τον ή τους παρουσιαστές ή ρεπόρτερ του.

Αν ήταν δικοί μας, Χριστέ μου τι θα ακούγαμε εάν τους επέτρεπαν να μπουν σε μια ΜΕΘ «πολεμική». Θα έπαιζαν τρέιλερ διαφημιστικό τρεις μέρες. Το «κυρίες και κύριοι» και το «συγκλονιστικές στιγμές», θα πήγαινε σύννεφο. Τα γυρίσματα θα εστιάζονταν στο «ουάου» και όχι στο «δες» και «άκου». Πραγματικά, δώστε βάση στο απίστευτα επαγγελματικό γύρισμα αυτού του ρεπορτάζ. Τη λήψη, τη σκηνοθεσία, το μοντάζ.

Και βέβαια στο αποτέλεσμα, που ήταν και είναι το ζητούμενο: Να δει ο κόσμος τι γίνεται, τώρα, εκεί μέσα, στις Μονάδες. Τι δουλειά κάνουν γιατροί και νοσηλευτές; Πώς είναι οι ασθενείς; Τι σου κάνει αυτός ο φοβερός ιός;

Είπα πολλά, ναι. Γιατί εντυπωσιάστηκα και τρόμαξα. Σε αυτά τα περίπου πέντε λεπτά ρεπορτάζ, χώνεψα απολύτως ποιον αγώνα δίνουμε όλοι εναντίον του κορονοϊού. Χώνεψα απολύτως τι συμβαίνει τώρα, πέρα και πάνω από τους αριθμούς, που καθημερινά μας ανακοινώνουν, μαθαίνουμε και αναμεταδίδουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News